GÜLSEREN GÜNANA

BU NE GÜZEL BİR SÖZDÜR

                       BU NE GÜZEL BİR SÖZDÜR BALIK SUDA YAŞARKEN 
                      SUYU FARKETMEZMİŞ ANCAK SUDAN ÇIKTIKTAN 
                      SONRA ANLARMIŞ SUYUN KIYMETİNİ.AYNI ŞEYİ İN
                      SAN İLİŞKİLERİ İÇİNDE SÖYLEMEK MÜMKÜN SANIRIM
                      YAŞARKEN BİRBİRLERİNİN KIYMETİNİ BİLMEYEN İNSAN
                      LAR ÖLDÜKTEN SONRA AH VAH ETMEYE BAŞLARLAR AMA
                     ARTIK ÇOK GEÇ.TIREN HAYDARPAŞAYI ÇOKTAN GEÇTİ.

KÜÇÜK BÖCEKLERİN BİZİ YİYİP BİTİRMESİNE İZİN VERMEYELEİM

                         DAİMA KENDİMİZİ MEŞGUL EDECEK BİR ŞEYLER BULALIM.
                         ACILAR BİZİ YUTMADAN HAREKETLER İÇİNDE KAYBOLMAK
                         GEREKİYOR.ÇÜNKÜ ACIMASIZ GEÇEN GÜNLER HİÇ BİR İŞE
                         YARAMADAN BİTERLER.BİZ ÜZÜLDÜĞÜMÜZDE,ESKİ MODA 
                         GİBİ GÖRÜNEN TAVSİYELERİ UNUTMAYALIM O AN BEYNİMİZİ
                        VE RUHUMUZU TESLİM ALAN ÜZÜNTÜYE PİRİM VERMEMEK İÇİN
                        ZİHNİMİZİ VE ENERJİMİZİ BAŞKA YÖNLERE KANALİZE ETMEK
                       EN DOĞRU VE AKKILLICA BİR DAVRANIŞ OLACAKTIR.
.
         

KIR ÇİÇEĞİNİN KISA HİKAYESİ.

                      TEK BAŞINA YERLİ TAŞLARIN ARASINDA BÜYÜMEYE 
                      ÇALIŞAN KIR ÇİÇEĞİ KİMSE SUNMAMIŞTI ONA HAYATI
                      HİÇ SULANMAMIŞTI TOPRAĞI SERPİLSİN BÜYÜSÜN DİYE
                     KORUMASIZ, KORUNMASIZDI KIR ÇİÇEYİ DİRENÇLE KAL
                    DIRIRDI BAŞINI,GECENİN KESKİN AYAZINA RAĞMEN HIRÇIN
                    RÜZGARLARA BOYUN EĞMEDİ GÜNEŞİ KARŞILADI HER GECENİN
                   SABAHINDA TOPRAĞINA TUTNDU SIKI SIKIYA.İŞTE O AZİMLE 
                   HER YAZ AÇARDI KIR ÇİÇEĞİ.

SANA BENİ ANLATMAK İSTERİM

                    SANA BENİ ANLATMAK İSTERİM AMA ANLATAMAM
                   ÇÜNKÜ SEN YÜREĞİMDE DİNMEYEN BİR SANCISIN
                   KAPINA YÜZ SÜRMÜŞÜM,SEN BENİM BAŞ TACIMSIN
                  BU CAN ÇEKİP GİTMEDEN ÖNNENMEYEN ACIMSIN.
                 SAVRULDU GEÇTİ ÖMRÜM,ACI KALDI ÖZÜMDE ANLADIM
                BOŞMUŞ ÇABAM,YAĞMUR OLDUN GÖZÜMDE USANDIN
                BİLİYORUM BAK İŞTE GİDİYORUM.DÜŞLERİMİ SOLDURDUN 
                KARANLIKTA YOLLARIM,.
                    
                    
                   

İŞTE CENNETİN ANAHTARI

                          HER MÜSLÜMAN BU İMTİHAN DÜNYASINDA
                          BAŞARILI VE SONSUZLUK ALEMİNİ KAZANMAK 
                         İSTER.BU DA, BİZLERE BİR DEFAYA MAHSUS OLMAK
                        ÜZERE VERİLEN HAYAT HAKKINI ANLAMLI VE VERİMLİ    
                        KULLANMAKLA ELDE EDİLEBİLİR.BUNUN İÇİN TEMİZ BİR 
                        KALP TAŞIYARAK HİÇ BİR KİMSEYE HASET BESLEMEDEN
                       HİLESİZ DURU VE BERRAK BİR GÖNÜLE SAHİP PLMAKGERKİR.


       

SADET ANAHTARI.

                      YÜCE YADAN HER ŞEYİ DERİN VE İNCE BİR HİKMET 
                       DAHİLİNDE YARATMIŞTIR BU YARADILIŞ YASALARINA
                       GÖRE ERKEK VE KADIN BİRBİRLERİNE KARŞI DUY 
                      DUKLARI HİS,ARZU VE MEYİLLERLE DONATILMIŞLARDIR.
                     ANCAK BU DURUMUN TATMİN YOLU İSE GELİŞİ GÜZEL
                     DEĞİL,BELLİ ÖLÇÜLER ÇERÇEVESİNDE,NİKAHLA BELİRLENMİŞTİR.
                     

HER BİRİMİZ BİR MEŞALE TAŞIYORUZ

                        HAYAT BİR MUM IŞIĞI GİBİDİR YANAR VE SÖNER 
                        DİYENLERİ ANLAMAKTA ZORLANIYORUM OYSA 
                       HAYAT BANA GÖRE HAYAT TAŞIMAKTA OLDUĞUM 
                       HALUKULADE BİR MEŞALEDİR.ONU ÖTEKİ KUŞAKLARA
                      TESLİM EDİNCEYE KADAR EN PARLAK HALİYLE YANMASINI
                      SAĞLAMAK HER BİREYİN YAPMASI GEREKEN KUTSAL BİR
                     VAZİFE OLMALIDIR ÇÜNKÜ YARINLARIN UMUDU,BU GÜNKÜ
                     PARLAK MEŞALELERDEN GEÇECEKTİR.

ÇOCUKLUĞUMUN EN MUTLU ANLARI.

                    ÇOCUKLUĞUMUN EN MUTLU ANLARI AMCAMIN
                   PERŞEMBE AKŞAMLARI GELENEK HALİNE GETİRDİĞİ
                 GAZ LAMBASININ IŞIĞINDA MASAL OKUMA SEANSLARIYDI
                 PERŞEMBE AKŞAMLARINI İPLE ÇEKERDİM DEDİĞİM GİBİ 
                 ÇOCUKLUĞUMUN TEK EYLENCE Sİ VE MUTLU ANLARIYDI 
                 PERŞEMBE AKŞAMLARI SONRAKİ YILLARDA ANLADIM Kİ
                 AMCAMIN BANA HEYECANLA ANLATTIĞI MASALLAR TARİHTEKİ
                 PADİŞAHLARIN BİR ANLAMDA ÖZEL HAYATLARI VE İCRATLARIYMIŞ,
                 MEYER AMA O BİR ÇOCUĞU NASIL MUTLU ETMESİNİ BİLEN YÜCE 
                YÜCE GÖNÜLLÜ BİR İNSANDI NURLAR İÇİN DE YATSIN,






                    

DİNLENMEK İSTİYORUM KOLLARININ ARASINDA.

                      AY VE YILDIZLARIN RUHUMDAKİ RESMİNE KOYDUM
                      AŞKINI SENİ ÖZLEYEN GÜNLER,SENELERİ EKLEDİ ÖMRÜME
                     ÇARELER KIŞ KIYAMET OLDU TEMUZ AYLARINDA SAAT SABAHIN
                    ÜÇÜNÜ GÖSTERİYORDU YAĞMURLA ISLANAN PENCEREYİ 
                   AÇTIĞIMDA,GÖK YÜZÜNÜ ÇEKTİM İÇİME,SENİ. SENİ HAYAL 
                  ETTİM SESSİZ ODAMDA,DİNLENMEK İSTİYORUM KOLLARININ
                  ARASINDA.
                   
                    

BABAMA ÖZEL.

                     BANA ONCA YIL VERDİKLERİNİ GERİ ÖDEME
                     İMKANINI ASLA BULACAK DEĞİLİM AMA ZATEN
                    O DA BUNLARI ÖDEMEMİ BEKLEMİYORDU.ÖZEL 
                    BİR BABALAR GÜNÜ HER BABAYI ONURLANDIRMAZ MI 
                   BUNUN ÇOK GÜZEL BİR ŞEY OLMASINA RAĞMEN BEN 
                  ASIL ONA TEŞEKKÜR ETMEKTE GEÇ KALMADIĞIMA ÇOK
                  SEVİNİYORUM.ALLAH VAZİFELERİMİZİ ZAMANIN DA YERİNE 
                  GETİRMEMİZİ SAĞLASIN İNŞALLAH.
                   

BİZE RAĞMEN YİNE HOŞ GELDİN.

                     BİZE RAĞMEN YİNE HOŞ GELDİN RAMAZAN
                     RAMAZAN YÜCE MEVLANIN BELİRLEDİĞİ BİR 
                     GÜNDEMDİR.MÜMİNLERDEN BİR AY BOYUNCA
                    GÜNÜ BİRLİ,K GÜNDEMLERLE MEŞGUL OLMAYIP
                    ALLAHIN BELİRLEDİĞİ GÜNDEMİ YAŞAMALARI İS
                    TENİR.BİR BAŞKA DEĞİŞLE RAMAZAN BİR ALAMDA
                    MÜSLÜMANIN İÇ MİMAR SEFERBERLİĞİDİR RABBİM 
                   BU SEFERBERLİKTE HİÇ BİR MÜSLÜMANI MAHCUP 
                   ETMESİN İNŞALLAH 
                   

GÜNÜMZDE BABALAR.

                    GÜNÜMÜZ BABALARI ÇOCUKLARINA KARŞI SADECE MADDESEL 
                   DEĞİL.DUYGUSAL ANLAMDA DA BAZI SORUMLUKLARI OLDUĞUNU 
                   ANLAMAYA BAŞLIYORLAR.AYRICA BU GÖREVİ YERİNE GETİRMEYE 
                  ÇOK TA İSTEKLİ GÖRÜNÜYORLAR. ÇOCUKLARIYLA ÇOK ZAMAN
                 GEÇİREN BABALAR EN AZ ONLAR KADAR GEÇİRDİKLERİ ZAMANIN 
                 KEYFİNE VARARAK ADETA KENDİLERİ YAŞAYAMADIKLARI ÇOCUK
                LUKLARININ BİR ANLAMDA TADINI ÇIKARTIYORLAR

GEÇMİŞTEKİ BABALARLA GÜNÜMÜZDEKİ BABALAR.

                      GEÇMİŞTEKİ BABALARLA GÜNÜMÜZDEKİ BABALARI 
                      KIYASLADIĞIMIZ ZAMAN ORTAYA ÇOK MEMUNİYET 
                      VERİCİ BİR TABLONUN ÇIKTIĞINI GÖREBİLİYORUZ 
                     ESKİDEN ÇOCUĞU DOĞURMAK GİBİ HER ŞEYİYİLE 
                    İLGİLENMEK CADECE  ANNENİN VAZİFESİYMİŞ GİBİ
                    BABA UZAKTAN BAKMAKLA MİKELLEF GİBİYİDİ KAZARA 
                    BİR SEFER EŞİNE YARDIMCI OLSA ADAMIN ADI KILIBK OLURDU   
                    DEVAMI YARIN.

SEVDAM ÖYLE DİLİYOR.

                         GÜN GECEYE KARIŞTI,GÖNLÜN TALANDA YİNE 

                         KALBİN BAŞKA SÖYLÜYOR,DİLİN YALANDA YİNE

                         AKLIN GİDENDE HALA, ELİN KALANDA YİNE 

                         SUSUYORUM ÇÜNKÜ SEVDAM ÖYLE DİLİYOR

                     

                          

ARKADAŞLIKTAN ZEVK ALMAK

                      ARKADAŞLIKTAN ZEVK ALMAK VE BAŞKALARIYLA
                      İYİ GEÇİNEBİLMEK, EN TEMEL İNSANİ İHTİYAÇLARDAN
                      BİRİDİR HİÇ BİR ZAMAN DOSTLUĞUN VE BAŞKALARINI 
                     DÜŞÜNMENİN EN BÜYÜK DEĞERLER ARASINDA SAYILMADIĞI
                    BİR ZAMAN OLMAMIŞTIR SANIRIM.

BARIŞA SUSAMIŞ BÜTÜN İNSANLIK.

                      BARIŞA SUSAMIŞ BÜTÜN İNSANLIKGELİN BİRLİK 
                      BARIŞA KARŞI OLANA TAVIR ALALIM SAVAŞLAR 
                     YALINIZ TARİHTE KALSIN TURNALAR YURDUMA
                     BARIŞ GETİRİN.BARIŞ İÇİN YANİ DÜNYA DÜZENİ ÖNÜ 
                    KESİLMELİ İNSAN EZENİN YÜZLERİ GÜLMESİN YÜZLERİ 
                    GÜLMESİN İNSANLARI EZENİN TURNALAR YURDUMA BARIŞ
                    GETİRİN.BARIŞ ÇAĞRISI

BARIŞA SUSAMIŞ.

                     BARIŞA SUSAMIŞ BÜTÜN İNSANLAR 
                     BARIŞTAN YANA TAVIR ALSALAR 
                    SAVAŞLAR YALNIZCA TARİHTE KALSA
                    TURNALAR YURDUMA BARIŞ GETİRİN

YORGANIN ALTINDA SEN VARDIN -- Kitap Taslağı

 Bu taslak henüz editör denetiminden geçmemiştir.

                     YORGANIN   ALTINDA   SEN DE   VARDIN

2007  yılında, Fransanın  Strazburg  şehrinde , Mahir  Hocayla  Dilemma’nın  yolları,  o  seneki  hac   yolculuğunda kesişir. Mahir Hoca uzun yıllardır bir çok avrupa ülkesinde, dini faliyetlerini sürdürmektedir. Bir çok din adamının yaptığı gibi Mahir Hoca da, oralarda yaşayan Türklere ve onların eş ve çocuklarına, Türkiye’yi ve Türk örf adetlerini, geleneklerini, daha da önemlisi dinlerini ve milliyetlerini tanıtmak ve öğretmekle görevliydi. Aynı zamanda diyanetin her sene düzenlediği, hac organizasyonunda din görevlisi ve kafile sorumlusu olarak kutsal topraklara gitmekteydi.

Dilemma ilk kez o sene hacca giden kafilede yer alıyordu. Fakat Dilemma’yı diğer hacılardan ayıran bazı özellikleri vardı. Oda diğer hacılara kıyasla daha sosyal, girişken ve şehir de yetişmiş olmasıydı. Bu dikkat çeken özellikleri, onu bir anlamda kafilenin sözcüsü konumuna getirmişti. Mahir Hoca çatık kaşlı, sert mizaçlı, lüzumsuz sorulara sert çıkışlarıyla bilinen biriydi. Hocanın bu tarzı Dilemma’nın bir bakıma işini kolaylaştırıyordu. Dilemma hocayla iletişim kurmak, ona yakın olmak için hiç bir fırsatı kaçırmıyordu. Her defasında sudan sebeplerden kendini hocanın karşısında buluyordu.  Mahir Hocaya sorulması gereken her şeyi kafiledeki diğer hacılar adına o soruyordu. Strazburgta yaşayan Türkler, genellikle ücra yerlerde, kırsal kesimden oralara yerleşen, meraklı yurdum insanları olunca , çok geçmeden bunun sıradan bir hacı, hoca ilişkisi olmadığı anlaşılıyor olmalıydı ki, imalı bakışlar kaş göz işaretlerine sebebiyet veriyordu. Hocanın duruşu ve sert tutumu durumu idare ediyordu. Ancak bu hac yolculuğunun Dilemma bilmeden, hayatının akışını değiştiriceğini , yeni duygulara, yeni hayallere, kapı aralamanın alt yapısını hazırladığının belkide farkında değildi. Fakat onsekizindezinde bir genç kız heyecanı duyuyordu. Hocayı gördükçe kalbi kafesteki kuş misali çarpıyor, durduğu yerde duramıyor, eli ayağı birbirine dolaşıyordu.

Gelecek ne gösterecekti bilinir miydi? Mutlulukların en yücesini, acıların derinini birlikte yaşıyacağını nerden bilirdi. Mahir Hoca inancına, prensiplerine bağlı, aynı zamanda evli ve iki çocuk babasıydı. Ancak ikisininde göz ardı ettiği, belkide görmek istemediği bir şey vardı, aşkın dili, dini, milliyeti ve adresi yoktu.

Dilemma istanbulda doğmuş büyümüş, karadenizli bir ailenin kızıdır. 54 yaşında, zarif son derece çekici bir bayandır. Modern hayatın içinde büyümüş ve yaşamış olsada, yaşı kemale erince her müslüman anadolu insanının yaptığı gibi, dini vecibe olarak ilk akla gelen namaz kılmak ve hacca gitmek di. İşte bu inanç ve eylem bir süre sonra Dilemma’yı hac organizasyonuyla Mahir Hocanın karşısına çıkardı. Dilemma On sene önce ikinci evliliğini yaparak, Strazburg’a yerleşmiş, ancak kader ona ikinci evliliğinde de güler yüzlü davranmamıştı. Bu evliliktede aradığı mutluluğu bulamayan Dilemma ayrılma kararı alır. İkinci evlilikten elde ettiği yasal hakları değerlendirerek, Strazburg’ta bir işe girip hayatını yeniden düzenler. Artık o bir Fransız vatandaşıdır. Türkiye’ye gelmeyi düşünmez. Fakat kader hala Dilemma’nın peşini bırakmamıştır. Bir süre sonra ağır bir iş kazası geçirerek, uzun bir süre hastaneler, tedaviler, derken malülen emekli olur. 54 yaşında kendi halinde mazbut bir hayat yaşarken, beklemediği planlamadığı bir anda, kendini bir hac kafilesiyle Mahir Hocayla karşılaşır. Hayal bile edemediği duygularla hocayla tanışır.  Bu kutsal topraklara yolculuktaki  tanışmasıyla karma duyguların hem tadını, hemde sorumluluğunu yüklenir.

              Sonrasını Dilemma şöyle anlatıyor. Hem kutsal topraklara yolculuğum, hem hocayla tanışmam, hayatta beklediğim belkide hayal bile   edemediğim bir lütuftu. Dünyevi hayatımda inanılmaz bir dönüm noktasıydı. Belkide bu yaşıma kadar yaşadığım olumsuzluklara karşı yaradanın bir mükafatıydı hocayla tanışmam. Ona karşı hissettiklerim  hiçbir duyguyla kıyaslanamazdı. Dilemma, çok heyecanlı ve mutluydu, adeta yeniden doğmuş gibi hissediyordu demek yerinde olurdu. Fakat hocaya yaklaşmak, helede onu beğendiğini söylemek hiç kolay değildi, ancak Dilemma kararlıdır. Pes etmek hiç onun tarzı değildir. İstanbul’dan Fransa’ya uzanan hayat mücadelesini nasıl başardıysa, bir şekilde hocanın dikkatini çekmeyi başaracağına da inanıyordu, bu yolda kararlıydı hiçbir fırsatı kaçırmıyordu.

Hayat merdivenleri bazen iner, bazen çıkar, bazende sağa sola çarpar. Bu çarpmalar sizi tıpkı on şiddetindeki bir deprem gibi bazen küçük sıyrıklarla kurtulur, bazende sert bir duvara çarparak telafisi zor yaralar alabilirsiniz. Dilemma’nın hayat grafiğide böyleydi. Fakat hocay ile tanışmak, ona karşı farklı duyguların varlığını hissettiriyordu. Uzun zamandan beri derin bir boşlukta, engin denizlerde akıntıya kapılmış gibiydi. Fakat bu durumdan pek rahatsız değildi, daha ziyade donuktu. Nicedir iyi yada kötü, şiddetli bir şey hissettiği yoktu. Ne varki bu bir itirafsa, dile getirmekten rahatsız değildi. Ama bu hac yolculuğunda, öyle çok boyutlu birbirinden şiddetli ve birbirinden güzel duygular hissediyordu ki, ayakları adeta yerden kesilmişdi. Fakat her an, bir açık verecek diyede ödü kopuyordu. Hissettiği bu iki muhteşem duygu ve heyecan, korku yada meydan okuma arası flu bir boşlukta adeta uçuyordu. Bir başka deyişle sözün azaldığı, hayallerin kafi geldiği bir noktadaydı. Bir yanda senelerce hayalini kurduğu kutsal topraklarda olmanın heyecanı, diğer yanda Mahir Hocanın arkasında yürümek, onun için hayal bile edemediği bir ayrıcalıktı.

         Hacılar kural gereği önce Medine-i Münevvere’de konakladılar. Ravzadaki mescitte, kırk rekat namaz kılarak, hem sünnet-i seniyyeyi yerine getirmek, hemde günahlarının bağışlamasını dilemek için, dua ediyorlardı. Yabancıların işlettiği bir restorant’da yemek yiyor, tanışıp sohbet ediyorlardı. Dilemma’da aynı grupta bayanların bölümünde, elinde çayını yudumlayarak sohbet ediyor, ancak gözlerini ve dikkatini erkek hacıların toplandığı bölümden bir türlü alamıyordu. Her an dikkat çekecek bir atak yapmanın planını kuruyordu. Çünkü artık hayatının nehri her zamanki akışında akmiyordu. Dilemma yeni bir amaç, yeni heyecanlar arıyordu ve bulduğunu düşünerek bütün enerjisini bu yönde yoğunlaştırması gerektiğini düşünüyordu. İlk aklına gelen ise, Mahir Hoca ve grubundaki hoca arkadaslarının bulunduğu masaya, çay ısmarlayarak ikramda bulunmaktı. Hiç vakit kaybetmeden, ortalıkta dolaşan garsonu çağırarak, karşı masadaki hocalara çay servisi yapmasını söyledi. Garson, bir emir eri edasıyla, kendisine söyleneni yaptığında ise, başta Mahir hoca olmak üzere diğer gruptaki hoca arkadaşlarının bakışları, şimşek gibi garsonun üzerinde yoğunlaştı. Hepsi bir ağızdan,

-Biz çay siparişi vermedik. 

Deselerde,  garson çayları servis yaptı ve ekledi.

-Biliyorum siz istemediniz,..

Fakat parmağıyla karşı masada oturan genç görünümlü, zarif bayanı işaret ederek, onun ikramı olduğunu söyleyince, ani bir refleksle Mahir Hocanın ne münasebet dercesine kaşları çatılıp, yüzü asıldı. Tepkisini bastırmaya çalışarak,  bakışlarını arkadaşlarının yüzlerine çevirdi. Kimseden bir tepki gelmesede, şaşkın bakışlar dikkat çekiyordu. Sanki servis yapılan şeyin çay değil, bombaymış gibi sessiz tepki çekişine garsonda bir anlam veremiyordu. Tek istediği bu şaşkın ve tepkili bakışlardan uzaklaşarak, işinin başına dönmekti. Ortamı yumuşatma adına olmalı ki, erkek hocalardan biri Mahir Hocaya dönerek.

-Hocam büyütecek bir şey yok, belli ki bu bayan hacımız şehirli modern birisi, bize jest olsun diye çay ikram etmiş, abartmaya lüzum görmüyorum. Biliyorum sizin katı kurallarınız var, ama üzerinde durmaya lüzum yok.

  Garsonun bakışlarını üzerinde hissederek,

-Bırak oğlum çayları, tarafımızdan gönderen hanımefendiye teşekkür et.

 Mahir Hoca hiç tarzı olmayan bu ikram edilen çayı yudumlarken, gayri ihtiyari gözleri bayanların bulunduğu bölmeye kaydı. Sert bakışlarının ardındaki öfke adeta karşı masaya yansıyor olsada, Dilemma aldırmıyordu. O hocaya yönelik attığı her adımın tadına varırcasına mütebessimdi. Dilemma modern hayatın icinde yetişmiş olsada, geleneksel bir yapıya sahipti. Ancak hocayı tanıdıktan sonra, anlayamadığı, adlandıramadığı bir duygu karmaşasının içinde bulunuyordu. İçinde bulunduğu ruh hali heyecan veriyor olsada, konumu gereği dile düşmekten, istemediği sıkıntılara sebebiyet vermekten endişe ediyordu. Öte yandan, karşılık bulucağından emin olmadığı bir duygunun adeta esiri olmuştu. Ancak pes etmek, geri adım atmak niyetinde değildi. Şimdilik bu duyguyu sessiz ve derinden yürütmeliydi. Çünkü aşkın kendine has bir rengi ve kokusu vardı. Dilemma, bu kokuyu alıyordu. O, Mahir Hocaya aşık olmuştu. Bu aşkın karşılık bulacağına mutlak inanıyor, zamanı oldugunu düşünüyordu. Muhakkak bir gün zaman onun lehine işleyecekti, sabırla bekliyordu .

Kafede oturdukları sürece Dilemma’nın aklından binlerce olumlu, olumsuz, vesvese geçti. Dalgın bakışlarını bir noktaya dikmiş düşünüyordu. Mahir Hoca diğer hocalara ve evvelce tanıdığı köy imamlarına hiç benzemiyordu. Onun duruşu, hitabeti, tavrı, tarzı çok başkaydı. Köy imamlarının yaptıkları işler belliydi, onlar beş vakit namaz kıldırır, cenaze yıkar, cenazenin ardından yedisi, kırkı,elli ikisiydi derken yaklaşık iki ay boyunca, cenaze evine abone olurlardı. Bu işlemlerin ardından kendilerine uzatılan zarfın şişkinliği nispetinde yüzlerine yayılan tebessümle, memnuniyetlerini hissettirmekti veya nadirende diyanetten aldıkları talimatla, köy çocuklarına Kur’an-ı Kerim öğretmekti, yaptıkları. Oysa Mahir Hoca, sergilediği farklı duruşu sıradan bir hocadan çok, donanımlı, prensipli, aristokrat yapısıyla ilgi çekiyordu. Dilemma’nın deyimiyle Mahir Hoca adam gibi, adamdı. Ona sıradan bir imam demek haksızlık olurdu. Dilemma’nın kafasında bütün bu düşünceler boğuşurken, hiç düşünmediği bir pencere açılmıştı önünde, acaba hoca evlimiydi? Dikkatini hocanın parmaklarında yoğunlaştırarak yüzük aradıysada, nafile çünkü hoca yüzük takmıyordu. Hocanın parmaklarını boş gören Dilemma’nın, yüzünde yalancı baharı andıran bir tebessüm yayılsada, inandırıcı değildi. Kafasının içinde sisli düşünceler birbiriyle çatışıyordu. Bir düşüncesi, hocanın parmağında yüzük yok , demek ki hoca evli değil. Diğer bir düşünce sesini yükseltircesine hadi canım, elbet evli olacak bu kadar yakışıklı karizmatik donanımlı birisi, bekar olacak değil ya, boşuna hayal kuruyorsun diyordu.

***  

                                      KARDELEN                                                               

Kardelen Kafkaslardan göç ederek Kars’a yerleşen Azeri anne ve Kürt babanın dört çocuğunun en büyüğüdür. Diğer kardeşleri, Turan kız kardeşi Lalle ve küçük kardesi Mahirdir. Kardelenle Mahir arasında on yaş olmasına rağmen, Kardelen  diğer kardeşleriyle ve küçük Mahir’le adeta  küçük anne gibi ilgilenmektedir. En küçükleri Mahir olduğundan, Mahir’i bir an bile yalnız bırakmaz. Mahir henüz beş aylık bir bebektir, onun her şeyiyle yakından ilgileniyor, bezlerini yıkıyor altını değiştiriyor. Annesi meşgulken, ekmekle şekeri çiyneyerek küçük bir bez parcasına sıkıştırıp meme şeklini aldırarak, Mahir bebeğin ağzına verip susmasını sağlıyordu ve çocuk bu karışımı emip bitirene kadar başında bekliyordu. Lalle ise  hastalıklı bakım’a muhtaç bir çocuktu. İkide bir hastalanır,  doktora götürülüp hastaneye yatırılırdı. Bağarsaklarında kronik parazit hastalığı vardı. Uzun tedaviler sonucu biraz iyileşince, taburcu edilirdi. Ancak bütün bu tedaviler kısa süreli iyileşmeden öteye gitmezdi. Lalle sürekli evde sivri sinek gibi vızır vızır, elden ele, kucaktan kucağa dolaşan sorunlu bir çocuktu.

         Gösterişe ve misafir ağarlamaya düşkün babam sayesinde,Kars merkezde yaşayan halkın bir çoğunu tanıyordum. Lallenin hastalığı bu sayıyı bir kat daha arttırıyordu. Lalle ne zaman hastaneye yatırılsa, hem ziyaretçi sayısı artıyor, hem de ona alınan hediyeleri koyacak yer bulmada zorlanıyorduk. Bu hediyelerden biriside şık bir elbiseydi. Babamın ahbaplarından birinin kızı olan Aynur Abla dikmişti. Sürekli yatmaktan ve ilaç kullanmaktan, hasta benzi dahada solgun görününen Lalleyi, hava aldırmak için evimize çok yakın olan köy çeşmesine götürüyordum. Çeşme başında sıra bekleyen köylü kadınlar, acıyan bakışlarla Lalle’yi seviyormuş gibi davranarak, benimle konuşuyorlardı. Köyümüzden taşınarak şehre yerleşen Heves Abla, Lalle’nin elbisesini çok beğendiğini söyleyerek, kimin diktiğini sordu. Bende

-Aynur Abla dikti.

Kadın alaylı bir tavırla yüzünü ekşiterek,

-Aynur Abla da kim?

-Nasıl yani sen Aynur Ablayı tanımıyormusun? Sizin şehirde oturuyor.

 Kadının ağzı gözü yer değiştirircesine söylenmeye başladı.

-Kız anam nerden tanıyayım Aynur Ablanı.

 Bende ısrarla tekrar ediyordum.

-Nasıl tanımazsın  ya, sizin şehirde oturuyor.

 Kadın kahkahayla gülmeye başladı.

-Kızım, şehir dediğin kocaman bir yer. Orası köy gibi küçük bir yer değil ki herkes birbirini tanısın.

Çok utanmıştım, ben sanıyordum ki başka yerlerde yaşayan insanlarda, bizim köyde olduğu gibi birbirlerini tanıyorlar. Bazen Lalle’yi kıskandığım bile olurdu. Çünkü yaşadığı sağlık sorunu onu farklı bir konuma taşımıştı. Sürekli seviliyor, yoğun bir şekilde ilgi görüyor, her istediği yerine getiriliyordu. En önemlisi de, benim gibi ne dayak yiyor, nede aşağılayıcı sözler işitiyordu. Bende Lalley’le anamın isteklerini yerine getirirken, kendi isteklerim hayalden öteye gitmiyordu. Bizim yaşadığımız toplum da, hayallerle gerçekler su ile petrol kadar farklıydı.

 Turan ile Lalle arasında üç yaş vardı. Lalle'nin aksine Turan son derece enerjik, kabına sığmayan yaramaz bir çocuktu. Turan’ın tek eğlencesi Kardelen’le didişmekten ibaretti. Güç yetiremediğini bildiği halde, ablasıyla sürekli kavga çıkarır, ablasının dayak yemesine sebebiyet verirdi. Yukarıda da belirttiğim gibi, anne ve babaları farklı kültür yapısına sahip olduklarından, aralarında sorumluluk bilincinin oluşmadığından  dolayı, sürekli iktidar çatışması yaşamaktan çocukların sorunlarıyla ilgilenmiyorlardı. Neredeyse büyük sorumluluk Kardelen’in küçük omuzlarına yüklenmiş oluyordu. Baba genellikle dışarıda kalmayı tercih ederek, gerek ev sorunlarına, gerekse çocukların sorunlarına tarafsız kalmayı uygun görüyordu. Sadece hastalık nöbetlerinde, Lalle’nin tedavisiyle ilgilenir başkada bir şeye karışmazdı. Anneleri ise kendi ailesine, kardeşlerine düşkünlüğünden, zaman bulabilirse Turan ve Mahir bebekle ilgileniyordu. Fakat Kardelen’e küçük yaşına rağmen büyük sorumluluklar almasını iyi öğretmişti. O genellikle babasının evinde olduğu zamanlarda, Kardelen’in her şeyin üstesinden geleceğinden öylesine emindi ki, hiç gözü arkada kalmazdı. Neden bilinmez ama, kendini evine ve çocuklarına ait hissetmez, aklını ve bütün enerjisini baba evine ve kardeşlerine harcardı. Turanla kardelenin didişmelerinde uzlaşmacı olmaktansa, sorgusuz sualsiz Kardelen’e yüklenir, sürekli onu döverdi. Ama kardelen her şeye rağmen kardeşlerini çok seviyor, elinden geldiğince onların her işiyle yakından ilgilenerek, zamanından önce olgunlaşıyordu.

1958’de anne dördüncü çocuğuna yani Mahire hamiledir. Doğum günleri sayılı ancak şakacı ciddiyetle, anne her fırsatta

-Bak Kardelen bu doğacak çocuğun bakımı sana attir, ona göre kendini hazırla.

Kadın gerçekten şaka mı yapıyor, yoksa gerçek düşüncesini şaka yollu mu anlatıyor bilinmez ama, ufaklığın doğacağı gün Kardelen’in adeta kabusu olmuşdu. Hani neredeyse bu çocuk doğmasın, yada doğduktan sonra yaşamasın diye dua edecek durumda hissediyordu. Zaten Lalle’nin hastalığı, Turan’ın yaramazlığı yeterince yoruyordu onu. Uykuları kaçıyor, küçük beyni uyuşuyordu.

O yıl hüzünlü bir sonbahar günüydü. Bahçedeki ağaçların sarı sarı yaprakları dökülüyor, ağaçlar bir anlamda çıplak kalıyordu. Kardelen her sabah olduğu gibi, o sabahta kardeşlerinin kahvaltısını hazırlıyor, günlük işlerine başlıyordu. Önce Lalle’yi doyurup ilaçlarını verdi. Turan her zamanki yaramazlıklarını, kahvaltı sofrasındada sürdürerek, ablasının işini zorlaştırmaktan geri kalmıyordu. Kardelen’in eli ayağına dolaşıyor, bir an evvel işini bitirip henüz yatağından çıkmayan annesinin kahvaltısını hazırlaması gerekiyordu. Bu telaşla sağa sola koştururken, annesinin yattığı odadan ızdıraplı iniltiler geldiğini duydu. Bu da ne dercesine koşar adımlarla annesinin oda kapısını aralayarak, içeri girdi. Gördüğü manzara karşısında gözleri fal taşı gibi açıldı, korkmuştu. Aman Allah’ım bu da ne? Annesi yatağından inmiş, diz üstü çömelerek öylece duruyordu, ayaklarının dibinde kanla karışık sular akıyordu. Korkmuş tedirgin bir ses tonuyla,

-Ne oldu neyin var ana?

 -Yok birşeyim korkma galiba doğuruyorum, sen koş anneanneni çağır.

 Anneannesi aynı zamanda bütün köy halkının ebeninesiydi. Kardelen telaşlıydı ne yapacağını ,nasıl davranıcağının bilincinde olmaksızın dışarı fırladı. Bir süre etrafına bakındı, sanki geçici bir şuur kaybı yaşıyordu. Gideceği yönü tayin edemiyordu. Yaşadıkları köy, yolu, suyu, olmayan kız çocuklarının gönderilmediği baraka bir mektepten ibaret bir köydü. Kardelenin şaşkınlığı etrafta görenlerin dikkatini çekmiş olmalı ki, harmanlarda tezek toplayan kadınlar, yanına yaklaşarak.

-Neyin var Kardelen, neden ağlıyorsun gene anan mı dövdü seni?

 diye birbirlerine bakarak.

-Bu nasıl ana anlamak zor, ne ister on yaşındaki çocuktan bilinmez.

 Diğer kadın

-Neyse bırakalım anasını, bu kızın nesi var, neden ağlıyor ona bakalım.

-Neyin var, Kardelen neden ağlıyorsun, hem nereye gidiyorsun, sabahın bu erken saatinde?

 Kardelen burnunu çekerek, elinin tersiyle göz yaşlarını sildi. Başını kaldırıp mazlum bakışlarını komşu kadınlara yoğunlaştırdı.

- Şey, ben iyiyim ama, anama bir şeyler oldu. Ayaklarının dibinde kanlı sular var, yerindende kalkamiyor, bende anneannemi çağırmaya gidiyorum.

 Durumu anlamışlardı.

-Heee! Anan doğuruyor galiba sen koş koş durma ebenineyi çağır, biz ananın yanına gideriz, ayrıca sil göz yaşlarını korkacak bir şey yok, küçük kardeşin geliyor.

 Kardelen komşu teyzelerinden aldığı güçle toparlanarak, koşar adımlarla anneannesine gitti.Ebenine gelene kadar,  komşularında yardımıyla, nur topu gibi bir erkek çocuk dünyaya gelmişti. Ebenine bebeği kucağına alıp sevdi, kücük kırmızı burunlu buruşuk suratlı bir oğlandı, torunu. Nine o kadar bebek doğurtmuştu ki, sayılarını kendiside bilmiyordu. Hepsi hakkında yorum yapacak kadar fikir sahibi görüyordu kendini, öyle ki neredeyse bütün bebeklerin, anatomik yapısını, kilosunu, hatta ileride nasıl tip insanlar olacakları hakkında bile yorum yapıyordu. Deminde belirttiğim gibi, o gelene kadar her şeyi halletmişler, kadını yatağına yatırmış, lohusa tatlısı bile yapmışlardı. Ebenine bu durumdan hem memnun olmuş, hemde içten içe mesleğini kaptırma endişesine kapılmıştı. Bu düşüncelerin ardından, kızını öperek.

-Aferin kızım, tek başına doğurarak, anneni zahmetten kurtardın.

 Diyerek, politik bir davranış sergilemeyide ihmal etmedi.

- Yaa, öyle oldu anne zaten suyum gelmişti, bebek çıkmak için zorluyordu, sağolsun komşularında yardımıyla çok şükür kurtuldum.

 Nine, kızının yanına konmuş minik bebeğin yüzüne bakarak, kızına takılmadan edemedi.

- Aman kızım, bunca şamata bunun içinmiydi. El kadar, tıpkı sincap yavrusuna benziyor, insan bunu ağzından çıkartır.

 Kızının gözleri parlayarak annesine baktı.

-Ama anne oğlan doğurdum, bak göreceksin el kadar dediğin oğlum, ilerde arslanlar gibi bir erkek olacak.

-İnşallah diyen nine adını düşündünüz mü? 

-Düşünmedik anne, babasının yüzünü gördüğümüz mü var, sürekli şehirde biliyorsun.Bütün zamanını şehir merkezinde hayvan pazarında geçiriyor.  Hafta sonları eve geldiğindede, Lalle’nin hastalığı  ve atlarıyla ilgileniyor. Turanda, arada büyüyor. 

-O halde bu ufaklığın adınıda ben koyayım. 

- Olur anne, oğluma yakışır bir isim olsun.

-Adı Mahir olsun ne dersin?

-Güzel,  bu isim kulağa hoş geliyor, inşallah Mahir Bebek adıyla şanlı bir insan olur.

 -İnşallah kızım.

         Ebenine küçük Mahir’in kulağına ezan okuyarak adını koymuştu. Bu ufaklığın gelecekte yetenek sahibi, vatana millete faydalı bir insan olacağını, bütün sülalenin özellikle ablası Kardelen’in medarı iftiharı olacağını, nereden bilebilirdi.

Mahir bebek bir haftalık olmuştu. Fakat, Kardelenin kulaklarında hala annesinin sözleri çınlıyordu. Doğuracağım bu bebeğin, her türlü bakımını sen yapacaksın. Kardelen’in beyninde çınlayan bu sözler küçük başını çatlatacak şekilde ağrıtıyordu. Ben ne yaparım, nasıl bakarım bu el kadar bebeğe. Kolu bacağı kırılıp elinde kalacak diye ödü kopuyordu. Kardelen bu düşüncelerle boğusurken, annesi yavaş yavaş toparlanmış, ortalarda dolaşıyor Mahir Bebekle ilgileniyordu. Öte yandan sabırsızlıkla Mahir Bebeğin göbek bağının düşmesini bekliyordu. Ancak, bu sıradan bir bekleyiş değildi. Sanki bu bebek üniversite diplomasını alacakmışcasına bir heyecandı. Ertesi gün bebeğin altını değiştirirken, nihayet göbek bağının düştüğünü gören annesi , var gücüyle Kardeleeennn diye bağarmaya başladı. Kardelen annesinin avazı çıktığı kadar bağıran sesini duyunca, inanılmaz bir şekilde korkuya kapılarak, annesinin ve bebeğin bulunduğu odaya doğru adımlarını hızlandırdı. İçinden, acaba bebeğe bir şey mi oldu? annemin böyle bağırmasına  sebeb ne olabilir ki? Diyordu. Kapıyı açıp içeri girdiğinde, annesi sakin ve mutluydu.

- İşte geldim ana, ne oldu neden öyle bağırıyorsun, yoksa bebeğe bir şey mi oldu?

 Annesinin yüzündeki tebessüm, bir anda yerini sert esen kara yele terk ederek .

-Bir kere ağzındanda hayırlı bir söz çıksın, bebek iyi çok şükür. Sadece göbek bağı düştü. Şimdi beni iyi dinle, bir yanlış yaparsan karışmam, ona göre. Al bu göbek bağını çabuk götür, okulun bahçesine at.

Küçük kız bu tuhaf buyruğa bir anlam veremeyerek, bir süre aval aval etrafına bakınmakla yetinsede, annesine bir şey sorma lüksüne sahip olmadığının bilincindeydi. Annesinin sert çıkan ses tonuyla, kendine geldi.

-Hadi sana söylüyorum, duymuyor musun beni ? 

-Duydum ana duydum. 

-O halde ne duruyorsun? sana ne söylüyorsam onu yap. Bir sürü iş var seni bekleyen, çocuğun bezleri var yıkanacak, Lalle’nin yemeği ve ilaçları verilecek, hadi git çabuk gel.

         Kardelen bu davranışların ve ultimatonların yabancısı değildi. Fakat bu kurumuş et parçasını atmanın ne manaya geldiğini merak ediyordu. Bütün cesaretini toplayarak sordu.

  -Ana neden bu göbek bağını okul bahcesine atmam gerekiyor? 

   -Sormasan ölürsün değil mi?

          -Çünkü göbek bağı okul bahçesine atılmış çocuklar, ilerki hayatlarında okumuş yazmış başarılı insanlar olurlar. Şimdi  anladıysan, başka soru sormadan sana ne söylüyorsam onu yap.

Kardelen annesinin söylediklerini anlamasada, bir türlü aklına sığdıramıyordu. Ama emir büyük yerdendi. Değil göbek bağını okul bahcesine atmak, git kendini dağdan aşşağıya yuvarla deseydi, itiraz etme hakkı yoktu. Eteğinin altına sakladığı kurumuş göbek bağını götürüp, köylerindeki barakadan yapılmış okulun bahçesine atıverdi. İçi burkulmuştu Kardelen’in. Annesi çarçabuk eve dönmesini söylesede, o bu riski göze alarak okul bahçesinin duvarına yaslanıp okulu ve çevresini seyretti. Okullar henüz açılmamıstı, iç seslerini dinleyerek bir şeyler söylemek istiyor, yada birileriyle dertleşmek istiyordu. Belkide asıl istediği anlaşılmaktı. Fakat etrafta ne onu dinleyecek, nede anlayacak kimseler yoktu. Kurallarına uyulmasada köy halkı yaradanını iyi tanıyor, onun herkesi her şeyi gördüğüne bildiğine inanılıyordu. Kardelen’in zamanından evvel olgunlaştığını yukarıdada belirtmiştim. Düşünüyor, iç seslerini dinliyordu. Madem bizi yaradan her şeyi biliyor, görüyorsa. O halde şu an benim hissettiklerimide biliyor, ne kadar üzüldüğümüde görüyordur. Bende onunla konuşur, ona içimi dökerim. Mutlaka beni dinleyip anlayacaktır.

Okul bahçesindeki sessiz düşüncelerinin buğusuyla, boğazı düğümlenen Kardele’nin, büzülmüş titreyen dudaklarından fısıltı halinde şu cümleler dökülüyordu. Rabbim Mahir Bebeği, Turanı, Lalleyi ve beni sen yarattın, köyde herkesi sen yarattın biliyorum, sende biliyorsun. Haksız mıyım, haksızsam beni affet. Ben diğer kardeşlerim kadar sevilmediğimi düşünüyorum, acaba yanlış mı düşünüyorum. Baksana yeni doğan kardeşim, yani Mahir Bebek ,yeni doğdu, henüz bir haftalık. Anam şimdiden onun geleceğini düşünerek onun okumasını istiyor, onun içinde elime bu kurumuş göbek bağını verip, beni buralara gönderdi. İnanışa göre göbek bağı nereye atılırsa çocuk büyüdüğünde o yönde bir meslek seçermiş. Anama göre bebeğin göbek bağını okul bahçesine atarsak, oda büyüdüğünde okuyup büyük adam olurmuş. Ayrıca bebeği ben büyütecekmişim, ben ne anlarım el kadar bebeğin bakımından. Zaten Lalle’nin hastalığı, Turan’ın yaramazlıkları bana yetiyor. Evdeki her işi bana yaptırıyor, genede vara yoğa beni dövüyor. Ne dersin,s ence ben çok mu kötü bir çocuğum? O yüzden mi beni okula göndermiyor? Bir de kızlar okula giderse orospu olurmuş, o ne demekse. Bende herkes gibi okula gitmek, okumayı yazmayı öğrenmek istiyorum. Biliyor musun? Mutlaka biliyorsundur. Benim hiç arkadaşım yok, okula gidersem benimde arkadaşlarım olur, öyle değil mi? Ama dediğim gibi anam benim okula gitmeme izin vermiyor. Ne yapabilirim ki. Mutluluk nedir bilmiyorum, ama galiba ben mutsuz bir çocuğum. Sen biliyorsun, o karanlık gecelerde yorganın altındaki sessiz hıckırıklarımı. Göz yaşlarımla ıslanan saçlarımı, mutsuzda olsam ben hep seninleyim zaten. Biz her zaman birlikteyiz, ne zaman dara düşsem, sinirlenip saçlarımı yolsam, sonsuz şefkatini ve koruyuculuğunu ensemde hissederim. Ama nedendir bilmem, anamın beni okula göndermemesine, sende ses çıkarmıyorsun. Ne demeliyim, vardır bir bildiğin. Ben sana kızamam ki, çok küçükken bile beni dinliyor dualarımı kabul ediyordun. O zaman da seninle konusuyor, adeta seninle dertleşiyordum. Allah’ım, beni sen yarattın. Anamdan babamdan herkesten daha iyi tanıyorsun. Ne yapayım, ben sakar bir çocuğum, sakarlığım yüzünden bir sürü dayak yiyor azar işitiyorum. Geçen gün gene süt kovasının yanından geçerken, eteğim takıldı, kova devrildi, içindeki sütte yerlere saçıldı. Şu an anam evde yok, babasının evine gitti. Gelipte bu yerlere yayılmış sütü görürse, mutlaka beni dayaktan öldürür. Ne olur Allahım, anama merhametinden ihsan et de, bugün beni dövmesin diye dua ederdim. Gerçektende , anam beni dövmedi. O gün çok mutluydum, hem anamdan dayak yememiş, hem de duam kabul olmuştu. Biliyor musun? O günkü mutluluğum, gece yatana kadar sürdü. O gece yorganımın altında uyumaya çalışırken, gene ağlıyordum. Fakat bu seferki ağlama sevinçtendi, sana olan minnetimi, fısıltılı sözcüklere döküyordum. Seninle konuşuyordum, yani yorganın altında sende vardın, yanılmıyordum varlığını tüm kalbimle hissediyordum. Biliyor musun? Bazende senden yardım istemeye utanıyordum. Çünkü ben sürekli senden yardım istiyor, karşılığını alıyordum. Ama sana hiç bir şey veremiyordum. Benim de sana bir şeyler vermem gerektiğini düşünsemde, bunu nasıl yapacağımı bilemiyordum. Bir gün bunu öğreniceğime inanıyordum, benimde sana vermem gereken bir şeyler olmalıydı.

Kardelen göbek bağını okul bahçesine atarken, Allah’la dertleşerek bir anlamda rahatlamıştı. Çünkü yaradanın onu dinlediğine ve anladığına içtenlikle inanıyordu. Eve göndüğünde annesi  bebeğin altını değiştiriyor. Bir haftalık bebeğe anlayamadığı bir dilde ninniler söylüyordu. Kendini öylesine kaptırmıştı ki, kızının odaya girdiğinin farkında bile değildi. Kardelen gördüğü manzara karşısında, hem sevinmiş, hemde hüzünlenmişti. Sevindiği yanı annesi bebeğin altını değiştiriyor, ninniler söylüyor, demek ki bebeğin bakımını Kardelen’e yüklemeyecekti. En azından çok küçükken yapmayacaktı, yada o öyle umuyordu. Üzüldüğü taraf ise, o yaşına kadar, kendisine hiç şefkat gösterilmemiş olmasıydı. Annesinin dalgınlığından faydalanıp, ayak uçlarına basarak girdiği kapıdan gerisin geri çıkı verdi. Kalbinin sesi gırtlağında şişerek büyüdü, sanki başka yerlerden, başka şehirlerden gelmişti. Henüz bu evde ve bu şehirde onun dilinden konuşan kimse yokmuş gibi hissetti ,çok yalnızdı. Kendini oraya ait hissetmiyordu. O evin bir ferdi gibi değilde bir sığınak gibi görüyordu . Birden irkilerek kendine geldi. Sakın korkma dedi içinden bir ses, ‘’insan çok yanlızken yaradan ve melekler ona eşlik eder’’ demişti babaannesi.

Mahir Bebek 4 aylık olmuştu. Beyaz tenli, bal rengi gözleri, yumuk yumuk elleriyle, etrafa dikkat kesilerek kendini sevdiriyordu. Kardelen ona bakarken, kolu bacağı elinde kalacak diye korkmuyor, hatta severek yapıyordu. Mahir Bebek onun için yeni bir uğraş olmakla birlikte, içindeki boşluğuda dolduruyordu. Bu vesileyle annesinden daha az dayak yiyor, daha az kötü söz işitiyordu. Annesi sabahtan bebeğin altını değiştirip, karnını doyurup, geri kalan işleri ve  bebeği Kardelen’e bırakarak, köyün diğer ucunda yaşayan ailesine giderdi. Hastalık derecesinde ailesine düşkün olan annesi, o günlerde korkunun hakim olduğu bir telaş yaşıyordu. Çünkü çalışmadan para kazanmayı, sorumsuz yaşamayı alışkanlık edinen kardeşi, silah kaçakçılığından tutuklanarak ceza evine konulduğundan, ailesi zor günler geçiriyordu. O da zamanının büyük bölümünü onlarla geçiriyor. Kendi evine, sadece  bebeğin karnını doyurmak için geliyordu. Bazen geç geldiğindede, bebek acıkıyor ağlamaya başlıyordu. O zaman Kardelen annesinin öğrettiği gibi, şekerli ekmek çiğneyerek, bir bezin arasına sıkıştırıp, bebeğin ağzına veriyor, böylece bir süre sakinleşmesini sağlıyordu.Mahir Bebeğin bakımından, onunla baş başa kalmaktan büyük keyif alıyordu. Onu çok seviyordu. Bu güzel bebekte, onu çeken bir şey vardı. Bütün zamanını  onunla geçiriyordu.  Sıradan abla kardeş sevgisinden öte bir şeydi, sonraki yıllarda temeli şimdiden atılmış bir dostluk, bir aşk işaretiydi.

 Bu aralar çok mutluyum, ne dayımın hapse girmesi, nede anamın geç gelmesi beni olumsuz etkilemiyor. Yüreğim kıpır kıpır, baharın gelişi bütün bir kış uyuyan doğanın uyanışı, gök yüzünün pürüzsüz mavisi ile, yer yüzünün yeşili kucaklaşarak ,adeta sevişiyordu. Benimde içimde umutlar yeşersin istiyorum. Sabah güneşi yer yüzünü aydınlatmadan kalkıyorum. İlk işim, bebekle birlikte yattığım odanın ve diğer odaların pencerelerini acarak, içeriyi havalandırmak oluyor. Doğadaki bütün kuşların ötüşleri,cıvıltıları odama doluyor, bir mübarek ılık serinlik adeta yüzümü okşayarak bedenime dirilik ,beynime enerji veriyor. Güneş sanki merhametli bir ana gibi yüzümü okşuyor. Her çocuğun bir yıldızı var derdi babaannem, benim yıldızım ne zaman doğacak, ben onu görecek miyim, bilmiyorum. Ama benim yıldızımda, bir gün doğacak  olursa, annemin beni de, diğer kardeşlerim kadar sevmesini diliyorum. Belki benim yıldızım o zaman parlayacak yüreğimi ve ruhumu ısıtacaktır.

***

2007 Strazburg. Hac dönüşü   Dilemma evine, Mahir Hocada camiye görevinin başına döner. Strazburg’daki hayat bıraktıkları yerden devam ediyor gibi gözüksede, öyle değildi. Dilemma’nın aklı, fikri, duyguları ve bütün benliği Mahir Hocayla meşkuldü. O ana kadar hiç tanımadığı bir duyguya kapılı vermişti. Artık her gün camiye gidiyor, neredeyse beş vakit namazını orada kılıyordu. Ayrıca camideki örtüleri toplayıp, evine götürüyor. Özenle yıkayıp ütüleyip, tekrar yerlerine itina ile takıyordu. Sanki caminin bakımından sorumlu gönüllü elemanı gibiydi. Ancak her camiye gidişde gurup arkadaşlarının kinayeli bakışlarıyla karşılaşıyordu. Bazıları sorgulayıcı, bazıları imalı bakışlardı. Fakat Dilemma aldırmıyordu. Etrafa karşı şirinleşerek neşeli görünmeye çalışıyordu. Hayatın akışı onu değiştirmelimiydi, yoksa kötülüğün parçalayıcılığında etkilenerek kırılacak, bölünecek, bin parçaya ayrılacakmıydı. O da bir gün dağılan parçalarını yeniden bir araya toplamak zorunda kalacakmıydı, bunu henüz kendide bilmiyordu. Tek bildiği iki zıt duygunun çatışmasıyla başa çıkmaya çalışmasıydı. Hac dönüşü sürekli camiye gitsede, henüz hoca hakkında ayrıntılı bilgi edinememişti. Hoca kimdi? Türkiyenin neresindendi?  Evli miydi?  En önemlisi onun duygularına karşılık verecek miydi?  Bu belirsizlik Dilemma’yı kahrediyordu, ama genede mutluydu,mutlaka hocayı tanıyacağına ve duygularına karşılık bulacağına içtenlikle inanıyordu. Karanlıklar içerisindeyken yakaladığı bu aşktan vazgeçerek, yeniden karanlığa dönmek niyetinde değildi.Kim olursak olalım, dünyanın neresinde yaşarsak yaşayalım, çok derinlerde bir yerlerde hepimiz bir eksik duygu taşımaktayız. Sanki çok önemli bir şeyimizi kaybetmişiz, var gücümüzle onu bulmaya çalışıyoruz. Dilemma’nın aradığı şey ise ,insanlığın ortak isteğiydi. O, mutluluk ve sevmek sevilmek istiyordu.  İşte aradığı buydu. Bulduğunu düşünerek, onun mücadelesini veriyordu. Çünkü o aşkın bir yaşam kaynağı olduğuna inanıyordu. Sevgisiz yaşayan insanı, kurumuş çiçeklere, çürümüş ağaçlara, verimsiz topraklara benzetiyordu. O na göre herkes sevmeli, sevilmeliydi. Sevgi, özveri fedakarlık gerektiriyorsa, bu esirgenmemeliydi. Çünkü sevgi, kolay elde edilecek bir şey değildi. O, emek isteyen bir olguydu. Dilemma’da bunun gayreti içersindeydi, bu bir itirafsa dile getirmiş olmaktan rahatsız değildi. Uzun zamandır, iyi yada kötü şiddetli yaşadığı bir şey yoktu. Mat, donuk bir yaşam sürerken, böyle bir heyecana kapılmak, onu kafi derece mutlu, zinde ve aktif hissetmesini sağlıyordu. Mekke’den döndükten sonra Strazburg’da yaşayan bütün insanlar, hatta kuşlar börtü böcekler sanki donmuş, yada hepsi taşkesilmişti. Sadece Mahir Hoca, kendisi ve cami yerinde duruyordu. Her camiye gidişinde hoca ile konuşuyor, etrafta kimseler yokmuşcasına rahat davranışları, hocanın dikkatini çekecek kadar belirginleşiyordu. Her zamanki hafta sonlarından birinde, topladığı örtüleri götürüp yerlerine takıyor, bir yandanda hocayla konuşmaya çalışıyordu.

-Hocam ilk gidişimdenmidir bilemiyorum, hacdan döneli aylar oldu ama hala ben kendimi Mekke’de  hissediyorum. Ayrıca ne zaman Kabe’yi düşünsem, siz geliyorsunuz gözümün önüne. Sizi adeta Kabe ile bütünleştiriyorum.

         Hoca kızarıp bozarsada, nezaketen cevap verme ihtiyacı hissediyordu.

-Abartmayın canım, ben sıradan bir kul olmaya çalışıyorum. Dediysede, sabırla bu işin sonunun nereye varacağını hem merak ediyor, hemde endişeleniyordu. Çünkü bu alışılmışın dışında bir ilgiydi. Onunda duygularında gevşemeler oluyor, bir anlamda egosunun okşandığını hissediyordu. Dilemma nihayet iltifat bazındada olsa hocaya samimi bir şeyler söylemenin keyfini hissediyordu, fakat bu yeterli değildi. Yakından tanımak, onun hakkındaki her şeyi bilmek istiyordu. Fakat hocanın ketum tutumu Dilemma’yı çileden çıkarıyordu. Çünkü hocanın ne kaşlarındaki çatık düzeliyor, nede dudaklarında bir tebessüm belirmiyor, ağzından yumuşak bir söz çıkmıyordu. Örtüleri takıp evime gidecekken,hocanın yüzünde bana bir şeyler söyleyecekmiş gibi bir ifade vardı, nedenini anlayamadığım bir gerginlik sarmıştı vücudumu. Sanki kaskatı kesilmiştim, içimden rezil olduğum andır diye geçirdim. Belkide hocanın sabrı taştı kimbilir bana neler söyleyecek? Ne kadar sinirlenecek? Belkide bağarıp çağıracak ne kötü sözler söyleyecektir? Kalbim duracak sandım. Gözlerini üzerimde yoğunlaştırarak

konuşmaya başladı.

-Hanımefendi Mekke’de başlayan yoğun ilginiz yaklaşık bir yıldır devam ediyor, yoksa siz bana aşıkmısınız? Sürekli beni yüceltiyorsunuz. Ben sizin yücelttiğiniz kadar yüce biri değilim, olamamda, hiç kimse olamaz. Yüce olan sadece yaradandır, yücelik sadece ona yakışıyor.

         Hoca konuşurken ben durduğum yerde duruyordum. Yüzümü göre bilseydim mutlaka ıstakoz gibi kızarmışımdır. Sanki seneler önce derin dondurucuda unutulmuş son kullanma tarihi geçmiş bir ürün paketi gibi buz kesmiştim. Hoca heyecanla sürdürüyordu konuşmasını.

-Bakın duygularınıza ve size saygı duyuyorum. Siz beni tanımıyorsunuz, dolayısıyla bende sizi tanımıyorum.

Desede, onunda kafasının karışık olduğu gözden kaçmıyordu. Bastırmaya çalışsada sesindeki titreyiş ele veriyordu hocayı. Buna rağmen hararetle sürdüyordu konuşmasını.

-Bakın hanımefendi, aşka ve sevgiye hürmetim var. Sevgi insan hayatında sürekli akması gereken bir yaşam pınarıdır. Ancak yerinde ve denk olursa mutluluk verir. Ben evli ve iki çocuk babasıyım,bunu biliyor muydunuz?

 Dilemma olduğu yerde hareketsiz duruyordu, hocayı tam manasıyla dinlediğinden emin değildi. O kendi iç seslerini dinliyordu. Bu yaşıma kadar gayesiz yaprak misali rüzgarda savruk, başına buyruk, hür yaşam sürerken ,içine düştüğü bu duruma bir anlam yüklemeye çalışıyor olsada, duygularından emindi.O, hocaya aşıktı. Hocadan gelecek ufacık bir ışıkla, mutluluktan dünyanın öbür ucuna uçabilirdi. Ne beynini kemiren vesveselere, nede Mekke’deki grup arkadaşlarının meraklı bakışlarına aldırmıyordu. Onun tek isteği şu an donduğu yerden kımıldayarak hocanın gözlerinin içine bakmaktı. Sınırları ve engelleri olmayan bir yaşam sürerken,  ansızın  evli ve iki çocuk babası olan Mahir Hocaya tutkuyla bağlanmış olmanın mutluluğunu, hemde tedirginliğini yaşıyordu. Türkiyedeki akrabalarına eşe dosta ne diyecekti? Günün birinde onu koluna takıp, annesine kardeşlerine gururla tanıştıra bilirmiydi? Anne bu sevdiğim adam diyebilecek miydi? Bütün bunları düşündükçe başı çatlayacak derecede ağrıyordu. Hayal kurmanın bir anlamı yoktu ama Dilemma her şeye rağmen iyiyi hayal ediyordu. Çünkü bulanık sularda balık avlamaktan yorulmuştu, artık yaşadığı okyanusta sular durulsun istiyordu. Fakat hayal kurmanında kimseye zararı olmadığını düşünüyordu. Bilinir mi, bazan hayallerimiz hayal bile edemediğimiz şekilde gerçekleşmiyor mu. İnişli çıkışlı dönemlerinde, bazen karabasanlarla boğuştuğu olur insanın. Ancak her türlü sıkıntının üstesinden gelmenin yegane yolu, hayal gücünü gerçekleştirmek değil midir? Fakat hayatın tüm noktalarında olduğu gibi, hayal kurmaktada abartıya ve israfa yer vermemek gerekiyor. Dilemma hocayı ayak üstü dinledikce içindeki mutluluğun giderek azaldığını, korku ve öfkenin öne çıktığını farkediyordu. Mahir hoca Dilemma’dan bir cevap alamayınca kendi sorduğu soruyu gene kendi cevaplamak zorunda hissetti. Dilemma’nın donuk yüzüne bakarak,

-Cevap vermenize lüzum yok, siz bana aşıksınız. Pardon, adınız neydi?

Dilemma başını öne eğerek toy bir genç kız edasıyla yere bakıyordu.     

-Anlaşıldı, siz adınızı söylemiyceksiniz. O halde ben size Dilemma diyeyim.

 Nihayet Dilemma’nın dudakları aralandı ve

-Nasıl isterseniz.

 Diyebildi.

 Yüzüne yazın müjdesini veren ilkbahar güneşini andıran tebessüm yayılı verdi. Bu da bir şey, hoca beni muhatap kabul ederek bilinmeyen denklem anlamına gelen Dilemma adını verdi. Yani bundan sonraki konuşmalarımızda bana Dilemma diye hitap edecek. Dilemma bu temennileri içinden geçirirken, Mahir hoca nasihat niteliğindeki konuşmasına ara vermeden devam ediyordu.

- Bakın Dilemma hanım hangi yaşta ve konumda olursak olalım, sevmeye sevilmeye hava kadar, su kadar ihtiyacımız var. Bir başka deyimle, sevgi her insanın yaşaması gereken kutsal bir duygudur. Ancak hepimiz için hayat doğum ve ölüm arasında kısa bir boşluktan ibarettir.  Hayatın kendi içinde inişleri ve çıkışları vardır. Bu iniş çıkışlardaki yaşamınızda olumlu yada olumsuz yeni gelişmeler olur. Her seferinde bir önceki sayfayı kapatır, yeni bir sayfa açarsınız. Sizce de öyle değilmi. Sizin gibi zarif bir hanımefendinin aşkına mazhar olmak her erkeğe onur verir. Fakat size evli ve iki çocuk babası olduğumu söylemiştim sanıyorum. Benim size söyleyeceğim kendinize biraz zaman tanımanızdır. Ben senelerdir burada bulunuyor ve bu cami de vazife yapıyorum, bu zamana kadar belki varlığımdan bile haberdar değildiniz. Bu duygularınız Kabe’de başladıysa şeytanın oyunu olabilir. Şeytan oralarda bin kat daha fazla uğraşır müslümanlarla, çünkü onların işi bu. Daima çeşitli hileler yaparak müslümanların yollarına binbir çeşit engeller koyar. Şeytan sadece beynimizde, ruhumuzda değil kanımızda bile dolaşır. Yani demek istiyorum ki, size bu duyguları hissettiren şeytanda olabilir. Deminde belirttiğim gibi, kendinize zaman tanıyın göreceksiniz yaşadığınız duygunun geçici olduğunu sizde anlayacaksınız. Ayrıca her denize düşen inci çıkarmadığı gibi, her aşık olduğunu sananda gerçek manada aşık olmaz. Şimdi izninizle benim ikindi namazına hazırlanmam gerekiyor. Allaha emanet olun…

                   Abdest almak için Dilemma’dan ayrılan hocanında kafası karışmıştı. Ya Dilemma gerçekten ona sevdalıysa, kendiside bu ilgi karşısında yenik düşerse, işte bütün bunları düşünmeden edemiyordu Mahir Hoca.

Hocanın söyledikleri şüphesiz kitabın ortasındandı, ama ben aldırmıyordum. Duyduklarım bir kulağımdan giriyor, diğer kulağımdan çıkarak uçup havaya karışıyordu. Onu dinler gibi görünsemde o gün ona msn adresimi vermeyi başarmıştım. Hoca önce çok şaşırdı ardından az evvelki konuşan kendisi değilmişcesine

 gözüme  bakarak.

-Siz bana bu adresi verdiniz ama cemaatten duyan olursa yanlış anlaşılabilir.

Dedi, Bende.

-Dikkatli oluruz demekle yetindim.

 Her ikimiz içinde yeni atılmış bir adımdı. Sonrasını zamana bırakmak gerekiyordu. Zaman ne gösterecekti bekleyip görmek lazımdı.  Tek dileğim hocanında benim duyduğum heyecanı duyması ve her seferinde bana vaaz vermektense, duygularıma karşılık vermesiydi. Çünkü bu yaşıma kadar gönlümün arzularından ziyade bağlı olduğum düzenin kurallarına göre yaşadım. Şimdi ise Rabbim Mahir Hocayı kutsal topraklarda karşıma çıkardı. Senelerdir ikimizde aynı şehirde yaşamış, fakat birbirimizi tanımamışız taki hac organizasyonuna katılıncaya kadar. Elbette vardır bir hikmeti.

                                                        ***

Eylül ayının son haftasıydı, havalar hayli serin, kış soğuk yüzünü gösteriyordu. Doğuda Eylül ayından itibaren sobalar kurulur, kışlıklar çıkartılır, hazırlıklar başlardı. Akşam namazı okunmak üzereydi, annem eltileriyle kavga etmeye başlayınca, amcamdan dayak yiyerek evi terkettiğinde Mahir Bebek henüz dört aylıkdı. Çok küçük olduğundan anne sütünden başka bir şey yemeyi öğrenmemişti. Anam bizimle az zaman geçirdiğindenmi ne, onu çok az tanıyordum. Bir gün bizi terk edeceğini düşünmediğimden olsa gerek, o akşam evi terk ettiğinde gözden kayboluncaya kadar arkasından baka kalmıştım. Onun evde olup, yada olmaması arasında pek bir fark gözlenmiyordu. Ancak dört aylık bir bebekle tek başıma kalmıştım, şimdi ben ne yapacaktım. Her sıkıştığımda sığınacak bir liman gibi gördüğüm anneanneme koşar adımlarla gittim. Yanına yaklaştığımda nefes nefeseydim. Kucağına yatıp ağlamaya başladım. Kadıncağız şaşırmıştı, bu her zaman ki gelişe benzemiyordu. Başka bir şey olmalıydı. Ama ben ağlama nöbetlerini bir türlü bitirip, başıma gelenleri anlatamıyordum. Anneannemin kişilik sorunu olsada anama kıyasla daha şefkatli ve sabırlıydı. O hala sanıyordu ki her zamanki gibi anamdan dayak yiyerek korkudan ona sığınmışım. Beni birkaç dakika kendi halime bırakarak sakinleşmemi bekledi. Kendime geldiğimde, ağlama krizimin bittiğini farkedince hiç vakit kaybetmeden neler olduğunu anlamak istercesine saçlarımı okşayarak.

-Hadi anlat bakalım nedir seni böyle sular seller gibi göz yaşlarını akıtan. Yoksa gene ananmı dövdü? Ne diyeyim bilmem ki bu kız senden ne ister? Kendi kızım olmasa kesinlikle öz anan olduğa inanmam, zalim bir üvey ana derim. Ama yazık ki kendi kızım ağzı ağı (zehir) tatsın. Hadi anlat ne oldu.

 Burnumu çekip elimin tersiyle gözyaşlarımı silerek konuşuyordum.

-Yok anneanne  bildiğin gibi değil başka bir şey oldu. Anneanne anam bizi terk edip gitti.

 Kadın hiç beklemediği bir şey duymuşcasına gözleri yuvadan fırlıycakmış gibi açılı verdi.

- Neee,  evimi terk etti ya bebek onuda aldı mı yanına?

-Hayır anneanne bütün derdim o zaten ben şimdi meme emen küçük bir çocuğa nasıl bakarım tek başıma söyler misin, karnı acıktığında nasıl doyururum?

 Anneannem beni anlamış olmalı ki  sıkıca kucakladı.

- Hele  sus  ağlamakla bir şey elde edemeyiz bakarız bir çaresine Allah kerim elbet bir yol gösterecektir.

         Anneannemi dinlerken içimde kopan fırtına yerini sessizliğe bırakmış rahatlamıştım. Sanki üzerimden ağır bir yük kalkmıştı. Fakat ben bir an evvel eve dönmeliydim, çünkü aklım bebekte kalmıştı, şimdi uyanmıştır. Gidişimle gelişim arasında sanki zaman durmuştu. Eve geldiğimde bebek annesinin gidişini hissetmişcesine, çığlık çığlığa ağlıyordu. Babaannem eli ayağı birbirine dolaşarak sakinleştirmeye çalışsada, bebek bir türlü susmak bilmiyordu. Yaşı hayli ilerlemiş olan babaannemde en az benim kadar çaresiz olduğu her halinden anlaşılıyordu. Beni karşısında görünce ızdırabını saklasa da, sarkmış göz kapaklarının ardındaki nemlenmiş gözlerini görüyordum. Konuyu değiştirmek istercesine havadan sudan konuşuyordu. Sanki havalar beni çok ilgilendiriyormuş gibi.

-Kardelen, havalarda hayli soğudu, günler hala kısa ,gündüz saatlerinde sıcaklık biraz yükselsede geceleri sıfırın altına iniyor, gündüzleri bir şekilde idare ederiz ama, geceler zor geçeceğe benziyor. Bu yaşlardaki  çocukların aldığı en değerli besin ana sütüdür, en sıcak iklimde gene ana kucağıdır, Allah anasına merhamet versede tez elden evine ve bu yavrucağa dönse. Yoksa bu çocuk perişan olur.

 Bu dilekleri sıraladıktan sonra:

-Hadi Kardelen süte biraz su katarak iyice kaynamasını bekle, çok az miktardada şeker kat karıştır, bir emzikle birde şişe bulursak belki bebeğin karnını doyurur, susmasını sağlarız.

         Babaannemin söylediklerini yaparken düşüncelerim geriye sardı anamın bu bebeği doğurmadan önce bana söyledikleri geçti aklımdan, sanki bizi terk edeceğini o zamandan aklına koymuştu. İkide bir bu doğuracağım bebeğe sen bakacaksın Kardelen, ona göre kendini hazırla deyip duruyordu.

         Bir kışı daha geride bıraktık. Bahar yaklaşıyordu. Güneş çok daha farklı parlıyordu. Günler uzar, hemde ısınır ,baharı ve sıcak havaları böyle algılamak hayatın akışınıda değiştiriyordu. Ancak benim ruhumda hiç güneş açmayacak, mevsimler hiç değişmeyecekti. Sürekli kara kış, kar fırtınası esir alacaktı ruhumu. Bu vazgeçilmez kaderime Mahir Bebekte ekleniyordu. Bahar gelince dallarda tomurcuklar oluşmaya başlar, kuşlar şarkılar söyler, çünkü bütün canlılar baharın müjdesini sezinler, coşkuyla şakır, şakır şarkılar söylerler. Tek huzur bulduğum anlardı. Kuşların, serçelerin, cıvıltılarını, sevişmelerini, coşkularını dinlemek. Sanıyorum benliğim yaşımdan önce büyüyor, kendimi vaktinden önce tanıyordum. Hiçbir zaman o günlerdeki kadar yorgun hissetmedim. Bir yanda bebek, diğer yanda sürekli hasta havadan nem kapsa hastaneye yatırılan Lalle ve yaramazlığıyla sürekli ayakbağı olan ortalığı dağıtan Turan. Yaşlı babaannem olmasa ne yapardım bilmem. Sanki ağır bir sakatlık geçiriyorum hissine kapılmadan edemiyordum. Neden bilinmez birde bilinç altımı sürekli meşgul eden endişe vardı, ya bende hastalanırsam düşüncesi beynimin bir tarafını meşgul ediyordu. Anlayacağınız hüzün, mutsuzluk, boşluk duygusu küçücük beynimi ve ruhumu fazlasıyla yorup yıpratıyordu.

Annesi gideli aylar olmuştu. Ne bir haber göndermiş, nede bebeğini yanına istetmişti. Kardelen Mahir Bebek ve diğer kardeşleri kelimenin tam anlamıyla perişandılar. Yaşlı babaannenin yardımıyla ayakta kalma çabası verselerde, Mahir Bebeğin durumu iyi değildi. Her geçen gün zayıflıyor, hiçbir şey yemiyor kakasını bile yapamıyordu. Haftada bir kaka yapmaya çalışsada çığlık çığlığa bağırıyor sonunda koyun dışkısını andıran birkaç parça şeyler çıkarıyordu. O kadar zayıf düşmüştü  ki, sivri sinek gibi vızır vızır vızırdıyordu. Hatta bugün yarın ölecek gibi görünüyordu. Bu durum yaşlı babaanneyi derinden etkiliyor, kendince çareler arıyor, fakat bulmakta zorlanıyordu. El kadar bebeği orta yerde bırakıp gitmesi, babaannenin kabullene bileceği bir hadise olmadığı gibi, ne bir anneye nede bir insana yakışan onurlu bir davranış olduğunu düşünmüyordu. Bazende sinirlerine hakim olamıyor gelini karşısındaymışcasına sesli düşünerek kendi kendine söyleniyordu. Bu senin hayatındır kendince haklı olduğun yanların elbette vardır. Fakat bilmen gerekirdi, sorumluluklarımız bazen hayatımızın önüne geçmeli, aksi halde ne yaradanın katında nede sosyal yaşantıda hiçbir saygınlığınız olmaz. Saygınlığı olmayan bir insanında insanlığı tamamlanmış olmaz. Hele bir kadın anne olduktan sonra, kendi hayatı ikinci planda olmalı, başka türlüsü düşünülemez. Söz konusu olan biri hasta diğeri henüz  savunmasız bir bebek. Dört tane çocuk ortada kalmışken bencilce kendi özgürlüğünün peşinden gitsede, insan demeye insan demek bile insanlığa haksızlık olsa gerek. Bunu neden yapıyorsun? Hiçbir şeyin eksik değil, sen her zaman özgürlüğünü yaşayan birisin, ayrıca bu şekilde ve bu şartlarda daha ne kadar özgür olabilirsin ki? Vicdanın müsaade eder mi sanıyorsun. Belli ki bilmiyorsun her çocuk annesinin bir parçasıdır senin dört parçan var, yani sen dört parçanı burada bırakıp gittin. İnsanın ruhundan ,vucudundan birer parça koparsa her yeri sızlar. Diğerleri bir yana bu bebek  açlıktan ve bakımsızlıktan burada sızlanırken, senin hiçbir yerin sızlamıyor mu? Uykuların kaçmıyor mu? Vucudunun her yeri hissetmiyor mu bu sızıları? Hani sen erkek çocukları kızlardan daha çok severdin, buda mı yalandı? Sen nasıl bir anasın, bilmem ki. Kediler köpekler bile yavrularını ağızlarında taşıyarak canları pahasına koruyarak bırakmazken, sen sudan sebeplerden bu korumasız yavruyu aç bırakıp gittin. Arkana bile bakmadan. Sebep ne olursa olsun asla onarılmayacak bir hata yapıyorsun. Biliyor musun mevsimler geçiyor, insanlar zaman içinde çeşitli deneyimler kazanıyor. Bir anlamda beynimiz sürekli kendini yeniliyor. Ama sen bir adım bile değişmediğin gibi, sürekli başına buyruk, gelişi güzel davranmaktan hiç vazgeçmedin. Ne iyi bir eş, nede iyi bir anne olmayı beceremedin. Ne demeliyim bilmem ki. Biliyorsun şu an karşında olsaydım, sana tek kelime söylemenin bile imkanı yoktu. Çünkü duvarların kalın, pençelerin sivridir. Ayrıca senin cephaneliğinde onlarca kişiye karşı savunma silahların mevcuttur. Sende biliyorsun, senin karakterinde öz eleştiriye ve sorumluluk duygusuna asla yer yoktur. Umursamazlığın egemen olduğu bir iç dünyan var. Onun için bu sözcükler eminim ayakkabılarının altına yapışan sakız gibi ezip geçeceğin türden sözlerdir. Bilmediğin o kadar çok şey varki senin. İnancın ve merhametin olmadığı ruhlarda, sorumluluk ve vicdan aramak nafiledir. Babaanne gelininin hayaliylede olsa konuşarak epeyce rahatlamış olsada, Mahir bebekle ne yapacağını bilemiyor, yüce yaradandan kendisine bir çıkış yolu dilemekten başka bir şey düşünemiyordu. Öyle dalgındıki yanı başında duran Kardelen’i bile farketmemişti.

-Neyin var babaanne epeydir sana sesleniyorum beni duymuyorsun, Yoksa sende hasta mı oluyorsun?  

- Yok yavrum hasta değilim şükür, bir çıkar yol arıyorum ama bir türlü işin içinden çıkamıyorum, asıl sen yorgun görünüyorsun, nasıl görünmeyesin ki benimkide laf yani. Küçücük omuzlarına öyle ağır yük yüklendi ki ,bu ağırlık seni adeta eziyor. Haftalardır babanda gelmiyor, neyse ki atlara bakan Recep efendi var, onların bakımıda bize kalsaydı işimiz dahada zorlaşırdı.

 Kardelen endişeli bakışlarını babaannesinin üzerinde yoğunlaştırarak konuşmaya başladı.

-Babaanne bebek hasta, Lalle de hasta, bunlar ölürse ben ne yaparım? Turan’lada anlaşamıyorum o çok kavgacı biri.

 Kardelenin endişeli hali babaanneyi derinden etkilemişti, ancak güçsüz görünmek istemiyor, torununu teselli ederek rahatlatmak, endişelerinin yersiz olduğunu söylemek istiyordu. 

-Sen üzülme bulacağız bir çaresini göreceksin.

Bir sabah baabaannem beni yanına çağırarak.

-Bak Kardelen son bir çare kaldı yapmamız gereken. Şimdi koşarak anneannene gidip bu bebeğin durumunu anlatıyorsun. Bize yardım etmesi gerekiyor. Nasıl yapar bilmiyorum, bir şekilde bu bebeği annesine göndersin. Aksi halde bu yavrucak ölecek, dayanacak gücü kalmadı.

Kardelen gerçekleşmeyecek bir masal gibi dinliyordu babaannesini. Uzun zamandır dipsiz kuyuda gibiydi ufacıkta olsa bir ışık görüyormuşcasına, dörtnala koşarak anneanneye gitti. Torununun arkasından bakakalan babaannenin içi burkuldu, kontrol edemediği sesli düşüncelerini dışa yansıtarak kendince bir anlamda rahatlıyordu. Nasılda koşuyor yavrucak Rabbim bize yardım et. Sende biliyorsun insan oğlunu doğal çevresiyle olan ilişkisini belirleyen unsurun kibir,cehalet ve bencillik ölesiye esir alıyorki ,bazıları etrafında olup biteni görmezden gelirken, bazılarıda kanıyla canıyla büyütüp  dünyaya getirdiği yavrusunu ortada bırakıp gitmekten yana kullanıyor tercihini. Bir de bu sene inanılmaz kuraklık var. Topraklar kuruyor, ormanlar ölüyorsa ne önemi var. Kuraklıktan hayvanlar şap hastalığına yakalanıp verimsiz hale geliyorsa, bitkiler mevsimleri ayırt edemiyorsa ne olur ki, kim bu sorumsuzlara gerçeği nasıl öğretecektir.  Üretmeyi bildikleri kadar esirgemeyide bilseler yetecek, fazlasını isteyen yok. Kuraklıkla birlikte korkunç bir söylentide yayılıyordu kulaktan kulağa. Güya hastanelerde kolera vakaları görülmüş buda köy halkını korkutup tedirgin ediyordu. Kardelen geri döndüğünde babaannesinin hala kapıda beklediğini görünce, umutsuz ve üzgün bakışlarla babaannesine ebeninenin evde olmadığını söyledi. Umutlar umutsuzluğa dönüşmüştü.

 Aynı bahçe içerisinde yaşadığımız amcalarımın eşleri anamdan haz etmediklerinden, bizim perişanlığımıza adeta seyirci kalıyorlardı. Hep birlikte yaşadığımız bu yakın komşuluk çerçevesinde herkesin birbirine duyduğu kin, nefret, sis bulutları gibi hepimizi çepeçevre sarmıştı. Anamın bizleri terk etmesi, bizim madur olmamız kimsenin umurunda değildi. Çile çeken yalnız bebek değildi. Bir süre sonra bizde açlıktan perişan olacaktık. Yanı başımızdaki yengelerim annemin başına buyruk yaşamını tasvip etmediklerinden, faturayı bize  çıkarırcasına hiçbir konuda bize yardımcı olmak istemiyorlardı. Babaannem yaşlı olduğundan tandıra eğilmeyi göze alamıyordu. Bende ne ekmek pişirmeyi nede yemek yapmayı beceremiyordum. Kaldı ki buna zamanımda yoktu. Ebenineden ne kadar yardım geliyorsa onunla yetiniyorduk. Aksi ve merhametsiz olan Zeyno Yengem aynı zamanda babaannemin akrabasıydı. Anam bizi terk ettikten sonra bize kuru ekmek bile vermiyor, bir kamyon laf ediyordu. Bu davranışıyla hem bizi aç bırakır, hemde babaannemi kafi derecede üzerdi. Her nasılsa babaannemi bizden ayırır, ona bizden habersiz yiyecek bir şeyler getirirdi. Babaannem o gittikten sonra bizimle yiyecekleri paylaşmak istesede, Turan ve ben bu dışlanmışlığı kabullenmiyor olmalıyız ki, yengemin getirdiği yiyeceklere dokunmuyorduk. Acıktığımızda koşarak ebenineye giderek, hiç bir şey söylemeden karnımızı doyuruyorduk. Aynı hızla tekrar evimize dönüyorduk. Babaannem bu duruma çözüm ararcasına, bazen yengemi uyarıyordu.

- Bu çocukların yeterince çilesi var, birde sen çektirme günahtır. Dese de, yengem aldırmıyor her zaman ki gibi bir ton laf ediyordu.

-Ne yani, anneleri sorumsuzca çocuklarını evini terk ederek keyfi davranırken, ben onun çocuklarına hizmetcilik yapamam.

         

          Yengem söylediklerinde haklı mıydı bilinmez ama, biz her geçen gün her anlamda madur ve perişan oluyorduk. Babaannemde bizimle beraber eziliyordu ki, çaresizliği yüzündeki çizgileri apaçık anlatıyordu. Gündüzleri çok yoruluyor olmalı  ki, akşam olduğunda bir köşeye çekilir, ağır bir yorgana birkaç kat sarılarak oturduğu yerde diz çökmüş , ellerini semaya açarak dualar ederken görüyordum. İçten içe bende onun dualarına destek verircesine kabul olunmasını temenni ediyor, bu çilemizin mutlaka biteceğine inanıyordum. Akşam namazı geçmiş yatsı vakti yaklaşıyordu. Babaannem birazdan yatsıyı kılıp yatacak olsada, ikimizinde gözü kulağı Mahir Bebekteydi. Dışarıda dondurucu soğuk bir hava vardı. Gökyüzünde ayın yeşilimsi ışığı buz tanecikleriyle süslenerek camlardan sızarak babaannemin  sevimli  nur yüzünü aydınlatıyordu. Kardelen babaannesine bakarken huzurluydu. İçini çocuksu bir neşe sarmıştı sanki. Gerçekten bütün sıkıntıları bir anda biti vermişcesine olduğu yerde adeta çakılıp kalmış, babaannesini izliyordu. Babaanne yerinden doğrulduğunda Kardelen’i öylece dikilmiş görünce ince bir öfkeye kapılmadan kendini alamadı.

-Kardelen sen hala burada mısın, söylediklerimi duymadın mı? Kardelenin gözleri şaşkınlıktan yerinden çıkacakmış gibi kocaman oldu. Anlayamamıştı ne demişti ki hiç hatırlamıyordu. Babaannenin öfkesi giderek kabarıyordu.

-Hala beni duymuyorsun, birazdan çocuk uyanacak şimdiye dek gidip gelmiştin.

 Kardelen  babaannesinin neden söz ettiğini anlayamamıştı. Bakışlarını babaannesine yoğunlaştırarak.

-Babaanne sen neden söz ediyorsun ben nereye gidecektim ki gecenin bu vaktinde?

-Yahu ben sana ebenineye git, bu çocuğun durumunu anlat ne yapıp etsin bu yavrucağı anasına göndersin, öleceksede anasının yanında ölsün demedim mi?

 Kardelen bir an endişelendi eyvaaah galiba babaannemede bir şeyler oluyor, bugün gittiğimi ve  yarında gidecek olduğumu bildiği halde, sabah olduğunu sanıyor. Babaanneyi duymamışcasına sakin davranıyor.

-Duydum babaanne duydumda yarın gitmeycek miydim ebenineye bu gece vakti tek başıma nasıl giderim?

 Babaanne hızı kesilmiş rüzgar gibi sakinleşti, birazda telaşlandı.

-Nasıl yani şimdi sabah değil mi?

- Akşam oldu babaanne sen birazdan yatsı namazını  kılacaksın sonrada yatıp uyuycaz. Babaannenin yüzüne çocuksu bir ifade yayıldı, mahcup bakışlarını Kardelen’e çevirerek.

-Bağışla yavrum galiba ben iyice yaşlandım, baksana akşamı sabahı bir birine karıştırıyorum.

-Önemli değil babaanne anamın yaptıklarının yanında senin ki hiçbir şey değil. Sen sinirlenme ben sabah erkenden gider söylerim.

         Ebenineyi de, çocuklarını da, yaşam biçimlerini de sevmiyordum. Çünkü onların evlerinde ne namaz kılan nede dua eden  yoktu. Herkes birbirine karşı küfürlü konuşmalar, kaba   davranışlar sergiliyordu. Kavgalardan başka bir şey göremiyordum. Belkide bu yüzden hoşlanmıyordum onlardan. Ebenineye gitmek isteğim en son şeydi, fakat gitmek mecburiyetindeydim bunu Mahir bebek için yapmalıydım. Belki bu bizim son şansımız olabilirdi. Onların evine gitmek beni sıksada, ruhumu daraltsada gitmeliydim. Hem babaannem bu düşüncelerimi bilse söylemediğini bırakmaz. Ne kötü tarun oluşum, nede nankörlüğüm kalmazdı. Anneannem her seferinde bana şefkatle sarılsada, ne bileyim babaannemin sarıldığı gibi mutlu olmuyordum. Bunun sebebi benim suçum olmamalıydı diye düşünüyordum. Ebenineyi sürekli babaannemle kıyaslıyordum. Babaannem, yaradandan, meleklerinden ve peygamberinden söz ederken, bana sanki yüzü gençleşir, gözyaşlarıyla ıslanan bakışlarında tatlı bir ışık parlardı. İpek gibi saçlarını elime alır boynuma sarardım. Anlattığı öyküleri hiç kıpırdamadan dikkatlice dinlerdim. Sonraki yıllarda anlayacaktım onun anlattığı öykülerin, ne kadar öğretici ve yol gösterici olduğunu. Dediğim gibi babaannemde ki halleri ebeninede de arıyordum. Fakat şimdi onun yardımına ölesiye ihtiyacımız vardı. Nihayet ertesi gün ebenineye gittim gitmesine, ama evdeki kargaşadan beni fark eden bile olmamıştı. Dayılarımın tek bildikleri şey kavga etmek olduğundan, bazen konu komşuyla, bazende birbirleriyle sanki yaşam biçimleri sadece kavga etmekten ibaretti. Bugünde diğer günlerden biriydi evde çanak çömlekler havada uçuşuyor, ağızlarından çıkan küfürlü sözler buhar olup havaya kavuşuyordu. Birbirlerine adeta can düşmanı gibi davranıyorlardı. Kardelen ebeninenin dizinin dibine çökerek geliş sebebini , babaannesinin söylediklerini anlatmaya başladı. O yardım etmezse  bu çocuk bakımsızlıktan öleceğini söyledi. Ebenine dikkatlice dinliyordu ,dünürünü sever ve onunla iyi anlaşırlardı, mutlaka bir çare bulunması gerektiğini biliyordu. Sonuçta madur olan onunda torunlarıydı, helede mazlum savunmasız bir bebeğe elbette yardım edecekti. Ancak kinden, nefretten, şizofrenik duyguları gelişen   oğullarından birini ikna etmesi gerekiyordu. Altıncı oğlu olan Kazım’ı ikna etmeye çalışırken, uygun kelmeleri bulmakta zorlandığını fark ediyordum. Oğlunun yumuşak damarını bulamamaktan adeta korkuyordu. Oğluna karşı sarfettiği her cümle müthiş bir güvensizlik içeriyordu. Ninenin oğluna karşı yaklaşımları, sanki baş dönmesinden şikayetçi olan bir kişinin, uçurumun kenarında yürümesini andırıyordu. İkna gayretini korkulu bir heyecanla bekliyordum. Aynı zamanda dayımın vereceği cevabı düşünmeden edemiyor içimden dua ediyordum. Ufacık beynimde birbiriyle çatışan sayısız duygu belirmişti. Bazıları sorguluyor, bazıları ise isyan ediyordu. Kendi ailesini ve çocuklarını yüzüstü bırakıp giden anasına karşı isyan doluydu yüreği. Nine bütün cesaretini, sevecenliğini, ortaya koyarak oğluna yaklaşmayı başarmış görünüyordu. Bir serçeyi ürkütmekten korkar gibi oğluna seslendi.

- Kuzum Kazım’ım hele bir bak sana bir şey diyeceğim. Daha doğrusu senden bir şey istiyeceğim. Beni kırmazsın bilirim, yardımına ihtiyacım var.

Kazım dayım her zamanki vahşi bakışlarını annesine yönelterek.

- Nedir söylemek istediğin çabuk söyle, işim var arkadaşlar beni bekliyor.

 Arkadaş dediği kendi gibi ipsiz sapsız başı boş serserilerdi. Her birinin birertane horozu vardı, işleri güçleri horozları dövüştürerek kan revan içinde bırakmaktı.

-Yavrum biliyorsun ablan çekip gideli aylar oldu, geride ufacık bir bebekle üç çocuk ve yaşlı bir kadın bırakıp gitti. O bebek  hasta bakımsız perişan bir halde, Kardelen’le babaanneside zor durumdalar.

 Dayımın ses tonu yükselerek

-Ana ne demek istiyorsan söylede bitsin.

 Nine hızını kesmeden sürdürüyordu konuşmasını.

-Söyledim ya bebek çok hasta ,belkide ölmek üzeredir. Yani diyorum ki Kardelen’i de yanına alıp o yavrucağı anasına götürsen, öleceksede anasının kucağında ölsün. Ne dersin bu yardımı yapabilir misin? sevaptır hadi he dede içim rahatlasın.

Dayımın kötü huylu cinleri tatile çıkmışcasına yüzüne ılımlı bir ifade yayılı verdi. Başını evet anlamında salladığında, sevinçten  havalara uçmak istedim, ama yapamadım. Çünkü hala içimde bir güvensizlik vardı, dayım bu, bakarsın vazgeçerdi.

                                                       ***

 Mahir Hoca henüz Dilemma’nın duygularına açıkca karşılık vermiş olmasada, yenik düştüğünü hissediyor, çıkış yolları arıyordu. Dilemma’nın çabaları sonunda amacına ulaşmıştı. Kendine bile itiraf etmekten kaçınsada, hocada Dilemma’ya sevdalanmıştı. Aşk gerçektende adres tanımıyordu,sonunda hocayıda esir almıştı. Hoca tam manasıyla çıkmaza düştüğünü düşünüyor, acil bir çıkış yolu bulması gerektiğine inanıyordu. Bir yanda evli oluşu, itibarı, diğer yanda cami cemaatinin durumu fark etmesiyle çıkacak skandalı düşündükçe, kafatasının içindeki beyni adeta uyuşuyordu. Fakat her şeye rağmen hissettikleri hayatı boyunca hiç tanımadığı duygulardı, sanki ayakları yerden kesiliyor, hayatı toz pembe görüyordu. Bir şekilde karar vermeliydi. Ya, olacaklara göğüs gerecekti ki bu mümkün değildi. Ya da bu mesele duyulmadan buralardan çekip gitmeliydi. Sonunda kendi içinde karar aldı. Strazburg’dan başka bir şehire yada başka bir ülkeye nakil isteyecekti. Böylece, belkide bu mesele başlamadan bitmiş olacaktı. Hocanın kafası, ruhu, öylesine karma karışıktı ki bazen iç seslerini dinliyor, adeta onlarla konuşuyordu. Galiba bende ona aşık oldum. Doğru söylüyordu iç sesleri. Mahir hocada sevdalanmıştı,hemde hiç beklemediği bir şekilde, beklemediği birine. Sanki aşk haber vererek geliyormuş gibi, zaman zaman hafif bir öfke rüzgarı bile geçiriyordu içinden.

         

        2008 Hac mevsimi hoca ve Dilemma ikinci kez kutsal topraklardalar. Bu kez farklı bir kafile ve farklı insanlar var. Ancak sadece farklı olan kafile ve cemaat değildi. Birbirlerine olan duygularıda farklıydı. Bir yıl önce Dilemma her fırsatta hocanın dikkatini çekmeye çalışırken, bu sefer duyguları karşılıklıydı, çünkü birbirlerine deliler gibi aşıktılar. Gece gündüz demeden vazifeden arta kalan zamanı birlikte Kabe civarında gezerek değerlendiriyor, şimdiye kadar hiç kimseye söylemedikleri en derin ve en seçkin sevda sözcüklerini birbirlerine söylüyorlardı. Bir yanda ilahi aşk, diğer yanda birbirlerine olan aşk, adeta iki aşkı bir arada yaşıyorlardı. Dediğim gibi duyguları hem derin, hemde karışıktı. Bazen ağlıyor bazen gülüyorlardı. Ama herhalükar da mutluydular. Özellikle hoca yaşadığı bu inanılmaz iki duygu arasında adeta sarhoş oluyordu. Bazen de bu iki duygunun kalbini yorduğunu hissetse de, gene de çok mutluydu. Zamanın durmasını istiyor, yerle gök arası bir yerlerde dolaştığına inanıyordu. Ayaklarını yere basmak istiyor bir türlü basamıyordu. Çünkü bu yaşına kadar tanımadığı bir duygunun esiri olmuştu. İnsan sevincini, üzüntüsünü paylaşmak ister. Ancak hocanın her şeyini paylaştığı tek kişi Kardelendi. Ablasından başka kimsenin onu anlayacağına inanmıyordu. Bir telefon konuşmasında Kardelene şöyle anlatıyordu duygularını.

-Abla bu yaşıma kadar ne bu kadar sevdim, nede bu kadar sevildim, bu aşk beni korkutuyor, acilen bir çözüm bulmam gerekiyor. Bir yanda mesleğim, saygınlığım ve evliliğim, diğer yanda Dilemma’ya olan aşkım, ben ne yapacağım nasıl cıkacağım bu işin içinden. Sen çözüm odaklı yaşayan birisin, banada bir yol göster.

 Ablası hocayı dinliyor, bazen içinde bulunduğu duruma üzülüyor, bazenda takılıyordu.

 

-Oğlum, ben aşk doktorumuyum ki, sana çözüm bulayım , nasıl bulaştıysan öylece çık işin içinden. Benim çözeceğim bir şey değil. Diyerek damarına basıyordu kardeşinin.

-Abla, Dilemma hayatıma girdiğinden beri her şeyimle beni sanki esir aldı irademi kullanamıyorum, onunla da onsuz da yapamıyorum. Anlayacağan kalbime öyle bir mıh çaktı ki, bir türlü çekip çıkartamıyorum. Çıkartırsam canım acıyor, çıkartmazsam canımı alıyor. Artık Strazburg’da yaşayamam, en kısa zamanda nakil isteyeceğim. Daha şimdiden onun yokluğunu hissediyorum. Dilemma ansızın karşıma çıktığı gibi, gene ansızın benden uzaklaşacak. Buna katlanmak ölümdende beter. Kimbilir bir daha ne zaman karşılaşırız, belkide hiç karşılaşmayız. Eskiler boşa dememişler, gönül derdine çare yoktur diye. Aşkın hastalığı bütün hastalıklardan farklıdır abla. Kabe’den dönmemize bir hafta kaldı. Cemaati toplayıp, hem helallik alacağım, hemde onlarla birlikte Strazburg’a dönmeyeceğimi ve  İstanbul’da onlardan ayrılacağımı söyleyeceğim. Abla Kabe’nin avlusunda Dilemma’yı beklerken seni arıyorum, şimdi kapatmalıyım. Allah’a emanet ol, görüşmek üzere.

Telefonu kapattıktan sonra Kabe kapısına doğru ilerliyordu. Dilemma Kabe’nin orta kapısından dışarıya tıpkı bir sülün zerafetiyle süzülüyordu. Tanıdık insanlardan kimse yoktu etrafta. Bu onların istediği bir şeydi. Çünkü sadece geceleri yalnız kalabiliyorlardı. Çoğu zaman sabah namazına kadar Kabe’nin etrafında dolaşıyor, sohbet ediyor, bir yerlerde oturup bir şeyler yiyip içiyor, birbirlerine olan güçlü duygularını anlatıyorlardı. On sekizlik gençler gibi  bazen ağlıyor, bazen gülüyorlardı. Ama çocuklar gibi özgürlerdi Kabe gecelerinde. Dilemma istemiyordu Strazburgdan gitmesini. Hoca ise orada kalmanın imkansızlığını anlatıyordu,buğulu gözlerle ve boğuk sesiyle. İkisininde dudaklarından “geç buldum, çabuk kaybettim’ türküsünün melodisini mırıldanmak istiyorlardı. Hoca Dilemma’nın gözlerine bakmadan sürdürüyordu konuşmasını.

-Dilemma beni anlamaya çalış. Şunu bilki, bundan sonraki yaşantımda dünyanın bilinmeyen bir yerinde dahi olsam, gene seninleyim. Benim tek gerçeğim sensin. Bundan sonraki hayatımda sadece sen varsın. İçinde bulunduğum çözümsüzlüğü sana nasıl anlatayım. Benim çaresizliğimi anlaya bilir misin?

         Dilemma bir genç kız masumiyetiyle dinliyordu. Her kadın içinde çılgın bir çocuk büyütür. Ama Dilemma’nın içide, dışıda masumdu. Tek isteği hocanın Strazburg’dan gitmemesiydi. Ama hocanın gözündeki kararlılık Dilemma’nın ısrarının nafile olacağını anlamasına yetiyordu. Titreyen dudaklarından bölük pörçük birkaç kelime döküldü.

-Biliyor musun Mahir, seni tanıyana kadar kendi halinde, işinde gücünde, sevgisiz,ilgisiz kocaman bir boşlukta yaşıyordum. Hiç beklemediğim, tasarlamadığım bir zamanda sen çıktın karşıma. Çok şey istemedim. Belki birazcık mutlu olacağım sevgi istedim. Yoksa imkansızı mı istedim. Evli olduğun, din adamı olduğun yetmezmiş gibi, birlikte yaşadığımız şehri bile terk ediyorsun. Ben bir yana, seni seven, sana inanan cami cemaatinide mi düşünmüyorsun? Tek isteğim, camiye gelip  herkesle birlikte arkanda namaz kılmaktı. Biliyorum bu yolun başıda sonuda görünüyordu. Ama elimde değil, bu duygu beni aşarak esir aldı. Ben ister miydim evli bir adama sevdalanayım. Aşk bu adres tanımıyor, banada sormadı. Hem de bu kutsal topraklarda çıkı verdi karşıma.

Dilemma acı çekerek kendini anlatırken farkında olmadan, bir anlamda hocayı sorguya çekiyormuşcasına dikilmişti karşısına. İkisininde ruh halleri birbirinden farklıydı. Hocanın kusuru aşk hakkın da hiçbir temel bilgiye sahip olmayışıydı. Taşrada büyümüş, aykırı karakterinin uyumsuzluğu sayesinde çok çalışıp kısa yoldan hayata atılmayı hedeflemişti. Bundada başarılı olmuştu, zor olsada. Aşk hakkında ne biliyordu ki üstesinden nasıl geleceğinide bilsin. Şu an tek bildiği çözüm yolu bir anlamda kaçmaktı. Bir başka şehire nakil isteyerek kendince bu sevdadan kurtulacağını sanıyordu. Artık Kabede ki zamanları dolmuştu. Bütün kafile toparlanma telaşındaydı. Herkes toparlanmıştı, Cidde havalimanına gitmek için kaldıkları otelin kapısında otobüs beklemekteydiler. Herkes otelin lobisinde ellerinde bagajlarıyla hocanın gelmesini bekliyorlardı. Beş on dakika gecikmeli gelen hoca, sonunda lobiye geldi. Herkes gitme hazırlığındayken hoca birkaç dakika rica ederek konuşmak istediğini söyledi. İnsanlar pür dikkat kesilerek bakışlarını hoca üzerinde yoğunlaştırdılar. Hepsi merak içindeydi. Ne konuşacaktı ki, artık Hac farziyyeti tamamlanmış, geri dönüş yolundaydılar. Hoca dış kapıya doğru yaklaşarak yüzünü cemaate yöneltti. Kısık bir sesle konuşmaya başladı.

-Sevgili hacılar, biliyorum hepiniz merak ediyorsunuz ne konuşacağımı haklısınız, fazla vaktinizi almadan kısa keseceğim. Ben sizinle Strazburg’a gelmeyeceğim. İstanbul’da yani hava limanında yollarımız ayrılıyor. Çünkü ben başka bir şehire nakil istedim. En kısa  sürede cevabın geleceğini ümit ediyorum. Allah Hac ziyaretinizi kabul etsin. Hakkınızı helal edin,diyerek kısa konuşmasını bitirdi.

Konuşması bittiğinde durumu bildiği halde başta Dilemma olmak üzere bütün cemaatin suratı düştü, moralleri bozuldu. Ortamı homurdayan sesler sardı. Herkes kendince duygularını dile getirmeye çalışıyordu. Bir anlamda ikna çabaları gösteriyorlardı. Neden hocam bizden ne kötülük gördünüzki bizi terk ediyorsunuz? Biz senelerdir sizinle bütünleşmiştik,şimdi neden gidiyorsunuz? Sizi bu kararınızdan nasıl vaz geçirebiliriz? Lütfen söyleyin. Herkes kendince bir şeyler söylüyordu. Hiç kimse hocanın içine düştüğü durumu bilmiyor olsada, bazı kafalarda soru işaretleri yok değildi. Bana olan ilginize teşekkür ederim,ama gidişimin sizinle hiçbir ilgisi yok. Her güzel şeyin bir sonu var diyelim. Merak etmeyin en kısa sürede yeni bir hoca gönderilecektir. Eminim gelen arkadaşıda seveceksiniz,oda beni aratmayacaktır. Kısa zamanda bana alıştığınız gibi, onada alışacağınıza eminim. Hadi bakalım bu duygusallıkla hem işimi zorlaştırıyorsunuz, hemde uçağı kaçıracağız. Cidde’den bindikleri uçak Türkhava yollarına indiğinde saat geceyarısını çoktan geçmişti. Havalimanı kapalıda olsa, hacılar birkaç saatliğinede olsa ,Türkiye’de olmaktan anavatanın havasını solumaktan mutluydular. Bir sonraki uçakla hacılar Strazbur’a, Mahir Hocada Ankara’ya ailesinin yanına uçacaktı. Bir süre Ankara’da kalıp sonrasında gönderileceği yeni görevine başlayacaktı. Havalimanında ayrıldılar birbirlerinden. Herkes üzgündü. Sanki hacdan değilde, cenazeden gelmiş gibiydiler. Dilemma ağlamamak için özel bir gayret sarfetsede,boğazına düğümlenen yumruğa engel olamıyordu. Sessiz akan gözyaşlarını siyah gözlüklerinin arkasına saklayarak, insanlardan uzak tek başına kuytu köşelerde oturmayı tercih ediyordu. Bir süre sonra Ankara yolcularının kontrolden geçmeleri anons edilince Mahir Hocanında yolu tamamen ayrılıyodu hacılardan ve Dilemma’dan. Son bir kezdönüp arkasına baktı, bagajını alıp küçük bir çocuk masumiyetiyle güvenliğe doğru ağır adımlarla yürüdü. Bedeni kontrol noktasına gitsede, ayakları geri geri çekiyordu hocayı. O, yoluna devam etti. Arkada bıraktıklarını hiç tanımamışcasına. Bir kere olsun dönüp arkasına bakmaya cesareti yokmuşcasına. Henüz Strazbug’a gidecek uçağın kalkma zamanı gelmemişti. Hacılar hayli yorgun görünüyor, bekleme salonundaki banklarda oturuyorlardı. Bazıları yorgunluktan kapanmak üzere olan göz kapaklarına engel olamıyor, banklara uzanıp uyuyanlar bile oluyordu. Hoca Ankara’ya uçtu, fakat Dilemma paramparça olmuştu. Yüreğinin, hatta benliğinin büyük bir parçası hocayla gitmişti. Yüksek sesle ağlamak, haykırmak, hıçkırıklarını göklere duyurmak istiyordu. Ancak yapamıyordu, çelik kanatlı kartal hocayı uçurmuştu. Sadece uçan hocanın bedeniydi, onunda yüreği havalimanın da kalmıştı. Dilemma bir ara başını kaldırıp gökyüzüne hocayı götüren uçağın kalkışına baktı, uçak havalanmıştı. Arkasından sulu gözlerle seyretti. Uçak yükseldi, yükseldikçe küçüldü ve gözden kayboldu. Derin bir nefes alarak toparlandı, pes etmeyecekti. İlk fırsatta hocaya e-mail atarak, sanal alemdede olsa iletişim kurmak konuşmak istiyordu.

                                               ***

                   2008 Hoca Ankara’dan ablasını arıyordu. Ablasıyla konuşmaya ölesiye ihtiyacı vardı. Her konuda olduğu gibi, bu konuda da ablasından başka kimseyle konuşması mümkün değildi. Ayrıca Kardelen’den başka kimsenin kendisini anlayacağına da inanmıyordu. Kardelen kardeşinin Mekke’de olduğunu düşünürken Ankara’dan arandığını görünce hem şaşırmış, hemde sevinmişti. Çünkü uzun zamandır görüşemiyorlardı. Kardelen hangi şartlarda olursa olsun, hocaya takılmaktan inanılmaz keyif alıyordu. Hoca duygularını saklasada bu durumdan oda içten içe hoşnuttu.

-Aaa hocam sesin yakından geliyor, yoksa erenlere karışıpta uçarak mı geldin. Ayrıca telefonda alan kodu Ankara’yı gösteriyor, hac vazifen bittimi ki Türkiye’desin? Neden Fransa’da değilde Ankara’dasın?

 Hoca ablasının heyecanını bastırmak istercesine.

- Abla, ablacım istersen teker teker sor. Evet Ankara’dayım bütün kafile havalimanı’na indik, kafilede ki herkes Fransa’ya döndü. Ablası gene sözünü kesti.

-Hıı anladım Ankara’ya uğramadan Fransa’ya dönmedin, öyle değilmi? 

- Abla daha öncede söylediğim gibi ben artık Strazburg’a dönmeyeceğim. Paris’e naklimi istedim oradan gelecek cevabı bekliyorum, bu yüzden Ankarada’yım. İyide oldu, çocukları ve torunları da görmüş oldum. Geldim gelmesine ama hiç iyi değilim. Aklım, fikrim hatta bütün benliğim Dilemma’da kaldı. Ayrıca evdekiler durumu farkedicekler diye de tedirginim. Söylermisin ben ne yapacağım abla, nedir bu başıma gelen. Lütfen beni teselli edecek bir şey biliyorsan söyle. Galiba bu yaşımda aklımı oynatacağım.

 Ablası hala işin dalgasındaydı.

-Ben ne söyleyeyim aşkın yaşı da adresi de yoktur derler. Ayrıca senin başına gelen şeyin henüz bir doktoru yada ilacı yok. Başına gelen hadisenin adı her ne ise  kendin üstesinden gelmek zorundasın. Eğer bunun adı kaderse ki bunu en iyi sen bilirsin.  Çünkü kader olan ya da olmayan konular senin uzmanlık alanına giriyor. O senin kaderin ise onunla hesaplaşacak olanda gene sensin. Ayrıca sana bir ata sözünü hatırlatayım,’’ kelin yağı olsa kendi başına sürermiş’’. Ben kendi dertlerime çare bulamazken, senin gönül derdine nasıl yardım edebilirim?

Hoca, ablasının yaşadıklarını iyi bildiği için farkında olmadan yarasına dokunduğunu hissetti. Haklısın ablacım düşünemedim farkında olmadan senide üzdüm sanıyorum. Kardelen haklıydı. Mahir okula gönderilip hayata hazırlanırken, Kardelen henüz ergenliğini tamamlamadan dayak zoruyla istemediği daha henüz çelik, çomak oynayan bir çocukla evlendirilmişti. Kıvılcım adında bir kızı vardı. O bundan sonra ki hayatını sadece Kıvılcım’a adayarak yaşayacaktı. Hayat onun içinde zor geçiyordu, ancak kardeşi de onun vazgeçilmeziydi. Hoca’nın bu hassasiyetine elbette yardımcı olmak isterdi ama gerçekten bu iş onu aşıyordu. Hoca’da bu işin farkındaydı fakat sadece dertleşmek için ablasıyla konuşuyordu. Oldukça karışık görünen bu gönül meselesi, aynı zamanda iki kişinin arasında yaşanan bir meseleydi.

    

Ablacım bu tatlı belayı ben davet etmedim, inşallah kimseye zarar vermeden üstesinden gelirim. Biliyor musun abla küçük bir kıvılcımı söndürmek kolay, gel gör ki içimde bir volkan, bir yanar dağ patlaması var ben bu ateşi nasıl söndüre bilirim, bende bilmiyorum. Belki bana kızıyorsun, inan bana çok direndim fakat gönlüme söz geçiremedim, bir bilsen abla öyle bir bakışı varki kalbimi delip geçtiğini hissediyorum. Beni esir alan o bakıştan sonra bütün direncimi kaybettim. Şu an ben Ankara’dayım o Strazburg’da ama benim sadece bedenim burada bütün benliğimle Dilemma’nın yanında gibiyim.

Kardelen gerçekten kardeşinin acı çektiğini göre biliyordu ,fakat sırf konuşmak için konuştuğunun farkında olsada konuşması gerektiğine inanıyordu, daha ciddi ve sevecen bir ifadeyle.

-Canım seni anlamaya çalışsamda, sana yardım edemediğimden bende üzgünüm. Bilirsin havalar kapalı olunca yağmurun yağacağını sanırız ama her zaman bir yerlerde güneş vardır. En sıkıntılı anlarımızda bile mutlaka bir umut ışığı belirir, sende Dilemma’nın yaşadığı şehri terk etmekle ilk adımı atmışsın. Umuyorum ki bundan sonrasını da kolay atlatırsın, üzülme hiçbir şey sürekli değildir. Ben aşkı bir balya samanına benzetirim, saman alevlendiğinde eğer kontrol altına alınamazsa etrafına fazlasıyla zarar verir, fakat kontrol edilirse kimseye zarar vermeden basit bir rüzgarla külleri gök yüzüne savrulur. Deminde belirttiğim gibi bu durumuda kendi kendine atlatacaksın, tabi ki gerçekten atlatmak istiyorsan. İşte asıl kendine sorman gereken soru bu. Anlamıyorsun değilmi abla, kalbim virane oldu, virane. Bir yerlerde güneş doğmuş yada doğmamış ne önemi var.

Hoca Ankara’da nakil beklerken adeta uçuşan kelebek misali durduğu yerde duramıyor, yakaladığı her fırsatta Dilemma’yı arıyor onunla konuşmadan duramıyordu. Hatta nefes alamıyor desek yeridir. Bazen telefonla görüşüyor, bazen de gizli şifreyle msn den görüşerek iletişimi koparmamaya azami gayret sarfediyordu. Bir yandan da evdekiler fark edecek diye tedirginliği kat kat artıyordu.  Hoca ne kadar dikkatli olsada aşkı saklamak imkansızdı. Siz istemesenizde bakışlarınız, davranışlarınız hatta duruşunuz bile sizi ele vermeye yeterdi. Ayrıca havadan nem kapan, kendi yetersizliğinin vermiş olduğu ezikliğin acısını sürekli Hoca’dan çıkartan karısının gözünden kaçmıyordu. Sürekli evde terör estiriyor, blöf üstüne blöf yapıyordu. Karısının bu davranışlarına alışık olan Hoca Dilemma ile öylesine bütünleşmişti ki, karısının bütün çirkeflikleri ona adeta sinek vızıltısı gibi geliyordu. Hoca’yı gurbet ellere yalnız yaşamaya mecbur eden bir anlamda karısının paraya olan düşkünlüğü ve geçimsizliğiydi. Artık kaldıramıyor, çocuklarından ayrı kalma pahasına çareyi gurbet ellere gitmekte buluyordu. Hoca’nın çilesi bu kadarlada sınırlı değildi. Az gelirli bir köy imamıyken, karısı sırf etrafa gösterişli bir sünnet düğünü yapsın diye hayatında eline bir tuğla almayan Hoca, senelik iznini bir inşaatta çalışarak değerlendirmek isterken çalışmakta olduğu inşaattan harç dolu bidonun içine düşerek kötü bir kaza geçirir. Vucudu çok hasar görmüş kaburgaları kırılmıştır. Uzun bir süre hastanede yatarak tedavi görür. Ancak biraz toparlandıktan sonra yeni kararlar alması gerektiğini düşünür. Çünkü geçirdiği kaza ve uzun süre gördüğü tedavi adeta ufkunu açmış, daha geniş çerçeveden bakmasını sağlamıştı. O ana kadar hiç düşünmediği bir şeyi gerçekleştirecekti, artık küçük köylerde küçük çaplı köy imamı  olmayacaktı. Köy imamlığı ona ne maddi nede manevi yeterlilik sağlamıyordu. Farklı hedefler belirleyerek başka atılımlar yapması gerekiyordu. Henüz yaşının genç olduğunu düşünüyor ne istediğini daha net görebiliyordu. Bu düşüncelerini gerçekleştirmek için mutlaka yüksek tahsil yapması gerektiğini düşünüyordu. Geç sayılmazdı çocukları henüz küçüklerdi. İleride büyüyecekler, büyüdükce sorunları ve masrafları artacaktı. Oracıkta kararını verdi, o yaz çalışıp ünversite sınavlarına girecekti, kendinden emindi mutlaka kazanmalıydı. Çıtayı yükseltmenin içinde, bulunduğu bu dar kalıptan kurtulmanın yegane yolu buydu. O başka bir iş bilmezdi en iyisi bulunduğu konumdaki rolünü değiştirmek olacaktı. Bunun içinde tek çıkar yol yüksek eğitimdi. Bu kötü inşaat deneyimi sanki Mahir Hocanın gelecekten haber veren yıldız falının ruyası gibiydi. Hayatının planladığı gibi gitmediğinin o da farkındaydı, hemde uzun zamandır. Bir kaç günlük inşaat denemesinde yaşadı kaza sanki hayatının akışını değiştirmesi için önemli bir tesadüftü.

Hastanede yattığı süre içersinde ufkunda farklı ve bir çok pencere açılmıştı. Hangi pencereden bakarsa baksın hepsinde aynı şeyi görüyürdu. Eğitimine devam ederek farklı bir alana kayarak yeni bir kariyer edinmeliydi, buda onun yapamayacağı bir şey değildi. Bütün bunları düşünürken hastane odası öyle bir sessizliğe gömülmüştüki sadece kırık olan kaburgalarının ağrısını hissediyordu. Ancak bu tek kişilik odada almış olduğu kararlar onu öylesine mutlu etmiştiki, kemiklerine yayılan sancılar bile eskisi kadar canını yakmıyordu. Yine de kendisini suçlamadan geçemiyordu, ne işin var senin inşaatta diyordu içinden. Başka bir ses, vardır bundada bir hayır  diyordu. Öyle heyecanlıydı ki almış olduğu yeni kararlar doktorların tedavisinden daha çabuk iyileşmesini sağlıyordu. Kısa sürede toparlanmış iyileşerek taburcu olup evine gitmişti. Fakat öylesine içine kapanmıştıki, sanki kendisini yeniden inşa edecek düşüncelere kafa yoruyor, bu yaşına gelene kadar ki zaman diliminin muhasebesini yapıyor, çok enerji harcamasına rağmen hiç ilerleme kaydetmediğini görüyordu. Geçen bu sürecin ona kazandırdığı sadece çok sevdiği iki çocuğundan başka bir şey göremiyordu. İmam Hatip Lisesini bitirdikten sonra ki dönemde hayata atılmasına vesile olan köy imamlığının da giderek cazibesini kaybettiğini anlamıştı. Cazibesini kaybeden sadece mesleği değildi. Yalnızlıktan kurtulma adına adeta sığınacak bir liman gibi gördüğü evliliğide pişmanlıklarla dolu ızdıraba dönmüştü. İçindeki boşluğu hiçbir şeyle dolduramıyordu, ruhunda iyileşmeyen kocaman bir yara vardı sanki. Doğru insan yanlış mekanda gibiydi. Acaba bu değişiklik işe yararmı düşüncesiyle naklini istemek aklından geçsede anında vaz geçiyordu. Nereye gidecektiki bu köyden alıp başka bir köye vereceklerdi, ne işe yarayacaktı. Onun gayesi küçük köylerde sıradan bir imam olarak yaşlanmak değildi. O artık nehirleri geçip okyanuslarda yüzmek istiyordu. Aslında liseyi bitirdikten sonra hukuk eğitimi almak istemişti fakat özgürlüğüne düşkünlüğü ekonomik zorluklarla birleşince bu arzusunu yerine getiremedi. Yukarıdada belirttiğim gibi küçük çaplı köy imamlığına razı olarak kısa yoldan hayata atılmayı tercih etmişti. Şimdi bir anlamda kendisiyle yüzleşme zamanıydı. Her şeyi aceleye getirerek hem mutsuz bir evliliğe imza atmış, hemde eğitimine istediği gibi devam edememişti, daha fazla zaman kaybetmeye niyeti yoktu. Hocanın kararı netleşmişti, ancak bu kararını ablasıyla paylaşmalıydı, ayrıca geçirdiği kazayıda ablasına söylememişti, üzülmesin diye. Fakat bu almış olduğu yeni kararı mutlaka paylaşmalıydı, çünkü ablasının çok sevineceğini biliyordu. Artık iyileşmiş sayılırdı, kaburgalarında ve sırtında ufak tefek ağrılar vardı  ama doktorlar artık çıka bileceğini söylediğinde bir gün bile orada kalmak istemiyor, bir an önce evine gitmek istiyordu. Evine geldiğinde ilk okul çocuğu gibi heyecanlıydı. Almış bu olduğu yeni kararı birileriyle paylaşmak istesede evinde onu anlayacak sevincini kederini paylaşacak bir eşe sahip değildi. Bir akşam üstü ablasını arayarak yüksek tahsiline devam edeceğini söylediğinde Kardelen inanılmaz derecede sevinmişti.

-Aferin çok yerinde bir karar. Eğitim için hiçbir zaman geç sayılmaz. Ben zaten seni hiçbir zaman köy imamlığına yakıştıramamıştım, sendeki kapasite  daha yüksek yerleri hak ediyor.

-Abla kardeşin olduğum için galiba beni olduğumdan farklı görüyorsun. Ayrıca imamlık mesleğini  küçük mü görüyorsun?

-Bunun doğru olmadığını sende biliyorsun, imamlık mesleğine sözüm yok, olamazda. Ne bileyim dediğim gibi sendeki potansiyel imam olmaktan daha fazlasını hak ediyor.

-Abla biliyor musun? Yaşam bize olağan üstü sürprizler hazırlar. Biz bir yana gitmeyi düşünürken, o belli belirsiz bahanelerle bizi bambaşka yola sokar. Yıllar gelip geçtikce bütün yaşadıklarımızın yapmamız gerekenlerin anahtarını çıkarıp önümüze koyar. Artık istediğimiz kapıyı açmak bize kalmıştır. Benim anahtarımında önüme konması için galiba bu talihsiz kazayı geçirmem gerekiyormuş. Ayrıca bu kazayı geçirdiğime neredeyse sevinicem, çünkü bana farklı merceklerden bakmamı sağladı.

         

         Kardelen kardeşi adına ne kadar sevinsede kendi adına bir o kadar hüzünlenmişti. Kulaklarıyla kardeşini dinlerken gözlerini ufka dikmiş iç seslerine kulak kabartıyordu. Onları hiç rahat bırakmıyorlardı Kardelen’i ufacık bir depreşmede dikili verirlerdi karşısına.

        

       -Canım kardeşim her şeye rağmen seni kendimden daha şanslı görüyorum. Bazende düşünmeden edemiyorum herkes öyle yada böyle mutlaka bir bedel ödüyor. Sanıyorum sen bu bedeli henüz dört aylık bebekken ödedin.Yolun açık olsun biliyorum başaracaksın. Ayrıca insan kendini sorgulamaya başladığı andan itibaren nerede olması gerektiğini idarak edip o doğrultuda planlar yapıp uyguluyor. Ne mutlu sana ki idaallerinin peşinden gidiyorsun. Deminde dediğim gibi yolun açık olsun.

       

       1991 de bir mektup aldım:

    -Abla sana bir dağ köyünden yazıyorum ve sanıyorum bu köylerden sana yazacağım son mektup olacak. Çünkü birkaç dersim var bu sezon onları verip Fakülteden mezun olacağım. Yine Diyanete müracaat edeceğim. İnşallah bana verecekleri bir vazife vardır. Şimdilik yazacaklarım bu kadar. Gelişmelerden seni haberdar ederim. Hoşça kal.

         

       Söylediği gibi o yıl hoca hem mezun olmuş, hemde Diyaneyişleri başkanlığı döner sermayede yeni görevine başlayarak Ankara’ya yerleşmişti.

        

                                                      ***

Ebenine, zorda olsa kişiliği ve davranışları samimiyetten uzak olan dayımı ikna etmeyi başarmıştı. O anki sevincimi hiçbir şekilde tarif edemezdim. Koşarak eve gelip müjdeli haberi babaanneme verdim. Sadece kelimelerle  değil, sanki bütün vücudumla konuşuyordum.

-Biliyor musun babaanne, dayım bizi yani Mahir Bebekle beni anama götürmeyi kabul etti.

Bunu öyle heyecanlı ve sevinçli anlatıyordumki, zavallı babaannem anlamakta zorlanmış olmalı.

-Hele biraz yavaş anlat, yok yok tek tek anlat. Anlattıklarından hiçbir şey anlamıyorum, önce bir otur soluklan. Anlat ,çocuğu yeni uyuttum bilirsin uyandımı bir daha uyuması zor oluyor.

-Bak babaanne, hani sen beni ebenineye gönderdin ya, bebeği anama götürelim diye.

                                     

-Hee gönderdim,

-İşte bende tam onu anlatıyorum. Kazım Dayım razı oldu, yarın bizi anama götürücek.

-Öyle mi çok şükür dualarım kabul oldu. O zaman hemen kalk, çocuğun eşyalarını topla,bir çıkın hazırla yarın elin ayağına dolaşmasın.

        

          Her zamanki köşesine çekilerek, tesbih çekmeye dualarını etmeye başladı. Mahir Bebek henüz uyanmamıştı, babaannem haklıydı ben şimdiden hazırlanmalıyım. Ortalık derin bir sessizliğe gömüldü. Güneş batmış, hava kararmaya başlamıştı ancak bebek hala uyanmamıştı. Bir an vücudumu korkunç bir ürperti sardı, yoksa bebeğe bir şey mi olmuştu? Neden uyanmıyordu, ortalık neden bu kadar sessizdi. Ne tavukların, ne horozların nede köpeklerin sesleri çıkmıyordu, sanki üzerlerine ölü toprağı serpilmişti. En önemlisi de Lalle ile Turan da ortalıkta görünmüyordu. İşimi bitirip sessizce babaannemin dizinin dibine oturduğumda, sesim titriyordu konuşmak istiyor, bu sessizliğin nedenini sormak istiyordum. Hayli geç oldu bebek hala neden uyanmıyor du, babaannem dayıma güvenmediğim her an vazgeçeceğini düşündüğümü anlayarak, başımı okşayıp üzülme dayın vazgeçmeyecek o yarın sizi götürecek inşallah. Başımı kaldırıp babaannemin yüzüne baktım.

-Öyle değil biliyorum ebenine çok yalvardı, dayım söz verdi yarın bizi götürecektir.

-Ben ondan üzgün değilim, ortalık neden bu kadar sessiz yoksa bebeğe bir şey mi oldu ondan tedirginim. Demin yanına gittim sanki hiç nefes almıyordu. Yok yok bebek uyuyor bir şey olmadı, ama her an olabilir, ayrıca zavallının nefes alacak gücümü kaldı. Eee anlat hele ninen nasıl razı etti dayını, ne zaman gideceksiniz? Söyledim ya babaanne yarın erkenden gidiyoruz, ben her şeyini hazırladım. Peki babaanne Lalle ile Turan’da ortalıkta gözükmüyor yoksa onlarda mı hastalandı? Yok canım Lalle’nin de ilaçlarını verdim bir şeyi yok. Turan’da yaramazlıklarından yorulmuş olacak ki, oda Lalle’nin yanında uyuya kalmış, merak edilecek bir şey bir şey yok, çok şükür.

         Ertesi gün evimize çok yakın olan köy çeşmesinde erkenden dayımı beklerken birden karşımda görünce epeyce şaşırdım, bir o kadarda sevindim, çünkü böylesi sorumluluk duygusu dayımdan beklenen bir şey değildi. Dayımı görünce yüzüme bir tebessüm yayılmış olmalı ki, dayım da karşılık vererek ne o şaşırdın mı erkenden gelişime? Yok dayı nereden çıkardın sadece çabuk gideceğimiz için sevindim.

         - Hadi hadi zaman kaybetmeyelim, yürüyecek çok yolumuz var.

          -Tamam dayı o halde gidelim. Sen biraz taşı bebeği yorulunca ben de sana yardım ederim. Neden bilinmez kucağımdaki bebeğin yüzünü açıp baktı ve çok şaşırmış gibi yüzü adeta şekilden şekile girdi, bir an gene çok korktum bizi götürmekten vaz geçecek diye. Endişeli bir ses tonuyla, ne oldu dayı, neyin var yüzün kireç gibi oldu. Dayım sanki geçici bir şuur kaybı yaşıyorcasına beni duymuyor kendi kendine konuşuyor gibiydi. Yahu bu çocuk ölmek üzere anasına götürene kadar ölmese bari, diyerek tekrar yüzünü kapattı.Dayım önde, ben arkada köyümüzün taşlı topraklı yollarında ilerlemeye başladık. Epeyce uzak olan komşu köye kadar yürüyecektik. Oradaki yoldan gececek her hangi bir vasıta bulacağımızı umut ediyorduk, şayet binecek bir şey bulamazsak, şehir merkezine kadar yürümemiz gerekecekti, buda ancak ertesi gün varacağımız yere varmamız demekti. Üç saatlik yürüyüşten sonra nihayet komşu köye varabildik. Fakat öyle yorulmuştum ki adım atacak halim kalmamıştı, çokta susamıştım. Dayım yüzüme bakıp yoruldun değilmi?dedi. Evet yoruldum vede çok susadım. Az kaldı ilerde köy meydanında bir kara çeşme var, hem su içer, hemde araba beklerken dinlenirsin, dedi. Dayımın söylediği gibi birkaç dakika yürüdükten sonra köy çeşmesine vardık. Şarıl şarıl akan, kocaman çeşmesi olan birde zincire bağlı maşraba koymuşlardı. Dayım bebeği kucağına alarak,  hem su içmeme hemde elimi yüzümü yıkayıp biraz olsun rahatlamama yardımcı oldu.  Sanıyorum hissettiğimden daha fazla yorulmuş ve susamıştım ki kana kana içmeme rağmen hala göözüm doymamıştı. Dayım her nasılsa beni anlamıştı, Kardelen hala gözün suda, biraz bekle daha sonra yavaş yavaş gene içersin. Hastalanırsın bu çöllerde birde seninle uğraşmayayım, dedi. Şimdi bebeği sen al bende hem yüzümü yıkıyayım, hemde biraz su içeyim. Daha sonra bekleyelim, İnşallah dört tekerlekli bir şey gelirde bizide alır. Çeşmenin önündeki beton mazgalın üstüne oturup beklemeye başladık. Bu arada hiçbir şeyden haberdar olmayan iki dünya arasındaki bir boşlukta bekleyen Mahir bebekte varlığını hissettirmek istercesine kucağımdaki çıkının içinden kımıldamaya başladı. Acıkmıştır düşüncesiyle yanımda götürdüğüm ucunda plastik emzik olan süt şişesini ağzına verdim. Fersizleşen dudakları yavaş yavaş kımıldayarak emziği çekiştirmeye başladı. Çok sevinmiştim en azından midesine birşeyler giderse yaşama direnci artar düşüncesindeydim. İnanıyordum Allah yardım edecekti bu zavallı bebeğe, anasına götürecektik. Mahir bebek ağzındaki plastik emziği biraz çekiştirdikten sonra tekrar uykuya daldı. Dayımın yüzüne bakmaya çekiniyordum, çünkü  dayım sinirlenmiş beklemek canını sıkmış olmalıki yüzüne sanki kara bulutlar çöreklenmişti. Sürekli arabaların geleceği güzergaha bakıyor, oflayip pufluyordu. Dayım haklıydı yürüyerek gitmemiz imkansız görünüyordu. Bizim köyle komşu köye gelene kadar bu kadar yorulmuşken, şehir merkezine nasıl gidebilirizki. Ben beton mazgalın üstünde küçük bir bohçayı andıran bebek kucağımda, dayım ise ayak üstü bekliyorduk. Ayrıca o köyüde ilk kez görüyordum. Bizim köy ile komşu köy arasında bir fark olup olmadığını anlamaya çalışıyordum. Su almaya gelen kadınlar, hayvanlarını sulamaya gelen adamlar, okula giden çocuklar görüyordum. Hareketlilik ve türkce konuşan insanlar çocuklar, en önemlisi okula giden kız çocukları görüyordum. Bizim köye hiç benzemiyordu, en çok ilgimi çeken ise kız erkek ayırt etmeksizin bütün çocuklar hep beraber okula gidiyorlardı. Çok tuhaf üç saat yürüyüş mesafesindeki komşu köy nasıl olurda bu kadar farklı olurdu aklıma sığdıramıyordum, ben kendi dünyamda bunları düşünürken, dayım hala bostan korkuluğu gibi ayakta dikilmiş bizi şehre götürecek bir vasıta beklerken sanki onunda kafası karışmışcasına aklının almadığı şeyleri sorgular gibi bir hali vardı. Dudakları sürekli kımıldıyor sanki beyninde tasarladıkları dudaklarına dökülüyordu. Öylesine kendi içine dalmıştıki, sanki bu evrende yapayalnız tek başına kalmışcasına adeta iç muhasebe yapıyor gibiydi. Merak ediyordum yoksa dayım bizim durumumuzdan dersmi çıkarıyordu, kimbilir belki bundan sonraki yaşamında horoz dövüştürmek yerine, daha faydalı işler yapar ve sorumluluklarının bilincine varırdı. Yalnızlık duygusu,merhameti ve sorumluluk duygusunu azaltıyormuydu yoksa. İnsan yalnızlaşınca mı merhametsiz ve sorumsuz oluyordu, bunu düşünüyordum.

            Çocukken kolay ağlardım, mutsuzluktan yada şımarıklıktan değildi ağlamam, ağlardım çünkü; anam tarafından vara yoğa dövülürdüm. Bu durumun yeterli bir sebep bulamazdım. Bir çocuk bu kadar dövülmek için yada bu kadar dayağı hak edecek ne yapmış olabilirdi. Şu an dayımın güzel bir söz söyleyerek içimi aydınlatmasını öyle çok istiyordum ki, babaannemin sürekli söylediği bir söz vardı. ‘’Bazı sözler vardır, gecenin karanlığından daha karanlıktır. Bazı sözler ise gündüzün aydınlığından daha aydınlıktır.’’ Dayımın düşüncelerini bölercesine, oturduğum betondan kalkıp ayakta duran dayımın yanına yaklaşıp yüzüne baktım. O bizi bile unutmuşcasına dalgındı. Dayı biz ne zaman gideceğiz, saatlerdir bekliyoruz ben çok yoruldum, uykumda geldi. Bu sözleri birkaç kez tekrar ettikten sonra ancak sesimi dayıma duyurabildim.

- Merak etme eli kulağındadır birazdan mutlaka dört tekerlekli bir şey geçer elbet, bizi de alır şehre kadar götürür . Kışın buralardan pek kimseler geçmez ama şimdi tam mevsimidir, şehre mutlaka ot, saman, tahıl satmaya giderler, sadece biraz sabırlı ol bu gece mutlaka şehre varacağız.

Dayımın sözleri beni biraz olsun rahatlatmıştı ama gözleri yeniden uzaklara daldı. Sanki kendi geçmiş hatıralarının hucumuna uğramıştı. Sesli düşünceleri etraftan duyulacak kadar net ve anlaşılırdı. Sendeleyerek yürüyen yaşlı kadının karşısında ağlardım. Sineklerin bedenini esir aldığı uyuz kedinin yaşadıklarına dayanamaz, hıçkırıklara boğularak ağlardım. Bu abartılı duyarlılığım yüzünden utanarak çevreme baktığımda kimsenin böyle duyarlı ve gördüğü her şeye salya sümük ağladığını, böyle gözyaşı dökmediğini görünce utancın yanı sıra olağanüstü bir yalnızlık hissederdim. Bazen de yalnızlığımı içime gömerek günlerce dışarı çıkmazdım. Beni ortalıkta göremeyen arkadaşlarım merak edip ziyaretime geldiklerinde anneme söyledikleri sözler hala kulaklarımda çınlıyor.

-Başka nasıl olmasını bekliyordun ki ebenine. Böyle bir babayla büyüyen bir çocuğun diğer çocuklar gibi olmasını bekleyemezdin. Öyle değil mi?

Dayımın dalgın ve sesli düşünceleri beni dehşete düşürdü. Demek ki oda tıpkı benim gibi şiddet kültüründe büyümüştü. Bu benim hiç mi hiç duymayı bekledğim bir şey değildi. Vah zavallı dayım meğer ne kadarda ortak yanımız varmış. Onun babası benim ise annem şiddet eylimliymiş.

Karşıdan gelen ot yüklü bir öküz arabasının görünmesiyle, dayım hayal aleminden sıyrılıp heyecanla birkaç adım atarak elini kaldırıp, arabacının dikkatini çekmiş durmasını sağlamıştı.

Arabacı yüksek sesle; hoo! diyerek öküzleri durdurdu. Ancak yüzüne yayılan şaşkın ifadeye engel olamadı. Belkide o ana kadar bizim gibi yolculara raslamadığındandı şaşkınlığı. Yanımıza yaklaştığında şaşkınlığı bir kat daha arttığı gözden kaçmıyordu. Arabacı kadar bizde endişeliydik, ya bizi almazsa arabasına. Bu endişeler içimden geçsede dışa yansıtmaya özen gösteriyor,dayımla arabacı arasında geçen konuşmayı dinliyordum. Adam dayıma yaklaşarak yumuşak bir sesle,

-Buyur gardaş, nedir derdiniz, beni neden durdurdunuz? Ne diyecekseniz deyin gitmem gerekiyor, daha bir dünya yolum var.

Dayım bakışlarını arabacının üzerinde yoğunlaştırarak, hiç tarzı olmayan bir ifadeyle.

-Şey gardaş biz şehre gideceğizde yani diyorum ki bizide alır mısın arabana? Saatlerdir bekliyoruz. Öteki köyden geldik küçük ve hasta bebekte var, bu kızcağızda çok yoruldu anlayacanız bize yardım etmeni istiyoruz, edecek misin bizi götüreceksin değil mi? Dediğim gibi bu bebek çok hasta belkide ölmek üzere onu anasına bir an önce götürmemiz lazım.

Arabacı elleriyle çenesini oğuşturarak meraklı bakışlarını dayımın üzerinde yoğunlaştırdı.

         -Anası nerde ki? Neden el kadar çocuğu bırakıp gitmiş yoksa hapiste falan mı?

Dayımın kafasına kalabalık cinleri hucum etmiş olsada, sakin davranmaya çalışıyordu, çünkü arabacının meraklı sorularına cevap vermekten başka şansı yoktu. Bir şekilde bu arabayla şehir merkezine gitmemiz gerekiyordu.

         -Bak gardaş, anası hapiste filan değil, ayrıca bu çok uzun bir hikaye, merak etmene luzum yok.Sen sadece insanlık adına bizi şehre götür, gerisini boşver.

Arabacı dayımı dinlerken adımlarını geri geri çekiyordu. Mevsim son bahardı kış yüzünü gösteriyordu, konuştukça ağzımızdan buhar bulutcukları yükseliyordu. Arabacı acıyan bakışlarını bana ve kucağımdaki küçücük bir bohçayı andıran bebeğe çevirerek.

-Ne yapsak bilmem ki bu soğukta da daha fazla bekleyemezsiniz. Gördüğünüz gibi bu araba ot yüklü ancak, ot yığınının tepesinde gidebilirsiniz. Hep birlikte şafakla şehre varırız sanıyorum.

Kardelen o kadar sevinçliydi ki adamın sözünü bitirmesine fırsat vermeden araya girdi.

-Gideriz, gideriz amca siz merak etmeyin. Hiçbir zararımız dokunmaz size.

Adam hade öyleyse dercesine başını sallayarak, eğilip Kardelen’in kucağındaki bebeği aldı. Kardelen dayısının yardımıyla ot yığınının tepesine çıkınca, arabacı nedendir bilinmez çocuğun yüzünü açıp bakma ihtiyacı hissetti. Ancak çocuğun yüzüne bakarken, yüzündeki yumuşak ifadenin yerini tuhaf itici bir ifade almıştı. Sanki yüzüne baktığı masum savunmasız bir bebek değil de, bulaşıcı hastalık taşıyan bir varlıktı. Dayıma dönerek.

-Bu çocuk ne kadar zayıf yoksa kolera mı oldu? Diyerek endişesini dile getirdi.

-Yok canım kolera filan değil sadece anasından ayrı kalınca zayıf düştü, bizde onun için bu sıkıntıyı çekiyoruz bir an önce anasına kavuşturalımda belki iyileşir.

Arabacı haksız sayılmazdı o sene kulaktan kulağa yayılan kolera salgını söylentileri vardı. O yüzden insanlar hasta, zayıf birini görseler anında kolera hastalığını yakıştırıyorlardı. Arabacının bu yakıştırması Kardelen’in de hoşuna gitmemişti.

-Yok amca, Allah korusun nerden çıkardın kolerayı, çocuk anasından ayrı kalınca bakımsızlıktan böyle zayıfladı. Dayımında dediği gibi bizde onu anasına götürüyoruz.

Arabacının yüzüne acı bir tabessüm yayıldı ikna olmuşcasına eee hadi  gidelim. Bu hasta bebekle ot yüklü arabaya gide bilirsen bende sizi ot pazarına kadar götürürüm oradan ötesi beni ilgilendirmez. Bir an evvel bu otu satıp akşam üzeri evime dönmem gerekiyor.

         Dayı:

         -Tamam sen bizi oraya kadar götür, biz başımızın çaresine bakarız.

Daha sonra arabacı bebeği kucağıma vererek.

-Dayınla ben öküzlerin boyunduruğunda gideriz. Her hangi bir aksilik çıkmazsa sabaha karşı varırız ot pazarına.

Arabacı öküzlere hoo diyerek yoluna devam etti. Şehre gideceğimize neredeyse bütün inancımı kaybetmişken çok şükür gidiyoruz. Ara ara bebeğin yüzünü açıp nefes alıp almadığını kontrol ediyordum. Sanki oda anasına gideceğini hissetmişcesine adeta direniyordu. Derin bir uykuya dalmıştı, zayıfta olsa göğüs kafesi inip kalkıyordu. Gidene kadar başına bir şey gelmesin diye dua ediyordum.

Hava iyice kararmıştı Kardelen otların üzerine uzanmış bakışlarını kapkara gökyüzüne odaklamıştı. İçinden annesine seslenerek bir anlamda kendi geleceğinin planlarını anlatıyordu. Bize neden bu çileyi çektiriyorsun bilmiyorum ama, ben bir gün anne olursam senin gibi bir anne olmayacağımdan emin olabilirsin. Oysa düşüncelerinin arka planında gökyüzüne adeta haykırıyordu, nasıl yapabildin bunu, kediler bile yavrularını ağızlarında bir yerden bir yere taşırken, sende bir kedinin bile şefkati yok ki, sudan sebeplerden dolayı bizleri, en önemliside bu el kadar bebeği bırakıp gittin. Bu yetmezmiş gibi bir haber gönderip bebeği dahi aldırmadın yanına, anlamıyorum keşke bütün bu sorulara cevap verecek cesaretin olsaydı. Biliyorum, bu düşüncelerimi duysan mutlaka kemiklerimi kırardın. Çünkü hayatta sevgiye, şefkate ve insanlığa dair bildiğin tek şey, dövmek ve aşşağılayıcı terbiye sınırlarını aşan sözler söylemekti.

Gökyüzü kararmıştı yıldızlar gözükmüyor yağmur çiselemeye başladı. Hay Allah birde ıslanırsak ne yaparız, yanımızada korunacak hiçbir şey almamıştık. Kapkara bulutlarla kaplı gökyüzü ve uzaklardan gelen gök gürültüsünün sesi sağnak yağmurunun en büyük habercisiydi. Kardelen bebeğin başı dışarıda kalacak şekilde üzerinde oturduğu otlardan derin bir çukur açarak, bebeği adeta o çukura gömdü. Yeniden başını gökyüzüne kaldırıp, kesik kesik düşen damlaların yüzünü dövmesine izin verdi. Ara sıra arabacının öküzlere hoo diye seslendiğini duyuyordu. Adam ne kadar bağarsada adı üstünde öküz arabası yavaşta olsa güçlerinin yettiği kadar yol alıyorlardı. Her şeye rağmen araba yol aldıkça içime inanılmaz bir huzur yayılıyordu. İçimden bir ses artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söylüyordu. Bende sanki bu sese güvenerek çektiğimiz çilenin biteceğine inanıyordum.

Diğer yandan aklım köydekilerde kalmıştı, zavallı babaannem ne yapıyordu acaba. Lalle’nin ilaçlarını vermiş midir? Turan’ın yaramazlıklarıyla nasıl başa çıkıyordur acaba? Araba ilerledikçe gökyüzündeki kara bulutlar dağılıyor yerine yıldızlarla süslenmiş berrak bir gökyüzü görünüyordu. Sanıyorum şafak sökmek üzereydi. Yarabbi sen nelere kadirsin, birkaç saat önceki gökyüzüyle şu anki gökyüzünü kıyaslamak birbirine benzetmek ne mümkündü. Şu hale bak elimi uzatsam sanki yıldızları yakalayacakmışım gibi. Onlarda beni görüyor hatta düşüncelerimi biliyorlardı. Kim bilir yaşadıklarımı biliyor, belki bana yardım etmek bile istiyorlardı. Yada bana acıyorlardı, yada ben kendime acıdığımdan öyle hissediyordum. Yaşım küçüktü ama  yaşadıklarım belki de vaktinden  evvel büyümemi sağlamıştı. Sanki aklım ikiye bölünmüş demek daha doğru olacak. Bir tarafı çocukca düşünüyor çocuklar gibi yaşamak istiyor, diğer taraf ise büyük insanlar gibi düşünüyor onların yaptığı sorumsuzlukları kabullenemiyordu. Yıldızlar parlasa da henüz şafak sökmemişti, gecenin sessizliğine Mahir Bebeğin sessizliği eşlik etsede, uzaklardan gelen kuş sesleri derinden gelen bir melodi gibi tatlı bir huzur veriyordu.

 Göz kapaklarım ağırlaşmış adeta isyan edercesine dinlenmek istesede uyumaya korkuyordum, ya çocuğa bir şey olursa, ya farkına varmadan üzerine yatarsam. Allah muhafaza ben o zaman ne yaparım anam bırakıp gitti bende ölümüne sebebiyet vermekten ölürüm herhalde. Yok yok bunu yapamam birazdan ortalık aydınlanır bizde iner gideriz.  Değil kuşların bütün yabani hayvanların sesleri birleşip müzik şöleni verseler genede uyumam. Uyumam desemde kısa bir süre sonra gözlerim ve bedenim daha fazla direnememiş olmalı ki, kucağımda bebekle  uyuya kalmıştım. Arada çalıların  orama burama battığını hissetsemde aldırmıyor, yarı uyur yarı uyanık olmaya devam ediyordum. Bu durum ne kadar sürdü bilmiyorum, uyandığımda artık yıldızlar görünmüyor, gökyüzü masmavi çarşaf gibi üstümüzü örtüyordu. Araba pazarına varmıştık, arabacı inmemiz gerektiğini söylüyordu. Dayımın yardımıyla ot arabasının üstünden indim inmesine ama yol çilemiz henüz bitmişe benzemiyordu, ayrıca dayımın uykusuzluktan adeta gözleri kapanıyordu ayakta duracak hali kalmamıştı. Uykusuz geçen bir gecenin ardından hayli yorgun görünen dayımın, oflayıp poflamalarına aldırmıyordum. Buraya kadar gelebildi isek gerisi gelecekti nasılsa. Ben dayıma ve yaşadığımız her şeye rağmen  memnundum halimden.  Bu hasta bebeği anasına kavuşturacak, sonrada köyüme  dönecektim. Çünkü aklımın yarısı evdeki kardeşlerimde ve baba annemde kalmıştı.

 Ot pazarından ayrılarak gene yürümeye başladık. Dayım önde ben ve bebek arkada tozlu topraklı şehrin kenar semtlerinden anamın dayısının yaşadığı eve gidiyorduk. Sabahtan kuşluk vaktine kadar yürüdük ama hala gideceğimiz eve varamamıştık. Dayım o kadar sinirliydi ki, korkudan daha ne kadar yürüyeceğimizi soramıyordum. Fakat içim kıpır kıpır umut doluydu, nasıl olsa çoğu gitmiş azı kalmıştı. Tek endişem Mahir Bebeğin acıkmış olmasıydı. Köyden aldığım süt bitmişti, Mahir Bebek bu kadar dayandıysa kısa bir süre daha dayanması için dua ediyordum. Bir anda babaannemin sözleri geldi aklıma.

 -Hiç bir şey sürekli değil her gecenin mutlaka bir sabahı vardır.

Mahir Bebeğinde artık karanlık geceleri ve çilesi bitecekti. Kim bilir belki bir gün benimde çilem biter. Sekiz yaşımdan beri beni saran zincirlerin tıkırtısının kimi zaman etime battığını, kimi zamanda kendiliğinden eriyerek buhar olup havaya karıştığını hissediyorum, tıpkı şu an olduğu gibi. Diğer yandan endişem yok değildi, acaba anam beni nasıl karşılayacaktı. Ya bebeği kucağıma verip geri gönderirse. Bir başka düşüncede şöyle diyordu. Yok canım, o kadar da zalim ve cani olamaz. Ölmek üzere olan el kadar bebeğine sahip çıkmaz mı, olsa olsa çenesinin lastiği gevşemiş olur, kendisiyle alakalı ardı arkası kesilmeyen sorular sormaya başlar.

Kim ne yapıyor, onun hakkında ne dediler, ne konuşuyolar hepsini tek tek soracaktır. O bizi terk ettikten sonra biz neler yaşadık onun umurunda bile değildir. Her şeye rağmen yeter ki bebeği kucağıma verip beni geri yollamasın, bu bana yeter.

Neredeyse öğlen olacaktı biz hala yürüyorduk. İlk kez görmüş olduğum şehrin gürültüsünde yorgunluğuma eklenince iyice perişan olmuştum. Dayımın hiç sesi çıkmıyordu ama halime acımış olmalı ki arada bir çocuğu kucağımdan alıp biraz nefes almamı sağlıyordu. Daha ne kadar kaldı demeye çekiniyordum ki dayım ;

-Az kaldı biraz daha dayan şu görünen tepeyi aştık mı geldik demektir.  Dedi.

Sevineyim mi üzüleyim mi bilemedim, zaten ne sevinecek nede üzülecek halim kalmamıştı ya. Ayrıca dayımın tepe diye gösterdiği nokta şehirle hiç alakası olmayan bağımsız bir çöle benziyordu. Birden babaannemin anlattığı masallar geldi aklıma. Masalın ortalarında kahramanlar bir yerden başka bir yere giderlerken az gitmiş uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş arkasına dönüp baktığında bir arpa boyu yol gittiğini görmüş. O günkü aklımla arpanın boyunu hesaplıyordum. Sonunda şu kanaate varıyordum, bu kahramanlar bu kadar yol yürüyüp de bir arpa boyu yol yürüyorsa, bin yıl bile yürüse varacağa yere varması çok zordu. Birde şu halimize bakıyorum da o masal kahramanları gibi iki gündür yoldayız hala gideceğimiz yere varamamışız.

Anamın yaşadığı eve vardığımızda vakit öğleni çok geçiyordu, elbette anamın normal bir ana şefkatiyle bizi kucaklayacağını beklemiyordum. Ne yalan söyleyeyim bu kadarda duyarsız ve bencil davranmasını ummuyordum. En azından bebeğe karşı biraz özlem duymuş olması gerektiğini düşünmeden edemiyordum. Biz içeri girdiğimizde yorgunluktan ve açlıktan bayılmak üzereydik. Anamın sakat olan dayısının karısı bizi karşıladı, bebeği kucağımdan alıp anama doğru götürse de, anam aynanın karşısında oturmuş arkası bize dönük beline kadar inen saçlarını taramakla meşkuldü. Bir kez daha anladım ki anamın nazarında bir kedi yavrusu kadar değerimiz yoktu. O yeni ergenliğe giren bir genç kız gibi kendi aleminde yaşıyordu. Doğru dürüst yüzümüze bile bakmadığı gibi, arkası dönük olduğu halde bana sorular sormaya başladı. Yukarıda da belirttiğim gibi, evdekiler ne yapıyor, benim hakkımda ne konuşuyorlar, sizi buraya kim gönderdi… Gibi sorular sormaya devam ediyordu. Yani onun derdi ne ölmek üzere olan çocuğu nede iki gündür yollar da perişan olan biz değildik. Her zaman olduğu gibi o gene kendini düşünüyordu. Neyse ki dayısının karısı bizimle ilgilendi.

-Siz yoldan geldiniz şimdi acıkmışsınızdır.

Diyerek bebeği kucağımdan alıp bir kenara yatırdı. Daha sonra kocasının dilencilikten topladığı kurumuş bayat ekmek kırıntılarını bir baş kuru soğanla birer bardak su getirip önümüze koydu.

-Kusura bakmayın şimdilik bunlardan başka size ikram edecek bir şeyimiz yok. Akşama kalırsanız hep beraber yemek yeriz.     

  Dedi.

  Oysa biz o kadar acıkmıştık ki soğan ekmek her türlü yemekten daha lezzetli gelmişti bize. Dayım pek fazla bir şey yemediği gibi, bir an önce buradan gidelim der gibi yüzüme bakıyordu.

-Nasıl gideriz dayı, ben yorgunluktan ve uykusuzluktan ölmek üzereyim hiç olmazsa bu geceyi burada geçirelim. 

Dedim fısıltılı sözcüklerle. Anlaşılan dayımın değil bir gece bir saat bile burada durmaya tahammülü yok gibiydi.

-Etrafa belli etmeden ekmeğini ye,gecede olsa biran önce buradan gidelim. Hem korkma geri dönmemiz gelirken olduğu gibi zor olmaz. Çünkü ot arabalarının hepsi boş dönüyor mutlaka birisi bizi götürür. Araba boş olunca sende rahatça uyursun. Hadi sana ne diyorsam onu yap.

 Dayımın sözünü tutmaktan başka şansım yoktu.Mahir Bebeği annesinin buz parçalarından kopmuş kollarına bırakıp aynı gün döndük. Ancak bir türlü aklımı toparlıyamıyordum. Geri dönüş yolundaydık ama aklım bebekte kalmıştı. Anamın memelerindeki süt bitmişti, o zavallıyı nasıl besleyecekti? İyi beslenmezse nasıl iyileşecekti? Bunları düşünmeden edemiyordum. Yinede aklımın bir bölümünün iyi olacağını söylemesi beni rahatlatıyordu.

Bu sefer araba boş olduğundan dayımla birlikte arabaya binmiştim.  Ancak öküz arabası boş olunca daha fazla tangur tungur sesler çıkartıyordu. Her şeye rağmen ikimizde rahatlamış görünüyorduk. Dayımın yüzüne hayatı boyunca ilk kez faydalı bir iş yapmanın huzuru yayılmıştı.

 Kardelen on yaşındaki bir çocuk gibi değilde çok şey yaşamış tecrübeli bir insan gibi düşünüyordu her şeyi. Karşılaştığı sorun  ne olursa olsun, mutlaka bir çözüm bulup o sorunu hal yoluna koyardı. Bazen de kendi içine dönerek kendine acırcasına içli içli yöresel şarkıları söylerdi. ‘’kara bahtım kör talihim, taşa bassam iz olur’’ bu şarkıyı mırıldanırken gözlerinin buğulanmasına engel olamıyor, inci taneleri gibi yaşların akmasına izin veriyordu. Her fırsatta mırıldandığı bu şarkıyla özdeşleşmiş, bir anlamda buda kaderse buna razı olup teselli buluyordu.

                                     

                                                        ***

         Hoca’nın Paris teki Türk Fedarasyonu Merkezinden istediği nakil beklediğinden erken gelmişti. Hoca’yı Parise çağırıyorlardı. Bundan sonraki vazifesine orada devam edecekti. Hoca’nın istediği olmuştu olmasına ama memnuniyetle memnuniyetsizlik arasında bir duygu yaşıyordu. Ruhunu tanımlayamadığı garip bir heyecan sarmıştı. Bütün benliğini adeta esir alan bu heyecanını tanımlamaya çalışsa da nafile tanımlayamıyordu. Şimdi ne olacaktı, bir hafta içinde Paris’teki yeni görevine başlaması bekleniyordu. Bir yandan hazırlanıyor, diğer yandan karma karışık bir ruh hali içindeydi. Senelerdir bir anlamda bütünleştiği cami cemaatini bırakıp gidecekti. Öteyandan yeni bir şehir, yeni insanlar onlarla tanışmak kaynaşmak hayli zaman alacaktı. Bir başka tarafta yüreğini belkide bütün benliğini Strazburg’da yani Dilemma’da bırakıp gidiyordu. Üstelik yaşamını paramparça eden bu kadını hiç tanımıyordu. Tanışmalarının üzerinden bir sene geçsede Dilemma hakkında bildiği tek şey Türk oluşu ve ikisininde aynı şehirde yaşıyor olmalarıydı. Kişilikleri, yaşam biçimleri, medeni halleri, sosyal konumları ise gece ve gündüz kadar farklıydı. Dilemma başına buyruk bildiğinden şaşmayan her zaman burnunun dikine giden bir yapıya sahipken, hocanın da ondan kalır bir yanı yoktu. Oda kendi alanında sert hatta aksi denecek kadar otoriterdi. Kısaca su ile petrol kadar zıt olan bu iki insan normal şartlarda belkide hiçbir konuda anlaşmaları imkansızken, şimdi ilerlemiş yaşlarına rağmen onsekizlik gençler gibi kalpleri birbirleri için çarpan iki sevdalı olmuş aşk ateşiyle yanıp tutuşuyorlardı. Hocanın beyni sanki birkaç parçaya bölünmüş gibiydi. Her parçadan farklı sesler çıkıyordu. Hoca handi sese kulak vereceğini bilememenin çaresizliğini yaşıyordu. Bazende çocukca duygulara kapılarak kendini koruyabileceğini düşünsede aşk’tan korunmanın hiçbir yolu olmadığınında bilincindeydi. Şunuda biliyordu ki hayatın çizgileri her zaman düz gitmiyor, bazende rotayı şaşırarak iniş çıkışlar yaşanıyordu.

Yaşamının kısa bir dönem içinde geçen zaman dilimini gözden geçirdiğinde şunu görüyordu, kendi halinde düz bir yolda yürürken Dilemma’nın aşkı, ömrünün durağan akan nehrine gaib den düşen bir kaya parçası misali inerek, Hoca’yı sarsıp silkeleyip darmadağan etmişti. Hoca bu duruma farklı anlamlar arasada, bunun adı zapt edilmez, zincire vurulamaz en azgın sözcük gene aşk’tı. Ne kadar kaçarsa kaçsın hatta dünyanın en ücra köşesine dahi gitse o artık kalbine ve bir anlamda yaşamına girmişti. Her şeye egemen olacak bütün zorluklara direnecek bir güce ve enerjiye sahip hissediyordu. Artık eski çekingenliğini biraz daha yenmiş görünmekteydi. Onu görenler gözlerindeki ışıltıya bir anlam yüklemekte zorluk çekmekteydiler. O çatık kaşlı, sert bakışlı aksi hoca gitmiş, yerine yumuşak gözlerinin içi gülen, yüzüne bahar güneşinin aydınlığı yayılmış bir başka insan gelmişti. Bedeni Paris’e gitmek istede ruhu Strazburg’da Dilemma’da geziniyordu. O dünyanın neresine giderse gitsin Dilemma’dan kopmayı düşünmek bile istemiyordu. Hoca’nın içindeki duygular öylesine parçalanmıştı ki kendi içlerinde çelişiyorlardı.Peki bu kaçış nedendi? Madem Dilemma’dan kopamıyordu neden kaçıyordu.? Aşka eyvallahtı fakat yanlıştı.

Mahir Hoca Paris’teki görevine başlamıştı başlamasına ancak henüz ruhunun huzura kavuştuğu söylenemezdi. Gelişinin ilk haftasını oradaki cemaati ve çevreyi tanımakla geçirmişti. Paris onun için yepyeni bir deneyim olacaktı. Yeni bir çevre ,yeni insanlar ve buradaki cemaatle tanışması kaynaşması, hayli zaman alacağa benziyordu. O bunun bilincindeydi, alışık olmadığı bir durum değildi, neticede onun işi buydu uzun yıllardır avrupanın bir ucundan diğer ucuna savrulup duruyordu, asla şikayetçi değildi ancak hayatının can suyu olduğuna inandığı ölesiye sevdiği Dilemma’nın yokluğuna nasıl dayanacaktı. İşte o noktada tıkanıyor eli kolu tutmaz oluyordu. Bir gün sabah namazını kıldırmak üzere uyandı, saçı başı dağanık hiç alışık olmadığı pejmurde bir haldeydi. Bir kaç gündür tarzının dışında yoğun tempoyla çalışıyordu. Bir yanda yeni bir düzen kurmaya çalışırken hepsinden önemlisi gönül yorgunluğu vardı. Uyku düzeni bozulmuş, geç saatlere kadar uyuyamadığından vucudunun ritmi şaşmıştı. Bütün bu kargaşa içinde belki Dilemma’dan bir mesaj gelirdiye bir an olsun gözünü sürekli açık bıraktığı bilgisayardan ayıramıyordu. Paris’e gelmesi bir kaçış olsa da belli ki hoca umutla Dilemma’nın aramasını bekliyordu.

Yaramaz bir çocuğun masumiyetiyle banyonun kapısını açıp aynaya baktı, berbat görünüyordu. Bu kadar zayıflığı kabullenecek yapıda değildi. Toparlanmak lazım diye geçirdi içinden. Vazife kutsaldır, kimse kimsenin ruhunu anlayamazdı, anlamalarıda gerekmezdi. Çünkü onun bir duruşu vardı, buna sadık kalmalıydı. Duş alıp aşşağıya mescide indi. Sabah namazına gelen cemaati beklemeye başladı. Ne kadar dirensede enerjisi son derece düşüktü. Gönlü bu kadar yaralıyken, özgüveni bu denli örselenmişken, buradaki insanlara ne derece faydalı olacağından doğrusu pek emin değildi. Ancak ne olursa olsun direnmesi ve bir şekilde normale dönmesi gerektiğinide göz ardı edemezdi. Dilemma’nın sürekli söylediği sözü hatırladı ‘zaman her şeyin ilacıdır’. Her şeyin ilacı olan bu zaman hocanında bu derdine ilaç olacak mıydı, bekleyip görmek lazımdı. Dediğim gibi onun şimdi toparlanıp, yeni başladığı işine odaklanması gerekiyordu. Camiye indiğinde biraz daha hafiflemiş hissediyordu en azından yeniden yapması gereken bir meşkuliyeti vardı. Ancak ister Paris’e gitsin, ister dünyanın diğer bir ucuna ,aklı fikri Strazburg’da hayatının aşkı yaşama sevincim dediği kadında kalmıştı.

Günler haftalar adeta birbirini kovalıyordu. Hoca oralara da, cami cemaatinede alışmıştı. Fakat Dilemma’sızlığa alışamıyor ve alışamayacaktı. Bazende içinden bu aşkın muhasebesini yapıyor sonu olamayan geçici bir hastalık olarak adlandırıyordu. Ancak geçici bir ilişkiden kalıcı bir netice çıkmasını beklemekte ahmaklıktan başka bir şey değilken, bu ızdıraplı beklenti niye? Anlaşılan o ki hocanın kafasıda, iç dünyasıda karma karışıktı. Mantığı başka, duyguları başka şeyler fısıldıyordu kulağına.O, bu düşüncelerle boğuşurken beyninden vucuduna dalga dalga yayılan Dilemma’nın eksikliği bütün ruhunu ve bedenini adeta kasıp kavuruyordu.Tıpkı güneşin bulutların arkasına saklanıp dışa yansıdığındaki sıcaklığın kavurması gibiydi. Düşünceleri paramparçaydı. Ne dese, ne düşünse nafile. Düşünceler tek başına hiç bir şey ifade etmiyordu. Onlara anlam katan içlerini doldurup değer yükleyen sevdikleriniz ve davranış biçimleriydi. Keşke Rabbim bana onun yanında olmam için bir fırsat verse dedi, ve gözlerini kapatıp başını ve ellerini semaya dikerek yaradandan af ve yardım diledi.

O yaşına kadar aşkı tanımayan hoca, meğer henüz ne olduğunu bilmediği bir arzunun özlemini çekiyormuş. Yaşadığı evlilik hayatı onu kadınlara karşı ön yargılı düşünmesini sağlamıştı. Ona göre bütün kadınlar art düşünceli, kurnaz, insanı sinirlendirmekten başka hiçbir işe yaramayan yaratıklardı. Bir yanda karısından çektiklerinden dolayı kadınlara olan ön yargılı bakış açısı, diğer yanda Dilemma’ya olan aşkı, bütün yaşadığı olumsuzlukları silip süpürsede, yinede hocayı kaygılandıran pek çok şey vardı. Bunlardan ilki evliliğine duyduğu sorumluluk duygusu, bir diğer kaygısı ise bedenen bu aşktan kaçsada ruhen bu aşkın adeta esiri olmuştu. Bir başka açıdan düşündüğünde ise bu durum yaradanın bir imtihanı olamlıydı. Bütün bu duygu karmaşalığının arasında Dilemma’ya hissettiklerinin bindebirini dahi uzun yıllar yaşamını esir alan evliliğinde hissetmemişti. Hocayla Dilemma’nın aşkları çok uzaklardanda olsa teknoloji aracılığıyla karşılık buluyordu. Onlar birbirlerinden çok uzaklarda olsalarda kalpleri birlikte atıyordu.

2008 Paris, hoca Dilemma’dan gelecek e-mail beklediği mesaj gelmeyince dayanamayıp kendisi yazmaya başladı.

Sevgili Dilemma,

Hesapsızca Strazburg’dan ayrıldım. Biliyorsun şimdi Paris’teyim buradaki cemaati ve çevreyi tanımaya çalışıyorum. Seni çok özledim. Sanki üç ay değilde yıllardır ayrıyız. Hac dönüşü Türk havalimanında senden ayrılırken içimin burkulduğunu, sanki ciğerlerimi söküp çıkardığını hissettim. Sana veda bile edemedim, edemezdim nasıl edebilirdim ki hangi sıfatla veda edecektim. Ancak top yekün hacılarla birlikte helalleştim. Dilemma, Strazburg’daki küçük evimi, cami cemaatini en önemliside seni bir daha dünya gözüyle göre bilecek miyim bilmiyorum. Ne garip tesadüf değil mi. Kainatta tesadüf diye bir şey varsa, oda bizim kutsal topraklarda tanışıp sevdalanmamız ve aynı kıtanın farklı şehirlerine savrulmamızdır. Biliyor musun senden kaçtıkca sana yaklaştığımı hissediyorum, sensiz nefes bile alamıyorum. Strazburg’dan ayrıldığımda artık Dilemma yok demiştim ,onu göremeyince bir süre sonra unuturum demiştim, ama bir süre sonra yanıldığımı anladım. Sen yok olmuyordun, sürekli benimleydin. Bazen güldürüyor, bazende hüzünlendiriyordun. Çünkü hep seninle konuşuyor, seninle yaşıyordum. Dilemma öyle bir mıh çaktın ki kalbime, çıkarsam izi kalır, çıkarmasam canımı alır. Unutma dünyanın neresinde olursak olalım, hangi şartlarda yaşıyorsak yaşayalım, birbirimizi asla unutmayacağız. Çünkü bu aşk bize Alah’ın bir lütfudur.

O an hocanın göğsüne keskin bir acı yayılıp geçti,inleyerek derin bir nefes alsada gözlerine hucum eden yaşların akmasına engel olamadı.Camdan dışarı baktı yağmur ağır ağır yağarken hocanın gözyaşları yağmuru bastırır gibi kontrolsüzce akıyordu.Bu bir anlamda yanlızlığın getirdiği özgürlüktü.Onun yetiştiği toplumda; erkekler ağlamazdı.Oysa burda ne istediğine ne de gözyaşlarına engel olacak kimse yoktu.Ağlamanında Gayet insani bir durum olduğuna inanıyordu.Onun tek sıkıntısı Dilemma dan çok uzaklarda olmasıydı.İkindi namazının vakti yaklaşıyordu,öksüz bir çocuk masumiyetiyle abdest almaya hazırlanırken midesinin ezildiğini hissetti günlerdir doğru dürüst bir şey yemiyordu,beyni açlık komutu versede canı bir şey yemek istemiyordu.Yerinden doğrulup ayağa kalktığında başı dönüyordu,düşmemek için duvara tutunarak mutfağa doğru ilerledi.Sağa sola yalpalayarak bir fincan çay ve tost hazırlayabildi kendine…

                                                          ***

      Mahir Bebeği bırakalı aylar olmuştu, hiç bir haber alamamıştık. Babaannem de ben de merak ediyorduk ne oldu çocuk hastaydı öldü mü kaldı mı hiçbir haber vermediler. Babaanne yinede elinden geldiğince Kardelen’i teselli ediyordu, Kardelen biliyor musun biz boşuna merak ediyoruz kötü haber tez yayılır derler bebek ölseydi şimdiye dek mutlaka haberimiz olurdu, çünkü ebe nine öteberi satmak için sürekli şehre gidiyor kızına da uğruyordur elbet eğer bebeğe bir şey olsa bize söylemez miydi? Söylerdi ancak Kardelenin merakı endişesi bu kadarla sınırlı değildi.

       -Babaanne anam artık hiç gelmeyecek mi? Biz hep ayrı mı yaşayacağız? Ayrıca ben Mahir’i hem çok özledim hem de elimde değil gene de merak ediyorum. Ölüm haberi gelmediğine göre acaba iyileşti mi iyileştiyse de şimdi büyümüştür de değil mi?

     Babaanne:

     - Bilmem ki iyileştiyse büyümüştür elbette çünkü hayli zaman oldu gideli çocuklar çabuk büyüyorlar. Az evvel ki soruna gelirsek evet haklısın bu ayrılık fazla uzadı bu hafta sonu baban gelse muhtarı da çağırayım bu duruma bir çare bulsunlar.Bende çok yoruldum Turan’la Lale’nin de kahrı da çekilmiyor.Her zaman söylüyorum ama anlayan yok ki! Doğurmak yetmez sorumluluk almak gerekiyor. Ne ananda ne de babanda böyle bir duygudan eser yok, gene de biz yüce Rabbimize sığınıyoruz. Hikmetinden sual olmaz, o her soruna mutlaka adil bir çözüm bulur. Bu hayatın öyle karmaşık bir gizemi var ki dediğim gibi hikmetini ancak yaradan biliyor. Henüz çözecek biri çıkmadı.Olsaydı bu kadar kahredici sıkıntılar çileler yaşanmazdı.Sanıyorum doğumun gizemi, ölümün gizemi bu iki an arasında süre gelen zaman. Bazen hayrın bazen şerrin gizemi. Anlayacağın kimse neden doğduğunu ne zaman öleceğini bilmediği gibi, Kötülükler neden engellenmiyor onu da bilen yoktur. Kötülüğü yapanlar bile çoğu zaman neden yaptıklarını bilmezler.

          Kardelen iki elini çenesine dayamış mahzun bakışlarını anneannesine odaklamış anlattıklarından hiçbir şey anlamasa da dikkatle dinliyordu karışık olan kafası daha da karışmıştı. Ne zaman babaanneye bir şey sorsa uzun dakikalar boyunca anlamadığı şeyleri dinlemek zorunda kalıyordu. Sormadan edemedi;

       -Babaanne bu söylediklerini sende mi bilmiyorsun?

 Babaannenin yüzü asıldı, sert bakışlarını Kardelen’e yoğunlaştırarak, hayli kimsenin bilmediğini ben nasıl bilebilirim ki? Derin bir iç çeken Kardelen’in bakışları bir anlık boşlukta adeta kayboldu. O an dişi kedimiz sanki bir kraliçe edasıyla masaya sıçrayarak yanımıza gelip ikimizin arasına sorumsuzca uzanıp bize katılmak istedi sanıyorum. Sonra babaanne, hala konuşmasını hız kesmeden sürdürüyordu. İnsanların bazı alışkanlıkları vardır ve o alışkanlıklar bazılarını tutsak ediyor, tutsak etmekle de kalmıyor adeta iradelerini sorumluluk duygularını da sekteye uğratıyordu. Anandaki  alışkanlıkta sudan sebeplerden, evini ve sorumluluklarını bir kenara iterek başına buyruk yaşamak. Kardelenin bedeni küçük hacmi büyük yüreği öylesine acılarla doluydu ki, sanki aklıyla yüreğini birbirinden ayıran bir kapak vardı. İçsel olarak parçalanmış zihni düşüncelerle dolmuş ama bedeni bomboş gerçek olmayan ya da görünmez bir zırhla kaplı ufacık bir kalıptan ibaretti. O artık ne büyümeyi nede yaşamayı düşünmüyordu. Sanki onun hayatı bu çocuklardan şu anki yaşamından ibaretti kendine ve geleceğine dair ufacık bir hayali bile yoktu. Onun yaşı küçüktü ama düşünceleri o kadar genişti ki. Kardelen yine araya girerek babaannesinin sesli düşünmesine engel oldu;

       - Babaanne babamla ne zaman konuşacaksın?

      Babaannesi az evvel konuştuklarını her zaman olduğu gibi unutmuş olmalı ki :

      -Neyi konuşacam ki babanla? Dedi.

      -Ay babaanne az evvel konuştuk ya, anamla Mahir’i merak ediyorduk, onların gelmeleri için babamla konuşacaktın?

      -Hatırladım elbette konuşacam sen merak etme ama hani babanı gördüğüm mü var onunda anandan bir farkı yok. Haftanın beş günü şehirde bu sefer elime geçirirsem mutlaka konuşacam. Ele güne rezil olduk bu çocuklarda bizde perişan olduk yeter artık bu iş çığırından çıktı gidip karısını getirsin.

      Bir süre sonra babaannem söylediği gibi muhtar olan amcamı da çağırarak bir toplantı yaptı ve bir an evvel gidip anamı ve Mahir Bebeği getirmelerini söyledi. Babam başını önüne eymiş sessiz kalmayı uygun görmüştü. Muhtar Amcam taa başından beri bu durumdan rahatsız olmasına rağmen o da ailenin iç işlerine fazla karışmamak adına kenarda durmayı seçmişti. Ancak şimdi iş başa düşmüştü ve gereği yapılmalıydı. Ayrıca üvey amcam olmasına rağmen, babaanneme inanılmaz saygılıydı bir dediğini iki etmezdi. Şu anki toplantıda konuştuklarını adeta emir telakki ediyordu. Bu duruma hem çok sevindim, hem de çok şaşırdım. Sanki anam ve Mahir hiç gelmeyecekler gibi kendimi şartlamıştım. O akşam uyumak için yatağıma girdiğimde, olağanüstü bir hafiflik hissediyor, sanki bir tüy gibi havada süzülüyor gibiydim. İnanıyordum artık anam en önemlisi de Mahir Bebek gelecekti. Babaannem ve Muhtar Amcam bu işe el attılar ya gerisi kolay görünüyordu bana. O gece gene Rabbimle beraberdim. Gene onunla konuşuyor, ona içimi açıyor minnettarlığımı dile getiriyordum. Bak gene bize yardım ettin, ben zaten inanıyordum mutlaka bu çilemiz bir gün bitecekti. Sen uzun süre çile çekmemize dayanamazdın. Bazı ana babalar dünyaya getirdikleri varlıklara kötü davranarak, değer vermeseler de sen yarattığın hiçbir canlıyı ihmal etmezsin. Tıpkı bizi etmediğin gibi. Hani sana söz verdim ya, büyüdüğümde bende senin için bir şeyler yapacağım diye. İlk önce namaz kılmayı öğrenmem lazım. Onun için Turan ve Lale’den arta kalan zamanlarımdan namaz nasıl kılınır, hangi dualar okunur hepsini öğreneceğim. Akşamları babaannemden parça parça sureleri öğreniyorum ama babaannem diyor ki ; ‘Hepsini öğren ama sana namaz henüz farz değil’  Ne demekse onu da öğreneceğim. Farz oluca kılmam gerekiyormuş. Biliyor musun? Seni birde merak ediyorum. Sürekli hayalimde canlandırmaya çalışsam da bir şeye benzetemiyorum. Çok yüce bir varlık olduğundan hiç şüphem yok. Ama ne bileyim yinede neye benzediğini düşünmeden edemiyorum. Onu da babaanneme sordum. Tabi her zamanki gibi önce kızdı, sonra:

        - Sen neden bu kadar meraklısın? Bilmem ki neden köydeki diğer çocuklar gibi çelik çomak oynamayı merak etmezsin?

Dese de, doğrusunu öğretmekten geri durmazdı.

       - Bak şimdi beni iyi dinle, yaratanı hiçbir şeye benzetemeyiz. Onu ancak yeryüzünde yarattıklarıyla tanıyabiliriz.

       -Nasıl yani?

       -Bu gördüğümüz ağaçlar, çiçekler, gökyüzünün renkleri, yağan yağmurun damlalarında, kar tanelerinde, sevimli küçük çocukların gülücüklerinde… Daha sayamadığım bizlere sunulmuş olduğu her şeyde onun sıfatını görürüz yani anlayacağın o elle tutulmaz, gözle görülmez ama biz onu hep hissederiz. Hadi şimdi soruların bittiyse bir çay yapta içelim.

        Bugün benimde keyfim yerindeydi babaannemin de onunda Mahir Bebekte geliyor. Evimize henüz gelmemişlerdi ama bende çok heyecanlı ve özgür hissediyordum bu hoş duygular ertesi güne kadar sürdü.

        Muhtar Amca vakit kaybetmeden, köyün ileri gelenlerinden iki kişiyi de yanına alarak, anamın sözde şehirde oturan aslında çok kenar semtlerde yaşayan sakat dayısına dayandı. Şehrin diğer bir ucunda, küçük askeri uçakların indiği tayyare meydanı dedikleri bölgede de faytonculuk yaparak geçimini sağlayan amcası oturuyordu. Onu da çağırmışlar adeta bir heyet kurulmuş anamla Mahir Bebeği getirmek için nihayetinde iki gün sonra anamla Mahir Bebeği getirdiler.

        Bunca zaman olmuştu, anam evden gideli ben Turan Lale üçümüzde kedi yavrusu gibi annemin etrafında dolaşıyorduk. Sanki beklentilerimiz şuydu; üçümüzde ayrı ayrı bağrına bassın, şefkat gözyaşları yanaklarımızı ıslatsın istiyor olmalıyız ki, büyük bir düş kırıklığıyla birbirimize bakmakla yetinmiştik. Şunu anlayamıyorduk, merhameti olmayanın gözyaşları akar mıydı? Kimseyi düşünmeden, ufacık bebeği bile bırakıp giden birinden sevgi şefkat beklemek doğru muydu? Bilinmez işte… Çocuk aklı kısaca anamın geldiği o akşam bize olan o yakınlığı soğuk bir gülümsemeden öteye gitmedi.

          Kendi beklentilerimi düşünürken Mahir Bebeği unutmuş gibiydim. Oysa onu hem merak ediyor, hem de ölesiye özlemiştim ki. Anam, kadınların oturduğu bölüme gelmişti. Mahir ise Muhtar Amcamın kucağında erkeklerin oturduğu bölümdeydi. Onu görmek için erkeklerin bulunduğu odaya gittim. Bebeği gördüğümde gözlerime inanamadım. Babaannem başköşede oturmuş, Mahir kucağında sanıyorum o da şaşkınlıkla bebeği seviyordu. Babaannemin yüzünde, adeta güller açmıştı. Ben bağırmamak için elimi ağzıma kapatarak, bütün heyecanımı ve hayretimi içime bastırarak öylece kalmış onları seyrediyordum. Bu olsa olsa bir mucize olabilirdi, ben bu iç çatışmayı yaşarken,  babaannem beni fark etmiş olacak ki:

      -Gel ablası baksana.

 Ben şaşkınlığımı gizleyemiyordum.

     -Görüyorum babaanne sanki bizim ölmek üzere olan bebek gitmiş, onun yerine tombik beyaz tenli bal rengi kocamak gözleriyle pembe yanaklı dünya tatlısı bir çocuk gelmişti. Mahir’i karşımda öyle görünce şaşkınlıktan adeta dilim tutulmuştu. Gözlerim yuvalarından çıkacak gibi açılmıştı. Tahta sekiye diz üstü çökmüş hapishane ziyaretçisi gibi yüreğimin deli deli çarptığını dinliyordum. Fakat anamın davranışları yeniymiş gibi hayal kırıklığı yaratmıştı bende. Aslında kendimi de anlayamıyordum anamı tanımıyormuş gibi beklentiye giriyordum,  sanki anam birkaç ay evden uzaklaşınca karakteri mi değişecekti? Benim bu şaşkın ve karmaşık halimi anlayan babaannem;  öyle şaşırma Kardelen kendine gel bu bizim Mahir Bebek dualarımız kabul oldu anası da iyi bakmış ki ne kadar sağlıklı ve tatlı değil mi?

                                                           ***

        1964 Mahir okula başladı

        Trabzonlu olan Nazir Öğretmen son derece disiplinli hatta aksi birisiydi. Mahir ise hareketli durduğu yerde duramayan geçimsiz bir öğrenci olmasına rağmen Nazir Öğretmenin ilgi odağıdır. Nazir Öğretmene göre Mahir zeki, çalışkan gelecekte başarılı bir insan olacaktı. Ancak Nazir Öğretmenin bütün öğrenciler adına olduğu gibi Mahir adına da endişeleri vardı. Çünkü öğrenciler genellikle okul açılışından iki ay gecikmeli gelirler okula. Okul kapanmadan da iki ay erken ayrılırlardı okuldan. Bunun sebebiyse köyde işlerin erken başlayıp geç bitmesiydi. Baharla birlikte çocukların çobanlık, çift,  çubuk, tarla, tırpan derken her mevsim çocuklara ihtiyaç vardı. Buda öğrencilerin hem eğitime olan ilgisini azaltıyor, hem de yeterince eğitim alamamalarına sebebiyet veriyordu. Fakat Mahir’i diğer çocuklardan ayıran özelliği hem zeki hem de çalışkan olmasıydı. O çobanlık yaparken de derslerini ihmal etmiyor, fırsat bulduğu an derslerini takip ediyordu. Nazir Öğretmenin ilgisinden yararlanarak her fırsatta ona koşuyor,  onunda yardımıyla aradaki açığı kapatmaya çalışıyordu. Zaten öğretmenin beğenisini kazanmış olan Mahir bu davranışıyla Nazir Öğretmenin nazarındaki değerini bir kat daha arttırmayı başarıyordu. Bu durumdaki Mahir’e severek yardımcı olsa da gene de mahirin babasıyla konuşmayı düşünüyor, bu duruma bir çözüm getirmesi gerektiğini anlatmak istiyordu. Bu çocuğun okula geç gelip erken bırakmasının doğru olmadığını eğitim hayatında başarısız olacağını anlatıp dursa da Abbas Efendi Nuh diyor peygamber demiyordu hoca.

           Mahir olmasa ben ne yaparım danaları kuzuları kim otlatır, ayrıca köydeki herkesin çocuğu çobanlık yapıyor. Sen ne demeye mahirle uğraşıyorsun anlamıyorum? Öğretmen 9 senedir yaz kış olmak üzere o köyde yaşıyordu. Bu yılların verdiği tecrübeye dayanarak mahirin babasını anlıyordu. Çünkü onlar sırf çalışsın işlere yardımcı olsun diye çocuk yapıyorlardı. Eh işte yarım yamalak okumayı da öğrendi mi yeterdi. Fakat öğretmene göre Mahir farklıydı o gelecek vaat eden bir öğrenciydi. Onun için Nazir Öğretmen pes etmeyecekti. Öğrencisinin geleceğini düşünerek Abbas Efendi kendince haklıda olsa o hak vermek istemiyordu.

        -Bak Abbas Efendi sen haklı olsan da bu çocuğun geleceği söz konusudur. Şunu bil ki senin çocuğun bu köydeki çocukların hiçbirisiyle kıyaslanmayacak kadar zeki ve çalışkan istikbali parlak bir öğrencidir. Bu çocuğu danalar ve kuzular uğruna harcamayacaksın. Sana anlatabilir miyim bilmiyorum ama senin oğlun geleceğe atılmış bir damla tohum gibidir, hem de öyle bir damla ki senin anlayacağın bir gün gelecek Mahir beklide bir ilim adamı olup geniş kitlelere hitap edecektir. Söylediği her söz dinlenecek, sevilen sayılan kendinden söz ettiren biri olacaktır beklide kendi alanında bir bilge kişi olacaktır bilinir mi? Oysa sen danaların kuzuların bakımını çocuğun geleceğine tercih ediyorsun.

        Nazir Öğretmen kendisi gibi aksi olan Mahir’i çok seviyor olsa da zaman zaman kulağını koparırcasına çekmekten de geri kalmıyordu. Çünkü Mahir kıvrak zekasının yanı sıra, aksi geçimsiz zıpır bir çocuktu. Ancak bütün bu olumsuz yanlarını yılmaz çalışkanlığı ve parlak zekası ile kapatmayı iyi biliyordu. Kazım Efendi sık sık öğretmenin ziyaretine gider sohbet ederlerdi. Bazen havadan sudan bazen de Mahir’in yaramazlıklarını konuşurlardı aslında Kazım Efendi oğlunun yaramazlıklarını bildiğinden bir yandan da öğretmene karşı mahcubiyet hissediyordu.

        Bu anlamda ki rahatsızlığını dile getirircesine, ya hoca galiba bizim oğlan adam olmayacak ve sanıyorum senin emeklerinde boşa gidecek gibime geliyor ne dersin? Bu soruyu sormasındaki maksat oğlunun davranışlarından dolayı mahcubiyet duysa da öğretmenin oğlu hakkındaki kanaatini öğrenmek istiyordu. Çünkü dışa yansıtmasa da oğlunun okuyup evden uzaklaşmasını istiyordu, Mahir babasının deyimiyle okuyup adam olacaksa aksiliği çalışkanlığı ve özgüveni sayesinde olacaktı.

                                                      ***

         Kardelen her gün aynı işleri yapmaktan aynı insanları görmekten ve yalnızlıktan öylesine sıkılmıştı ki, sürekli yeni arkadaşlar edinmenin özleminin içindeydi. Bir sabah kalktığında mahallede hiç görmediği yabancı insanların dolaştığını gördü. Kim olduklarını bilmese bile çok sevinmişti. Koşarak babaannesine geldi, öyle telaşlıydı ki adeta eli ayağı birbirine dolaşıyor, anlatmak istediğini bir türlü anlatamıyordu.

             -Babaanne sen biliyor musun bizim mahalleye yabancı birileri gelmiş? Hatta benim yaşımda kızları bile var ben gördüm.

             Dediğim gibi nefes almadan konuşuyordu. Yaşlı kadın konuştuklarının çoğunu anlamakta zorlanıyordu.

           -Yavrum teker teker konuşsana ne dediğini anlamıyorum.

           Dese de o kendi iç seslerini düşüncelerle dışa yansıtıyordu: Sabah namazını kılıyor, bir daha da asla uyuyamıyorum. Böylece gündüzleri uzadıkça uzuyor, bitmek bilmiyor. Akşam olmasını sabırsızlıkla bekliyorum ve düşüncelerim sürekli geçmişe kayıp gidiyor. Biliyor musun Kardelen? Bir yaşlının düşüncelerinde asla gelecek yoktur. Çok kederli ya da en azından hüzünlüdür düşünceleri.

          Dün akşam köşemde oturmuş okurken aniden odada ritmik bir ses duydum önce biraz irkildim ve bildiğim duaları okuyarak rahatlamaya çalışsam da nafile tedirginliğim geçmedi başımı kitabımdan kaldırıp sağa sola baktığımda korkumun yersiz olduğunu anladım. Meğerse Mahir’in kedisi boncuk uyurken kuyruğunu yere vuruyormuş, bak aklıma ne geldi?

            Kardelen bezgin bir yüz ifadesiyle:

          - Ne geldi babaanne?

          - Bu çocuk akşamları kedisini köpeğini hatta atını dahi odasına alsa olmaz mı?

          - Olmaz babaanne buna babam da izin vermez.

          - Ha sen demin bir şey söylemiştin?

          - Babaanne diyorum ki bizim mahalleye yeni birileri taşınmış. Ayrıca kalabalık bir aileye benziyorlar.

          - Biliyordum iyi olmuş belki senin yaşında kızları da vardır, arkadaş olursunuz.

        Kardelen derin bir iç çekişin ardından gözlerini babaannesine dikerek:

       - Bilmezmiş gibi konuşuyorsun babaanne benim arkadaş edinecek oyun oynayacak zamanım mı var? Hem onlar işçilikle geçinen göçmen bir aile babam o tür ailelerin çocuklarıyla arkadaş olmama izin verir mi sanıyorsun?

       - Biliyorum biliyorum ne diyeyim? Allah anana da babana da akıl fikir versin. İkisi de başka başka insanlar tek ortak yanları sizi meydana getirmiş olmaları Kardelen hatırlıyor musun, küçükken ne çok şey hayal ederdin. Babaanne ben büyüyünce ya hayvan doktoru olacağım yada yoksul çocukları tedavi eden doktor olacağım diyordun. Şu kadere bak ki bu yaşında bu çocukların bakıcısı oluverdin.  O zaman ki isteklerinden kırıntı bile kalmadı.

        - Babaanne sen hep demez misin herkes kendi kaderini yaşar. Sanıyorum benim kaderim de bu çocuklara bakmakmış. Bu yaşama ayak uydurmak zorundayım. Ayrıca sen olmasan ben tek başıma hiçbir şeyi beceremezdim, sence de öyle değil mi? Evet haklısın biliyor musun Kardelen çocukluk ve yaşlılık birbirine benzer her iki durumda da değişik nedenlerle insan savunmasızdır. Fakat her şey akıp geçen zamanla birlikte nasılda değişiyor? Senin yaşındayken kış uykusuna yatan hayvanlar gibiydim, kimse rahatsız etmese öğlen yemeğine kadar uyurdum. Oysa şimdi tan yeli ağarmadan ayaktayım.

                                                     ***

            Bütün öğrenciler gibi Mahir’inde devamsızlığı adeta tavan yapıyordu. Bu durumdan rahatsız olan öğretmen ise, işin peşini bırakmak niyetinde değildi. Vakitlerinin büyük bölümünü velileri ikna etmeye çalışarak geçiyorlardı. Yukarda da belirttiğim gibi köy halkının önceliği çocuklarını okula göndermek değildi. Mahir çobanlık yapıyor olsa da, durumdan pek şikayetci değildi. Çünkü o otlattığı hayvanlarla özelliklede atlarla ve köpeklerle adeta bir dünya kurmuştu. Hayvanlarla kurduğu dostluğu ve yakınlığı ev halkıyla kuramıyordu.

              Çünkü aksiliği yüzünden epeyce hırpalanıyor olsa da, o gene bir adım geri atmıyordu. Ayrıca hayvanlara olan düşkünlüğü, babasının da tepkisini çekiyor. Bu yüzden sürekli babasından azar işitiyordu. Fakat bildiğinden şaşmıyor, özellikle de kırmızı maskeden hiç vazgeçemiyordu. Babasının bazen de yumuşak tarafına gelmiş olmalı ki; oğlunu karşısına alıp konuşmaya çalışıyordu,

       - Evladım seni gerçekten anlayamıyorum bu hayvanlarla nasıl dost oluyorsun? Onların akılları da anlayışları da kıttır.

       Demiş olsa da Mahir bunun doğru olmadığına inanırdı. Ve hep

        - Yanılıyorsun baba onlar her şeyin farkındalar ve hep affederler. Akılları ve anlayışları olmasa köpekler nasıl bu kadar sadık olurdu? Söyler misin baba?

           Mahir’in hayvanlarla olan muhabbeti Kardelen ve babaannesinin de gündemindeydi.

          -Kardelen hele baksana ister misin bu çocuk bu hayvanları kendi odasına götürsün?

          - Yok daha neler babaanne. Küçük bir odaya kocaman atı ve köpeği nasıl sığdıracak? Hem babam bu kadarına izin vermez sanıyorum.

         - Yavrum bu çocuk izin mi istiyor ki?

    Birden babaannemin yüzüne çocuksu bir gülümseme yayıldı; 

       -Biliyor musun kardelen ben çocukken atları çok severdim. Ama atlarda bana çifte atar diye, babam da beni yaklaştırmazdı. Ben gene de uzaktan seyrederdim atları.

       Kardelen muzip bir gülümsemeyle babaannesine bakıp:

        -Desene babaanne Mahir sana çekmiş, ama sen atları seviyormuşsun. Bu çocuk köpeklere de düşkün.

        -Bilmem ki beklide sen haklısın sen benim ilk torunumsun. Sen küçükken bende bu kadar yaşlı değildim. İkimiz birlikte çok mutluyduk. Neşeli bir çocuktun ve bu neşenin içinde yüzeysel hesaplı bir şey yoktu, ayrıca o neşeli halinin ardında sanki hissedilir bir hüzün pusuda bekliyordu ve sen bir anlık kahkahalardan sessizliğe şaşılacak bir kolaylıkla geçiş yapardın. Ben ne var neden sessizleştin neyin var diye sorunca da bilge bir siyasetçi edasıyla:

     Yok bir şey babaanne acaba gökyüzünün sonu var mı? Yoksa sonsuza dek uzuyor mu? Diye cevaplardın. Anlayacağın her zaman şaşırtırdın beni. Kardelen yaşamlarımızda hep bir önce bir sonra vardır ama benim yaşamımda artık sonra yok. Çünkü artık ben sona yaklaşıyorum.

        -Aman babaanne buralarda okumayan insanın sonrası neye benzer ki? Yani benim öncem ne ki sonram ne olsun? Bir süre sonra evlendirirler, köydeki diğer kızlar gibi çocuk doğururum. Anlayacağın burada olduğu gibi çocuk bakıcılığı yaparım. Biliyorsun sağdan soldan isteyenler var. Burada kızlar 16-17 yaşına geldiğinde evde kaldı gözüyle bakılıyor ve ailelerin utanç kaynağı oluyorlar.

       -Evet haklısın. Senin okumaman iyi olmadı ama sen üzülme ileriki hayatında sağlam bir insan olacaksın. Çünkü sen küçük yaşta bu hayatın içinde ezilerek büyüdün. Hani bir söz var ya; Yağmur suları toprağı eritir ama sert kayaları cilalar. İşte sende tıpkı o sert kayalar gibi cilalanarak büyüdün. Merak etme sen her işin üstesinden gelirsin, sırtın yere gelmez inşallah.

                                                       ***

          2010 Paris

           Hoca Strazburg`u terk etmiş olsa da Dilemma’yı yüreğinden söküp atamamıştı. Aynı şekilde Dilemma da hocanın aşkıyla ve yokluğuyla bedbahttı. Ancak onlar ne kadar birbirlerinden uzak yaşasalar da teknoloji onları birbirlerine yaklaştırıyordu. Sanal alemde de olsa bu aşkı yaşıyorlardı.

         Hoca vazifesinden arta kalan zamanı ya telefonda ya da internette Dilemma ile geçiyordu. Sonunun ne olacağını düşünmeden anı yaşıyorlardı. Onlar belki aynı şehirde, aynı evde yaşamıyorlardı ama bu hallerinden de memnunlardı. Öylesine birbirlerine kenetlenmişlerdi ki ne ayrı şehirlerde olmaları nede ayrı evlerde yaşamaları birbirlerine olan aşklarına engel değildi.

         Öyle ki hoca telefon açtığında karşı taraftan alo yerine ‘caaannn’ diye cevap verilirken, canım sana kurban olsun Dilemma diye cevap veriyordu. Bu söylemler bu davranışlar hocanın hayal bile edemediği şeylerdi. Çünkü onun Stalin zihniyetindeki huysuz karısı tarafından sürekli hırpalanan, sürekli denetlenen, kötü sözler söylenen, sabahı olmayan karanlık geceleri andıran bir hayat yaşarken, mutluluk adına gelecekten ve bugünden hiçbir beklentisi olmazken, şimdi böylesi içten samimi duygu yüklü bir aşkın rüzgarına kapılması 18’lik gençler gibi ayaklarını yerden kesiyordu. Adeta farklı gezegenlerde dolaştığını hissediyordu.

        Oysa 30 yıllık evlilik hayatında karısıyla makul koşullarda iki laf edememiş, ne zaman her hangi bir konu üzerinde konuşmak istediğinde, karısının ağzı bozuluyor hakaret dolu çirkin sözler havada uçuşuyordu. Hoca bu çirkefliğe dayanamıyor, kapıyı çekip çıkmakta çareyi buluyordu. Bu evlilikte onu bağlayan tek etken ise çocuklarına olan düşkünlüğüydü. Ancak geçen zaman içinde çocuklarında da hak ettiği saygıyı göremeyişi; hocayı tam manasıyla yıkıma uğratmıştı.  Yine de çocuklarını çok seviyor, onlara iyi bir gelecek hazırlamak için kendi ihtiyaçlarına her zaman sınırlama getiriyordu.

         Dilemma‘yı tanıdıktan sonra eskilerin dediği gibi bir lokma bir hırkaya da razıydı. Her gün Dilemma‘nın sesini duymak, onun için dünyanın en büyük lezzetleri ve zenginliğiydi. Yapısı itibariyle hoca az konuşan biriydi. Ancak Dilemma söz konusu olunca kelimeler ağzından adeta meydan okurcasına dökülüyordu. Dilemma’nın durumu da hocanınkinden farklı değildi. O da hocanın sesini duyunca ergenlik çağındaki genç kız gibi havalara uçuyor, yedi yirmi dört bilgisayarın başından kalkmak istemiyordu. Fakat hoca görev başındaydı istese de zamanın tümünü bilgisayarın başında geçiremezdi.

       Dilemma bilgisayarın başından kalkmış kendine bir kahve daha hazırlamıştı. Amaçsızca geziniyordu odanın ortasında. Hocayla yazışmaya konuşmaya öylesine odaklanmıştı ki, diğer vakitler haz alamıyor, hatta yaşamdan bile saymıyordu. Ayakları onu banyoya sürüklemişti. Banyodaki aynanın karşısına geçip kendini inceliyordu. Sonrada ortalıkta gördüğü dağınık, kirli çorapları toplayıp çamaşır sepetine atmıştı. Tamda o sırada içerden gelen mesaj sinyalini duyar duymaz koşarak gelip bilgisayarın sandalyesine oturdu. Hocadan uzunca bir mesaj gelmişti. Dilemma’nın sevinçten eli ayağı titriyordu.

       Mesajın ilk cümlesinde; Dilemma aşığım sana. Diyordu. Aşkın büyülü rüzgarına kapıldığımdan bu yana, kendimde değilim dahası kendimi tanıyamıyorum. Dünyaya kafa tutarken, şimdi süt dökmüş kediye döndüm. Yüzümde engel olamadığım bir tebessümle ortalıkta dolaşırken kavak yellerinin ne demek olduğunu yeni öğrendim. İliklerime kadar aşığım sana.

      Ayrıca biliyor musun? Korkuyorum. Bu aşkı yaşayamayacağımın endişesini taşıyorum. Bu aşkın şiddetli tokadını yediğimden beri sersemleyip yere düştüm. Sevdan kırdı kanadımı kolumu. Ayağa kalkacak gücü bulamıyorum. Sanki aşkın gözlerimi kör etmiş. Dilemma göremediğim çukurlara düşmüş yuvarlanıyorum. Çıkamadığım girdaplarda adeta boğuluyorum. Bencilliğimi unutup egomu törpülemeyi sana ait olan aşkımla öğreniyorum.

      Biliyor musun Dilemma, aşk insana yeni şeyleri beklide bilmediği şeyleri öğretiyor. İnsan sevdi mi ölümüne sevmeli öylesine sevmeli ki yolun sonunda tanrıya varabilmeli. Yaşamın gizemini çözebilmeli. Öyle sevmeli ki kalbinin orta yerinden bir kılıç darbesi yemişçesine acı çekmeli. Kısaca Dilemma aşk yolunda insan olmalı ve her insan aşık olmalı. Bütün bunları yaşamalı ki başkalarını anlayacak olgunluğa ulaşabilmeli.

        Bu mesajları okuyan Dilemma öylesine sarhoş olmuştu ki, kendini boş yatağa attı. İçinde biriken duygular adeta sıkışmış enerji gibi patlamak üzereydi. Birileriyle paylaşmak istiyor fakat kimseyle paylaşamıyordu. Arkadaşlarını arayamazdı. Ne diyecekti? Ben ellisinden sonra evli bir adama sevdalandım mı diyecekti? Ne cevap vereceklerini biliyordu.

       Bir keresinde Yıldız adında bir arkadaşına ucundan kulağından söyleyecek oldu. Yıldızın söyledikleri canını fena halde acıtmıştı. Tekrar kendine dönerek empati yaptı yani kendini yıldızın yerine koyup değerlendirme yaptığında Yıldız’a hak verdi. Onun yerinde kendi olsaydı muhtemelen o da aynı şeyleri söylerdi.

      Yatak odasındaki tek kişilik koltuğa geçip televizyonu açtı. Neyse ki Türkçe yayın yapan kanallar vardı. Ancak kafası öylesine karmakarışıktı ki hiçbir şeye odaklanamıyordu. Saat gece yarısını çoktan geçmişti onun gözleri hala bilgisayarda ve telefondaydı. Kahve üstüne kahve içiyor, müebbet ceza almış mahkumlar gibi odanın ortasında dolaşıyordu. İsyan dolu haykırışları sesli düşüncelere yansıyarak odasının duvarlarında yankılanıyordu. Ne vardı sanki Strazburg’dan gidecek. Uzaklara kaçış çözüm müydü? Sabah namazı yaklaşıyordu Dilemma’nın gözüne bir damla uyku girmemişti. Gözü sürekli bilgisayardaydı. Çünkü hoca her gün sabah namazını kıldırdıktan sonra evine gelip önce bilgisayarını açıp Dilemma’ ya sabah mesajı gönderiyor ardından da birlikteymişler gibi görüntülü kahvaltı yapıyor sohbet ediyorlardı.

     Dilemma, hocanın kalkmadığını anlayınca dayanamadı bilgisayarını açıp başına oturdu. Sesli düşüncelerini ekrana aktarıyordu. Madem çekip gittin, söylediklerinin arkasında dursaydın tamamen koparsaydın ipleri. Böylesine acı çekeceğime öteki türlü acı çekseydim. Dilemma’nın mesajını okumuş olmalı ki o da cevap yazıyordu.

    ‘Tek aşkım şimdi beni suçluyorsun, duygularının yoğunluğuyla sıkıntını bu şekilde dışa yansıtıyorsun. Ne diyebilirim ki haksızsın diyemem. Elbette söylediklerimin arkasındayım. Ancak bilmen gereken bir şey var oda ikimizden birinin cesur davranması gerekiyordu. Ben senin kadar güçlü değilim, senin değilim. Strazburg’u terk etmeseydim, sana olan duygularıma engel olamayabilirdim. Buda her açıdan bize fayda sağlamayacağı gibi, bu günkü durumdan daha iyi bir durumda olmayabilirdik. Hemen yenilgiyi kabullenecek yapıda değilim. Seni ilk gördüğümde savunmasız, narin biri sandım ama çok geçmeden yanıldığımı anladım. Sen güçlü olandın. İkimiz aynı şehirde yaşasaydık hakkımızda hayırlı olmayacaktı. Çünkü nefes almamıza dahi izin vermeyeceklerdi. Beni yargılama lütfen. Dayanabilmemin tek yolu seni hiç göremeyeceğim, sadece uzaktan sevebileceğim bir yerde yaşamaktı. Dakika dakika, saat saat seni aklımdan atabileceğim, hiç görmemiş sevmemiş gibi davranabileceğim bir yerde olmalıydım. O yüzden Strazburg’u terk ettim. Ama görüyorsun ki başaramadım. Seni suçlayamam, bazı zamanlarda insanın duyguları başka mantığı başka şey söylüyor. Ya da bazı şeyler insanın kaderiyse ona söz geçirmek imkansız oluyor, o yapacağını yapıyor. Eğer kadere ve imtihana inanıyorsak o halde bu yaşadıklarımıza da kaderin cilvesi ve bizim imtihanımız demeliyiz.

       Dilemma mesajı tekrar tekrar okuduğunda gözlerinden sebebini anlayamadığı yaşlar akmaya başladı. Bir yandan elinin tersiyle gözlerini siliyor, diğer yandan bir türlü gözünü ekrandan ayıramıyordu. Ayağa kalktığında başı dönüyor sağa sola çarpıyordu. Düşmemek için duvara tutundu. Saat öğleni çoktan geçiyordu. Hala kahvaltı yapmadığını hatırladı, mutfağa gidip bir şeyler yemeliyim . Görüntülü görüştüğümüzde yüzümün solgun olduğunu Mahir görmemeli. Diye düşündü.

                                                           ***

         Zaman su misali akıp geçiyordu. Kardelen, Turan, Lalle ve Mahir büyümüşlerdi. Her biri, birer genç insanlar olmuşlardı. Ancak karakterleri dünya görüşleri öylesine birbirlerinden farklıydı ki, sanki her biri ayrı ayrı dünyalara ait insanlardı. Kardelen komşu köylerden birine gelin gitmiş, Kıvılcım adında bir kızı olmuştu. Ne tesadüf ki Lalle’de birkaç sene sonra aynı köye gelin gitmişti.

        Kardelen ve Mahir’in ilişkileri abla kardeşten öte bir şeydi. Onlar sanki bir elmanın iki yarısı gibiydiler. Nerede yaşarlarsa yaşasınlar, her halükarda bir bütünü temsil ediyorlardı. Fakat Turan ve Mahir’in fikir tartışmaları bitmek tükenmek bilmiyor, ne zaman bir araya gelseler sesler yükselir, saygı sevgi ideolojik tartışmaların gölgesinde yok olurdu.

      Turan okumamış, köy hayatı dolayısıyla PKK terör örgütüne üye olmayı tercih etmiş söylemlerinde davranışlarında sürekli şiddet içerikli tek kişilik kahramanı oynuyordu.  Mahir’e gelince oda uç noktalarda milliyetçiliği tercih etmiş o yönde davranıyor o yönde yaşıyordu dolayısıyla bu iki kardeş kardeşlik zırhını çoktan çıkarmış karşıt görüşlü iki hasım olmuşlardı. Lalle ise ortalarda bir yerlerdeydi rüzgarın estiği yöne yelken açan hiçbir konuda fikir sahibi olmayan sıradan vasat bir insandı o da zengin bir aileye on bin lira başlık parası karşılığında gelin gitti.

       Kardelene gelince onun bir kalıbı yoktu temelini babaannesinden aldığı toplama öğretiler üzerine bina ettiği güçlü bir karaktere sahipti. Kardeşler arasında sadece Mahir’le dostluğu devam ediyordu. Turan’la birbirlerini sevseler de fikirleri uyuşmuyor özellikle Mahir’le Turan’ın sürekli bitmek bilmeyen tartışmaları Kardeleni çok üzse de elinden bir şey gelmiyordu.

      Kardelen otoriter, sert mizaçlı olmakla birlikte, toparlayıcı sorun odaklı değil çözüm odaklı yaşayan doğru bildiğini bazen doğru olmayan  yerde konuşan, pek fazla seveni olmayan, sonucu ne olursa olsun dürüstlükten ödün vermeyen yapısından dolayı bazen Mahir’in eleştirilerine hedef olsa da bu durum dostluklarını zedelemiyordu. Mahir Kardelen’den küçük olsa da eğitimli ve bilgili oluşundan dolayı olsa gerek bazen de ablasına nasihat etmekten çekinmezdi. Bir gün Kardelen’e biliyor musun abla, dürüstlük acayip bir silahtır çoğu zaman insanın elinde patlar.Demişti. Doğru söylemişti Mahir. İlerleyen zamanlarda Kardelen de fark ediyordu, bu dünyada dürüst insanlar hak ettiği şekilde yaşamıyor. Sürekli çile çekmeleri gerekiyormuşçasına üzülüp hırpalanıyorlardı. Her şeye rağmen Kardelen bu halinden şikayetçi değildi.

        Burada anlatıldığı gibi dört kardeş gece ve gündüz gibi birbirlerinden farklıydılar.

                                             ***

      Mahir ile Turan’ın fikir çatışmaları her geçen gün ipleri zayıflatarak kopma noktasına getiriyordu. Ayrıca bu sıradan bir fikir ayrılığı değildi. Sosyal çevreleri eğitim durumları ve karakter farklılıkları da önemli rol oynuyordu. İlişkilerinde Mahir’in çevresi okumuş yazmış inancı sağlam tarihi derinliği olan insanlardan oluşurken, Turan’ın çevresindeki insanlar genellikle inşaat işçilerinden ve dar çevrelere mensup, kandırılmaya müsait, eğitimsiz insanlardan oluşuyordu. Mahir ve çevresindeki insanlar okuyarak araştırarak bilgiye ulaşırken, Turan ve çevresindeki insanlar kendilerine dayatılan zararlı bilgilerle hareket ederek yani vurmak kırmak öldürmek masum insanların canına malına zarar vererek, sözde amaçlarına ulaşma gayreti içindeydiler. Bu insanlar her şeyi şiddetle halledeceklerine inanmış basit çevrelerden toplanmış sıradan insanlardı. Kendi bildikleri doğrular dışında hiçbir değer ve hiçbir doğru tanımazlardı. Bu durum sadece Mahir’i değil Kardelen’i de üzüyor derinden etkiliyordu.

         Anne, babaları da artık yaşlanmışlardı. Neyin ne olduğunun pek fark olmasalar da Mahir’in iyi Turan’ın kötü yolda olduğunu pekala fark ediyorlardı. Hele ki Mahir anasının alim oğlum dediği gururlanarak söz ettiği oğluydu.

      Mahir’in de işi zordu çünkü öğrendiği bildiği doğruları başta ablası olmak üzere bütün insanlara anlatmakla mükellef hissediyordu kendini  ve tabi ki en çok yoğunlaştığı kişi ise abisi Turan’dı. Her görüştüğünde yakaladığı her fırsatta doğru bu değil, sen ve senin gibiler sadece birer maşasınız ne bugün ne de gelecekte bu örgütten bir fayda göremeyeceksiniz. Bir gün bir köşede ya öldürülecek ya da sakatlanıp işe yaramaz hale geldiğinde, örgüt elemanları tarafından kafana bir kurşun sıkılarak yok edileceksin. Tıpkı dağlarda işe yaramayan kullanılmışların akıbeti senide bekliyor iyisi mi yol yakınken gel ülkene dön. Senin yerin burası değil. Dese de Turan’ın beyni öylesine ışık geçirmez dalgalarla örülmüştü ki, Mahir’in sarf ettiği sözlerle aydınlanması imkan dışı görünüyordu.

     Turan genellikle çalışma bahanesiyle orta doğu ülkelerini tercih eder, çok uzun seneleri oralarda geçirirdi. Yaşadığı bu gurbet hayatında mutlu gibi görünse de gözlerindeki masum bakışlar nasıl bir ruh hali içinde olduğunu bir anlamda kanıtlıyordu. Uzun yıllar sonra bilinmeyen sebeplerden dolayı arada sırada ülkesine dönerdi bu süre kardeşler açısından pek de mutlu geçmezdi. Sanki kardeş değilmişlermiş gibi ayrı kutuplarda oldukları öylesine belirgindi ki, anlamak için kahin olmak gerekmiyordu. Bu durum Kardelen ve Mahir’i derinden etkilese de ellerinden bir şey gelmiyordu. Fakat unutulmaması gereken bir şey vardı. Ayrı ayrı ülkelerde farklı hizmetlerde bulunsalar da onlar kardeşlerdi. Bu kardeşlik bağı Turan’ı ne kadar etkilediği bilinmez ama Mahir’in çok etkilendiği, ağabeyini çok özlediği, ona her fırsatta yazdığı mektuplardan anlaşılıyordu.

     Bu mektuplar bazen nasihat bazen de duygu yüklü mektuplardı;

   “ Sevgili ağabeyim, biliyorum sözlerime kızacaksın. Hatta hiddetini şiddete dönüştürdüğün sözleri duyar gibiyim. Ama demeden edemiyorum bu da benim mesleğim. Tuttuğun yol doğru yol değil. Zararın neresinden dönersen kardır…

    Diyordu Mahir, ama bilmiyordu ki bazı örgütlere girmek kolaydır, ama çıkmak zordur,  ve bedeli ağırdır. Bu bedeli bazen canımızla bazen de sevdiklerinizin canıyla ödersiniz. Sözlerine şöyle devam etti.

     …Biliyor musun ağabey, bu yolunu kaybettiğin yıllarda yokluğun daha güçlü bir şekilde hissedildi. Senin lügatin da duygusallığa yer yoktur. Sizlere nasıl bir eğitim veriliyorsa sanki duygularınızı alıp çöp tenekesine atıyorlar ve sanıyorum o çöpe attıkları güzel duygular yerine şiddet içerikli duygular yerleştirmişler. Sanıyorum unuttuğun bir şey var. Kan bağı hiçbir şeyle ölçülemez. Araya zaman ve mesafeler girse de iyi düşünüp içselleştirdiğim mevzuları gözden geçirmemiz, neleri feda ettiklerimizin şuurunda olmamız lazım. Savunduğumuz fikirler yaşımız ilerlediğinde, keşkeler zincirine bağlayarak geri dönüşü olmayan pişmanlıklara sebebiyet vermemeli. Senden uzakta olduğumdan rahat konuşabiliyorum. Karşında olsaydım dinliyormuş gibi yapar ve bana inanmazdın. Sonunda işin içinden çıkamayacağını anlayınca öfkelenerek her zaman olduğu gibi etrafta ne var ne yok kırıp döker, kapıları çarpıp çıkardın. Bütün bunları bildiğimden, sen yokken gördüğün gibi rahatça içimi döküyorum. Ağabey benim seni tanıdığım kadar sen kendini tanımıyorsun. Düşüncelerindeki saflığı ve gözlerindeki masumiyeti, şiddetli görünüşünle gölgelediğine inandığım için üzülüyorum. Babamda çok yaşlanmış olmasına rağmen hala aklı sende ve senin için üzülüyor.

     Farkında mısın her birimiz bir yerlere adeta savrulduk. Kızlar evlendiler. Ben görev icabı gittim. Babam senin bir gün böyle sorumsuzca ne üdüğü belirsiz bir davada uğruna çekip gideceğini asla düşünemezdi. Seni hep yuvanın bekçisi olarak tahayyül ederdi. Babaannem de rahmetli olunca annemle babam senin yerin olan yuvayı bekliyorlar. Yani anlayacağın köyde kalmak senin işindi. Dediğim gibi bu manada babamın sana sonsuz güveni vardı. Oysaki sen kafatasını kiraya vererek, hepimizi düş kırıklığına uğrattın. Sen hem kardeşlik ilişkilerimizi zedeledin hem de sana inanan insanları üzdün. İnan ki sen bile neyi savunduğunu bilmiyorsun. Çünkü aklının kumandası başkalarının elinde bir kere olsun dönüp arkana baktın mı? Arkanda bıraktığın sadece kan ve gözyaşı yani ağabeycim sen ve senin gibiler sadece maşa olarak kullanılıyorlar belki bir gün sende anlayacaksın yanlış yolda olduğunu. Pişmanlık duygusu bütün benliğini yakıp kavuracak. Lakin çok geç kalmış olacaksın. Ben kardeşin olduğum için söylüyorum; yüzündeki itiraz ifadesini görür gibiyim,  ama gerçek bundan ibarettir. Sen kabul etmesen de. Ayrıca tanıdığım en kibirli hoşgörüsüz varlıksın. Burası bizim ülkemiz yani anavatanımız. Sen bu ülkeden ve insanlarından ne kötülük gördün ki masum insanlara ve anavatanımızın canına malına zarar veren insanların yanında yer alıyorsun.

     Bilmediğin bir şey daha var. Seninle işleri bittiğinde eski paçavra gibi fırlatıp atacaklar. İşte o zaman belki de kimsesiz ve vatansız kalacaksın. Bugün sana ve senin gibi aklını kiraya verenlere kucak açan hainler amaçlarına ulaştıklarında, size öyle bir tekme vuracaklar ki siz bile şaşıracaksınız. Tabi o zamana kadar hayatta kalırsanız… Bu sözlerin azda olsa üzerinde bir etkisi olmasını bilemezsin. Keşke ülkemize anavatanımıza karşı biraz hoş görülü olsaydın. Bir kere daha sana bilmediğin bir şey hatırlatayım: Vatanımızın  bütün özelliklerinin yanı sıra dilini, dinini biliyor ve kaygısız yaşıyor olmamız sizler gibi parazit örgütlerin vermek istedikleri zararlara rağmen, Allah’ın(c.c.) izniyle yıkılmacağız. Oysa sizlerin ne yaptığınız, nasıl yaşadığınız  veya ne zaman kör bir kurşuna hedef olacağınızı, öldürüldükten sonra hangi dağın tepesinde, hangi çalıların arasında, kurtlara kuşlara yem olacağınızı kendiniz bile bilmiyorsunuz. Belki de sen yarı aç yarı tok yaşıyorsun eminim bizim seni düşündüğümüz kadar sen kendini düşünmüyorsun.”

                                                 ***

         Aradan çok uzun zaman geçmişti Mahir’in gönderdiği onlarca mektuba Turan nihayet bir cevap yazıyordu:

         Benden küçük olmana rağmen, aldığın eğitimden ve aksi karakterinden olsa gerek hayli nasihatvari. Sana şunu söylemeliyim ki verdiğin ve vereceğin nasihatlar nafile. Senin de söylediğin gibi ben yolumu seçtim, sende öyle. Ben sana karışmıyorsam sende bana karışma. Ayrıca uzaktan gazel okumak kolaydır. Bu işler kitaplarda yazıldığı gibi değil. Senin aklının ermediği şeyler var. Ayrıca bazı şeyleri elde etmek kolaydır ama reddetmek çok zordur. Dedim ya senin aklın ermez. Görünen o ki yere göğe sığdıramadığın ülkenin sana benden daha çok ihtiyacı var, öyle değil mi? Sen hem din adamı hem de milliyetçi vatansever birisin. Bir başka deyişle sen doğru ben ise sana göre yanlış yoldayım. Ama bilmek istemediğin yada anlamak istemediğin şey şu; bu da benim inandığım ve  benim  davam, benim doğrum. Anlayacağın ben uzayda yaşamıyorum. Doğduğum, büyüdüğüm  ülkeye  uçakla birkaç saat mesafedeyim. Babaannemin öldüğünü duydum. Memleketten gelen arkadaşlar söylediler. Lalle de evlenmiş,  ne tesadüf oda ablamın evlendiği köye gelin gitmiş. Görüyorsun ya çok uzakta değilim. Olanı biteni bende senin kadar biliyorum. Ayrıca beni burada zorla tutan yok. Akşam karar verip sabah ülkeye dönebilirim. Ama ben kendimi buraya ait hissediyorum.

        Biliyorum yazdıklarım seni inandırmaya yetmiyor ve galiba biz seninle uzaktan uzağa daha iyi anlaşıyoruz. En azından konuşmalarımız şiddet içermiyor. Sanki daha medeni şartlar oluşuyor aramızda. Birbirimizin fikirlerini kabullenmesek de, sende biliyorsun. Ne zaman bir araya gelsek birbirimizi boğazlamak istiyoruz. Doğru değil mi? İyisi mi bırakalım herkes istediği gibi yaşasın. Bizim zaten seninle pek parlak paylaşımcı bir geçmişimiz olmadı. İnsan geçmişin yok olması karşısında kolay avunabiliyor, asıl kabullenilmeyen geleceğin yok olmayacağını bilmektir. Bütün mücadelemiz geleceğimizin yok olmasına izin vermemektir. Asıl beni üzen ve aklımdan çıkmayan gençliğimde tanıdığım ülke değil.

      Umarım bu yazdıklarımdan sonra beni biraz olsun anlar, bir daha sitem ve nasihat dolu mektuplardan vazgeçersin. Ayrıca sen demez miydin,  her insan kendi tercih ettiği hayatı yaşar. Buda benim tercih ettiğim hayattır. Neden kabullenmiyorsun?  Sen sürekli beni kibirli ve bencil olmakla suçlardın. Yozlaşmanın üstün körü bir demokrasi ve hep kesintiye uğrayan iç barışla yetinmek istememe, kibir ve hoşgörüsüzlük diye algılanabilir mi? Eğer böyleyse evet ben kibirliyim ve ülkemdeki haksızlığı ve çarpık düzeni kabullenemiyorum. Babaannemin öldüğüne üzülmediğimi sanıyorsun, elbette çok üzüldüm. Öldüğüne değil zavallı kadın bu boş dünyada bir güzel gün görmedi. Onun hepimiz üzerinde çok emeği var. Sen bilmezsin annemiz her anını her bahaneyle babasının evinde geçirmeye pek hevesliydi.

      Sen henüz dünyaya gelmemiştin, yine bir bahaneyle babasının evinde kalıyordu. Ablamla ben aramızda iki yaş farkla ikimizde çocuğuz anlayacağın. O zaman babam ve amcalarım ayrılmamışlardı, hep beraber yaşıyorduk. Ekmeği ve yemekleri Halil Amcamın karısı pişirdiğinden, bizim yani ablam ve benim yememize izin vermiyordu. Sebebiyse anamızın bize bakmadığı ekmek ve yemek işlerinin kendisinin yapmış olmasıydı. Anamıza inat bize öyle davrandığını da bize açık açık söylerdi. Zavallı babaannem, yengemden gizli bizim karnımızı doyurmaya çalışsa da, biz yengemin bize yaptığını gurur meselesi yaparak yemezdik. Acıktığımızda ise ebe nineye giderek karnımızı doyururduk. Görüyorsun ya babaanneme üzülmek için ne çok gerekçem ve paylaşımlarım var. Mekanı cennet olsun. Bilmediğin ya da bilmek istemediğin bir şeyi daha sana hatırlatmak isterim; hiçbir şey kolay elde edilmiyor.

      Kimileri okuyarak, kimileri ise yaşayarak öğrendikleriyle hayata tutunuyor. Bu bir tercih meselesidir. Her iki durumda da mücadele ve çile vardır. Buralara yeni geldiğimde kent merkezindeki bir apartman katında küçük bir dairede yaşamaya başladım. Kış mevsimiydi şehrin binaları sanki üstüme geliyordu. Sıkıntıdan patlamak üzereydim. Her şey bana yabancı… Tek ortak dilimiz davamızdı. Zaman çabuk geçiyordu. Kışın sıkıntısının ardından ilkbahar geldi. Ama benim ruhumda hala kış mevsimi varlığını sürdürüyordu. Çünkü ilkbahar bana acı çektiriyordu, yaşadığım dairenin penceresinden yalnızca beton duvar görünüyordu. Ne bir ağaç, ne bir bitki, nede bir serçenin uçuşunu seyredebiliyordum. Anlayacağın hayatım hiçbir zaman o günlerdeki gibi boş ve anlamsız olmadı. Huzur bulduğum tek anlar içimde kurduğum çocukluk hayallerimdi. Çocukluğumda yaptığım gibi hasat mevsiminde araziye kurulan çadırların etrafındaki çalıların arasında ablamla saklambaç oynayarak, bazen de babamdan azar işittiğim günleri hatırlarım. işte sana buradaki hayatımın ilk günleri, çokta kolay geçmedi.

        Neyse ki insan yaradılışı gereği her koşula çok çabuk uyum sağlıyor şimdi artık o günler çok gerilerde kaldı. Her ikimizde ayrı kulvarlar da yaşam mücadelesi veriyoruz. Umarım bu mektubu okuduktan sonra artık her şeyi kabul eder, bir daha bana sitem dolu sözler yazmaktan vazgeçersin. Unutmayalım ki bizi birbirimize bağlayan sadece kan bağımızdır. Dünyalarımız çoktan ayrılmış desek de ama bilinir mi hayat bu bir gün bir dönemeçte yollarımız kesişir, gene karşılaşırız.

***

          2008 Aralık

         Aradan çok uzun yıllar geçti. Mahir ile Turan  o mektuplardan sonra bir daha ne yazıştılar ne görüştüler. Ancak vatanından, milletinden en önemlisi de ailesinden uzaklarda yaşamak, Turan’a pek hayır getirmemişti. Çünkü şimdi akciğer kanseriyle savaşıyordu. Turan’ın da çok iyi bildiği bir şey vardı ki,  onun bulunduğu örgütte gücünü ve sağlığını kaybeden elemanlar rağbet görmez. Hatta ele ayağa dolaşmasınlar diye kendi aralarında infaz edilirlerdi. Turan seneler önce Mahir’e yazdığı mektuplarda belki de farkında olmadan içgüdüsüyle yaşadığı ortamı anlatırken, sanki bir anlamda bugünkü durumunu anlatmış gibiydi. Mahir abisinin durumunu öğrendiğinde hem üzülüyor hem de bu anlamda bugünleri çok önceden hissetmişçesine şaşırmıyordu. O biliyordu ki o örgüte giren insanları iyi bir son beklemiyordu.  Bir diğer yandan memnundu. Şartlar ne olursa  olsun abisi artık yanlarındaydı. Onunla yakından ilgileniyor hastalığının seyrini birlikte takip ediyorlardı.

       Öte yandan örgüt elemanlarının yaşamlarıyla liderlerinin yaşamları kıyaslanmayacak şekilde farklıydı. Liderler  lüks içinde yaşayıp sadece emirler verirken, örgüt elemanları dağ bayır soğuk sıcak demeden yarı aç yarı tok sadece verilen, emirleri harfiyen yerine getirmekle mükellef değersiz mevsimlik işçiler gibiydiler. Turan da yaşadığı olumsuz yaşam koşullarında bir gün mutlaka başına bir şey geleceğini hissediyordu. Ancak o hislerin arasında şüphesiz akciğer kanserinin hesabını yapmamıştı. Onun hesabı ve korkusu bir gün bir kurşun darbesiyle vurularak ya bir kayanın ya da çalıların arasında kan kaybından sahipsiz bir şekilde ölmekti ya da sakat kalıp öldürülmekti. Oysa şimdi hiç düşünmediği beklemediği bambaşka bir hastalıkla savaşıyor, düzenini beğenmediği hainlerle birleşerek bölmeye parçalamaya çalıştığı binlerce masum insanın ölümüne sebebiyet verdiği ülkesindeydi. Hem Turan’ın kanserle olan mücadelesini kazanıp kazanmayacağını zaman gösterecekti. Fakat o öyle yalnız ve çaresizdi ki pişmanlığını kendisine bile itiraf etmekten çekinse de gözleri duruşu davranışları onu ele veriyordu. Mahir abisinin hasta olduğunu yurda döndüğünü duymuş olsa da o yıllarda Mahir de görev icabı ailesiyle birlikte yurtdışında yaşıyordu.

        Turan bir yanda bu amansız hastalıkla uğraşırken zaman zaman iç seslerine kulak kabartıyor, bir anlamda kendisiyle hesaplaşıyordu. Ne garip diye geçirdi içinden. Güçlü olduğun sürece varsın, gücünü kaybedince düşüşler acı oluyormuş. Şu an kendimi kocaman bir tarlanın ortasında yalnız büyüyen hastalıklı bir enginar gibi hissediyorum. Kimsenin beni fark ettiği tek bir söz söylediği yok . Sanki hiç bu dünyada yaşamamışım kimseler beni tanımamış. Bir dönem sen aslansın, kaplansın, diyerek gaz veren örgüt liderlerinin şimdi varlığımdan bile haberleri yok. Hastalığımın ciddiyeti anlaşılınca birkaç kader arkadaşım apar topar beni paketleyip Türkiye’ye gönderdiler, o kadar. Tek arayanım, vaktiyle arkama bile bakmadan terk edip gittiğim anam, babam, ablam Kardelen, birde ilkokul döneminden tanıdığım kız arkadaşım; benim örgütle tanışmama ısrarla vesile olan Hazal. Temelde bir arayış içersinde olsam da o zamanlar cesaretsiz özgüveni olmayan biriydim. Dediğim gibi Hazal’ın dayanılmaz ısrarlarıyla örgüte girdim. Hazal derdi ki:

    İlk başlarda benim de cesaretim yoktu. Benim içinde çok zor oldu, sonradan cesaretimi toplayarak birkaç arkadaşla toplantılarına gide gele, içkiye de başladıktan sonra alışmak daha kolay oldu. Bir baktım ki bende onlardan biri olmuşum. Sana bir şey söyleyeyim mi? İlk başlarda tutuk ve tedirgin olursun ama onu yenmesi gereken sensin. Kendini her anlamda hazır hissettiğinde göreceksin çok önemli biri olacaksın. Örgüt içinde başarı sağlarsan saygı duyulan sevilen biri olursun. Sende bunu istemiyor musun? Örgütte göstereceğin başarı oranında derecen yükselir ve saygınlığın artar.

      Hazal bu sözlerle beni etkilemeyi başarmıştı. Bir başka gün her zaman katıldığı toplantıya beni de götürdü. Hem şaşkın hem de endişeliydim. Böyle bir toplantıyı belki de hayatım boyunca düşlemeyecektim. Hazal’ın elime tutuşturduğu bir içki bardağına uzun uzun baktım. Sonunda bir dikişte hepsini içtim. Kimse benim ne yaptığımla ilgilenmiyordu. Herkesin elinde bir kadeh, kahkahalar havada uçuşuyordu. Başım dönüyor, içinde bulunduğum mekan dönüyor,  her şey dönüyordu. O toplantıdan tek hatırladığım; elimde bir bardakla o koltuktan kalıp ötekine oturduğumdu. Herkes sarhoş olup ayaklarıma takılmaya başladıklarında beni fark etmeye başladılar. İşin kötüsü Hazal da ortalıklardan kayboldu. Kimseyi tanımıyor, gözlerimle etrafı kolaçan ederek Hazal ı arıyor olsam da nafile. Sanki Hazal buhar olup havaya uçmuştu. Ortalığa adeta ölüm sessizliği çökmüştü.

          Her biri bir kuytu köşeye çekilmiş anlaşılmayan fısıltılarla sözüm ona konuşuyorlardı. Bir an sebebini anlayamadığım bir hüzün çöreklendi içime. Toplantıda eşi olmayan bir ben vardım. Düşünmeden edemedim acaba günün birinde aşkın ne anlama geldiğini bende öğrenebilecek miydim? Sonraki zamanlarda anladım ki o gün bu arkadaşların yaşadıkları, sadece bir boşluğu doldurmaktan ibaretmiş. Aşkın saflığı, berraklığı buralarda barınamazdı. Oysa Hazal’la ilk tanıştığımızda benim ona karşı duyduğum samimi ilgi karşılıksız değildi. Ya da ben öyle sanıyordum. Sonraki dönemde anladım ki Hazal’ın bana olan ilgisi bir örgüt planından başka bir şey değilmiş. Maksat genç ve güzel kızları kullanarak örgüte eleman kazandırmakmış. Her konuda olduğu gibi bu konuda da yanıldığımı anlasam da artık çok geçti. Çünkü gençliğimde sağlığımda iflas etmişti.

                                                  ***

            Mahir Edirne’nin İpsala ilçesindeki ilk imamlık günlerini anlatıyordu ablasına:  Abla bu imamlık işini çok sevmesem de yöre halkını çok sevdim. Hepsi saygılı ve temiz insanlar. Düşünsene ben 19 yaşında bir imamım yani bir çoğunun torunu yaşındayım ve onlar benim arkamda namaz kılıyor, ben ne söylesem saygıyla dinliyor ve bana itibar ediyorlar. Ah birde şu cenaze yıkama işi olmasa her şey daha iyi olacaktı. Cenaze diyince Kardelen dikkat kesildi:

         -Ne demek cenaze işi olmasa? Bir şey mi oldu? 

        -Yıkadığım ilk cenazeden biraz tedirgin oldum galiba.

        - Nasıl yani Mahir?

        Anlatmak istediği şeyi bir türlü anlatamıyordu, boğazına bir şeyler düğümleniyor, yüzüne ergen bir çocuğun samimiyeti yayılıyordu. Bu durum Kardelen’i daha da endişelendirmiş olsa da aldığı cevap: ‘Bir şey yok abla’ idi.

        -Bir şey yoksa neden öyle kızarıp bozarıyorsun?

        - Abla sakin ol, Edirne’ye gidip göreve başladığımın ilk haftası bir cenaze yıkamam gerekti.  

       Mahir büyük bir heyecanla anlatıyor anlatırken de o anları adeta yeniden yaşıyor gibi heyecanlanıyordu.

       Yıkadığım ilk cenaze oldukça ilginçti, ya da bana öyle geldi. Mevta orta yaşın çok üstündeydi. Kitaplarda ve hocalarımızın anlattığı biçimde yıkamaya çalışırken sıra kollarından aşağıya sabunlamaya geldi. Bir elim sabunlu keseyle ovarken diğer elimde elini tutuyordu, fakat bir anda tuhaf bir şey oldu. Yıkamakta olduğum mevtanın elimi sıktığını hissettim. Birden irkildim. Hem korktum hem de endişelendim. Yoksa bu adam henüz ölmemiş miydi? Kalbi durdu da öldü mü sandılar. Elim ayağım korkudan titrese de,  çaktırmadan biraz yavaşlayarak nihayet kefenleme işini tamamlayıp, mevtayı defnedebildim.  Ama abla sanki ömrümden beş yıl gitti. Kafam karma karışıktı. Sanki aklımın yarısını mevtayla birlikte mezara gömmüştüm. Diğer yarısı da sanki benim vazifemmiş gibi, ölüm sebebini araştırmak istercesine mezarlıktaki kalabalığın arasından, yakınlarını aramaya başladım. Sağa sola sorarak sonunda oğlunu buldum.

     Önce tedirginliğimi bastırmaya çalışarak taziye dileklerimi bildirdim. Ardından usulen babasının nerede ve ne zaman öldüğünü sordum.  O da hastanede öldüğünü bir gecede morgda kaldığını söyleyince duyduğum endişe biraz azaldı. Koşar adımlarla mezarlıktan ayrıldım, derin bir nefes aldım. Sanki adam arkamdan geliyormuş hissine kapılmaktan bir türlü kendimi alamıyordum. Anlayacağın imamlığın ilk haftasını bu telaşla geçirdim. Şimdi dua ediyorum kimse ölmesin.

- Abla yüzündeki ifadeye bakılırsa gene nutuk çekmeye başlayacaksın.

        -Nutuk olarak kabul etme gerçekler diyelim daha uygun olur. Kısa yoldan hayata atılmak ekonomik özgürlüğünü kazanmak isterken bu gibi durumları düşünemezdin. Elbet imamlık kutsal bir vazife olsa da senin yaşındaki bir genç için uygun değil. Bu tür zorlukları yaşayacaksın ama ne derler kendi düşen ağlamaz. Alışacaksın elbet insan neye alışmıyor ki? Ayrıca tecrübe dedikleri şey böyle kazanılıyor. Hayata erken başladın. Yavaş yavaş öğrenecek ve büyüyeceksin. Bir bakmışsın ki seneler su misali akıp geçmiş. Henüz 19 yaşındasın. Bu yaşlarda insan enerjisini sığdıracak yer bulamaz. Bir yerden diğer bir yere zıplayıp durur. Senide İpsala’ya fırlattı. Bu davranışlar lüzumsuz kaçışlar gibi görünse de o bir kaçış değil, kişilik temelini oluşturan taşlardır. Çünkü hiçbir tümseğe takılmadan tökezlemeden gelişen yaşam gerçek yaşam değildir. Her zaman söylerim yaşın genç olmasına rağmen, böyle berrak düşüncelerin bu yaşta imam olacak kadar cesaretin olduğu ve ne yapacağını bildiğin için çok şanslısın

         - Ay abla söylediklerinde haklılık payı olsa da, bu bir nasip işi. Kabul ediyorum içinde yaşadığım şartlar benim sorgulayan aykırı karakterim kısa yoldan hayata atılma isteğimi körükledi. Ancak yine de düşünmek gerekiyor acaba seçen ben miydim? Yoksa seçilmiş miydim? Asıl olan budur. Hatırlasana bizim evde ve köyde yaşayanların kaderi de farklı sayılmazdı. Sanki hepsi ölmüş, rüzgar onlardan geriye kalan bütün anıların üzerinden geçerek adeta cilalamıştı. Ben ise kendimi fırtınada kaybolmuş yolcu gibi hissediyor, bir çıkış yolu arıyordum. En iyisinin kısa yoldan hayata atılmak olduğunu düşünüyordum. Hem sen demez misin insanoğlu her koşula alışacak şekilde yaratılmıştır. Ben de bir zaman sonra işime alışacağıma inanıyorum. Yeter ki bir süre kimse ölmesin. Çünkü hala o cenazenin elimi sıktığını hissediyorum. Onun hakkında bilgi edinmeyi çok isterdim. Nasıl bir insandı?  Nasıl bir yaşam sürüyordu? Lakin edinemedim. Oğlu fazla konuşmak istemedi. Sanıyorum sadece hastanede öldü demekle yetindi. Bu mesleği seçmem pek kolay olmadı. Notları benden daha düşük olan arkadaşlarım çeşitli fakültelerde okurken benim bu yaşta ücra bir köy imamı olmam tesadüf değildir, ilahi takdirdir.

          Hoca yaşadıklarını ilahi takdirle sınırlasa da, endişesi sadece cenazenin elini sıkmasıyla sınırlı değildi. Ablası Mahir’ e hissettirmek istemese de onun durumuna çok üzülüyordu. Kardelen’e göre kardeşi henüz çok gençti, top koşturacak yaştaydı.

    

        Mahir’in yaşı gençte olsa hayata farklı pencereden bakıyordu. Başka bir sıkıntısı daha vardı ama ablasına söyleyip söylememekte kararsızdı. Zaten mutlu bir hayatı olmayan ablasını, kendi endişeleriyle üzmek istemiyordu. Ancak Kardelen Mahir ile öylesine bütünleşmişti ki onun her halini, tıpkı bir anne sezgisiyle hissediyor, o meyanda üstüne gidiyordu.

       -Bence senin başka bir sıkıntın var. Hadi anlat. Hem anlatırsan ikimizde rahatlarız.

   

      -Yok abla, senden saklayacağım bir sıkıntım olabilir mi? Dediğim gibi, sadece o cenazenin etkisinden kurtulmaya çalışıyorum. Hepsi bu.

   

   

            Ablası çok üzülmüş olsa da, Mahir’e yansıtmıyor. Ortalığı yumuşatmaya çalışıyordu.

 

        -Oğlum, unut gitsin. Adı üstünde ölü, Sen asıl yaşayanlardan korkacaksın; onlardan kötülük beklenir. Zavallı cenaze ne yapabilir ki? Sen burada onu düşünürken, o şimdi kendi hesabını vermekle meşguldür. Unut gitsin.

       -Abla inanılmazsın, bundan da bir mizah konusu çıkardın ya, nasıl beceriyorsun? Anlamıyorum.

       -Eee hayat öğretiyor her şeyi. Sen de öğreneceksin. Ayrıca bu hayatı çok ciddiye almak gerekmez. Veysel’in dediği gibi ‘İki kapılı bir handır.’ Birinden giriyorsun, diğerinden çıkıyorsun hepsi bu işte.

         Hocaya caminin avlusunda lojman tarzı küçük bir ev vermişlerdi. Vazifesi bittiğinde orada yaşıyordu. Burası hem camiye yakın, hem de kendini yalnız hissetmediği bir mekandı.

        Bir öğlen namazı sonrası, evine gittiğinde masanın üzerinde ağzı kapalı küçük bir tencere gördü. Evin kapısı kilitlenmemiş olmalı ki, komşulardan biri rahatça içeri girmiş, muhtemelen öğlen yemeği getirmiştir diye düşündü. Ardından garip bir şüpheye kapılmıştı. Aynı zamanda siyah kuşak karateci olan hoca iki metre kenara çekilip uçarak tencereye öyle bir tekme savurur ki; tencere içindeki kuru fasulye ile birlikte havaya savrulur. Bu duruma kendisi de kahkahayla gülmüş olmasına rağmen, ortalığın pisliğini temizlemekte ayrıca bir külfet getirir hocaya. Ancak hoca kaygılanmakta haksız sayılmazdı.  

         Çünkü o dönemde sağ sol çatışmaları nedeniyle, insanlar birbirlerini öldürmek için tuzaklar kuruyorlardı. Bubi tuzakları belki de en şaşırtıcı olanıydı. Çöp kutularına eski püskü poşetlere sarılmış bombalar koyarak, öldürmek istediği insanları bu şekilde ortadan kaldırıyorlardı. Aynı şekilde süslü püslü çiçek paketleri veya başka albenili bir paket göndererek sayısız insanın canına kastediyorlardı.

  

        Hoca da bu çatışmaların tam ortasında olan MHP Teşkilatına mensup biri olduğundan temkinli, davranması doğaldı. Tabi bir tekmeyle dağılan kuru fasulyenin bu kadar iş çıkaracağını düşünememişti. 

                                      ***

        2010 Paris

        Hoca Paris’teki yaşamına devam etse de, aklı adeta üçe bölünmüştü. Bir kısmı Ankara da çocukları ve torunlarında, bir kısmı Strazburg’ta yaşamına her açıdan anlam kazandıran Dilemma da, bir kısmı da Paris teki tek kişilik çelişkilerle dolu yaşamında kalmıştı. Ne kadar gayret etse de bu çıkmazlardan kurtulamıyordu. Bazı geceler yalnızlık kuyusunda boğuluyor, göğüs kafesi kalbine dar geliyordu. Bu gecelerinden bazılarında Ankara’daki evini yani ailesini arayıp, konuşmak istiyordu. Fakat bu konuşma yalnızlığını bir kat daha arttırıyordu. Dünyanın neresinden ararsa arasın karısının itici sözlerine, kavgadan beslenen saldırganlığına, maruz kalmaktan başka bir işe yaramıyordu. Neden bilinmez bir süre sonra karısının yaptıklarını unutmuşcasına uğradığı haksızlıklara rağmen ailesini aramayı ihmal etmiyordu. Her defasında bu defa hatasını anlamıştır umuduyla arıyordu karısını. Belli ki hocanın anlamak istemediği bir şey vardı, can çıkmadan huy çıkmaz.

    Bir akşam hoca yine evini arıyordu, belki bir teselli bulur düşüncesiyle. Ancak her seferinde düş kırıklığına uğradığı bir yana, otuz yıllık geçmişlerinde yaşanan küçük güzel anıları kırıp dökmekte tereddüt etmeyen karısına söyleyecek söz bulamayıp, sessizce telefonu kapatıyordu. Tekrar yalnızlığına dönen hoca, kime sitem etmeli? Kimi suçlamalı? Bilememenin ızdırabı içinde yaşıyordu. Eğer bunun adı kaderse, razı gelmek gerektiğini düşünüyordu.

     

         Hoca telefonu kapattıktan sonra, her koşulda annesinin yanında yer alan, babasını sadece ekonomik kaynak olarak gören oğlu Ozan her nasılsa annesini uyarma ihtiyacı hissetti. Bak anne babam ne zaman arasa ona bu şekilde saldırman doğru değil. Adam bir yerde düşüp ölürse, vicdan azabı çekersin benden söylemesi.

      

        Hayatı boyunca beslendiği ve mutlu olduğu tek kaynağı kavga olan hocanın karısı Nadire; oğlunun söylediklerini duymazdan gelerek, saldırgan konuşmalarını hala sürdürüyordu. Adeta bununla tatmin oluyordu.

   

        Hoca ise karısının sebebiyet verdiği gerginliği haftalarca üzerinden atamıyordu. Sanki içinde fokur fokur kaynayan bir kazan varmışta, aniden kapağı açılmış, içinde bütün buhar basınçla dışarı çıkmıştı. Ne yazık ki bu kapağı kaldıran Nadire den başkası olmuyordu. Bu durum anneleri tarafından örgütlenen çocukları da etkilemiş olmalı ki, çok uzaklarda olan babalarına karşı sürekli tavır alıyorlardı. Hiç bir özel günde Hocanın dört gözle beklediği telefonu çalmıyordu. Bu durum hocayı kahretse de içine gömmekten başka çare bulamıyordu. Kendi deyimiyle paramparça hayatına kaldığı yerden devam ediyordu.

        Uzaklarda da olsa onu Dilemma’dan başka anlayanda, sevende yoktu. Onlar birbirlerini katıksız, karşılıksız seviyordu. Hoca içinde kocaman bir boşluk taşıyordu. Sanki bu boşluk her geçen saat, her yeni dakika biraz daha büyüyordu. Böyle durumlarda gözü hep Dilemma’yı arıyordu. Onunla konuşmak hocayı hem mutlu ediyor hem de içinde bulunduğu sıkıcı ruh halinden uzaklaştırıyordu.

      Sıkıcı geçen bir gecenin ardından, ertesi sabah berbat bir şekilde uyandı. Sanki üzerinden tonlarca yüklü kamyonlar geçmişti. Birkaç gecedir geç saatlere kadar uyumağından vücudunun ritmi şaşmıştı. Küçük odasında bir sağa bir sola gidip gelirken, tek dayanağım, umut ışığım, yaşam kaynağım dediği Dilemma’yı düşünüyordu. Gözü sürekli bilgisayardaydı. Onun sesini duymaya ölesiye ihtiyacı vardı. Bilgisayardan her hangi bir sinyal gelmiyordu. Uyumuş mudur diye geçirdi içinden. Kendisi arayıp aramamak arasında gidip gelirken, işte tam o sırada bilgisayardan sinyal sesini duydu. Birden çok heyecanlandı. On sekizlik gençler gibi eli ayağı birbirine dolaştı. Koşarak bilgisayarın başına oturdu. Kamera açıktı Dilemma’yı çok net görebiliyordu. İkisi de gülümseyerek baktılar birbirlerine. Ancak Dilemma’nın yüzü solgun ve endişeliydi. Hoca heyecanla sordu.

         -Neyin var Dilemma? Hasta mısın yüzün solgun görünüyor?

      

-Yok hasta değilim ama dışarıda fena halde yağmur yağıyor, gök gürlüyor, şimşekler çakıyor. Galiba biraz korkuyorum.

     Hoca bu duruma çok üzülse de Dilemma ya belli etmemeye çalıştı.

-Korkma Dilemma bak ben buradayım.

    Dilemma bu sözlerle hem rahatlamış, hem de asık yüzü gülmüştü. Bulundukları şehirler arasında binlerce kilometre mesafe vardı. Hocanın verdiği güven duygusu Dilemma’yı o anki korkularından uzaklaştırmaya yetiyordu.

               Onlar çok uzaklarda olsalar da birbirlerini nefesleri kadar yakınlarında hissediyorlardı. İkisinde gülme krizi bittikten sonra ilk konuşan hoca oldu.

         -Dilemma ikimiz de neden güldüğümüzü biliyoruz değil mi?

         -Evet.

   Dilemma kesik kesik gülmesine devam ediyordu.

         -Biliyorum aramızda çok uzun mesafeler var, ben kalmış diyorum ki korkma ben buradayım. Bilmen gereken bir şey var insan kendinden fazla severse birini o sevdadan aldığı güçle her türlü kötülükten onu koruyacağına inanır. Düşünsene bir zamanlar el olan, varlığından bile haberdar olmadığın birini şimdi canından bir parça gibi seversen uzaklar yakın olur. Onun canı yandığında, senin ki daha fazla yanar. Dilemma insan sevginin hakkını vermeli. Öylesine büyük ve güçlü sevmeli ki sonunda yolu Tanrı ya varmalı. Öyle güçlü bir aşk olmalı ki dünyanın gizemini aşktan aldığı güçle çözebilmeli. Ardından aşk acısı çekmeli ve mutlaka kaybetmek nasıl bir duygu, sahip olmak nasıl bir değer aşk bunları öğretmeli. Kalbinin tam orta yerinden bıçak darbesi almışçasına yaşamaya devam etmeli. Özlemek neymiş, hasret nasıl yakıp kavurur aşkın ızdırabını çekerken anlayabilmeli. Zamanın durmasını istemeli. Bitmeyen gecelerde, sayısını bilmediği sigarasını yakarken teselli bulmalı. Kısacası Dilemma her insan mutlaka aşkı tatmalı. Terkedilmeli, acı çekmeli, bütün bunları yaşamalı ki başkalarını anlayabilecek olgunluğa ulaşabilmeli. Bir başka deyişle;  kibrin,  küstahlığın, bencilliğin yok olması için herkes aşk ateşinde yanarak, ruhunu terbiye etmeli. Yani insan olmaya giden yol aşktan geçmeli.

        Ben ki gözlerimi aşk denen güzelliğe kapatmıştım. Sen benim gözlerimi açan saf gerçeğim, ellisinde yüreğime baharı getiren gonca gülümsün.

       Dilemma hocadan bu sözleri duyduktan sonra dışarıda yağan binlerce metreküp yağmuru, onu korkutan gök gürültüsün, binlerce volt  elektiriği aratmayan şimşekleri unutmuştu. Gözlerini kapatmış hüzünlü, tatlı bir masal dinler gibi hocayı dinliyordu. Artık korkmuyordu. Hoca doğru söylemişti. Sanki yanı başındaydı. Dışarıda gök delinse, Strazburg’u sel götürse Dilemma’nın umurunda değildi. Onların birbirlerine karşı hissettikleri aşktan da öte bir şeydi. Hoca konuşmasına öylesine sarhoşmuşcasına yapıyordu ki. Dilemma adeta dili tutulmuşcasına dinliyordu. Sanki kıpırdasa ve ya bir şey söylese bu masalsı atmosferin büyüsü bozulacakmış gibi hissediyordu.

      -Dilemma ben bu aşktan korktuğumdan uzaklara geldim. Ama seni içimden atmayı beceremedim. Sanki sen benim kaderimsin. Dilemma sen öyle bir şeysin ki içimden atsam da geri geliyorsun. Toprağa gömsem yeniden yeşilleniyorsun. İçimde yakıyorum, küllerinden yeniden doğuyorsun. Sen nasıl bir şeysin Dilemma.

             

       Bilgisayar başında ne kadar vakit geçirdiklerini ancak sabah namazı alarmı çaldığında fark ettiler. Hocanın mescide inerek cemaate namaz kıldırması gerekiyordu.

       -Görüşmek üzere Dilemma biliyorsun benim vazifem başladı. Hadi sende kapat. Yağmur dinmiştir biraz uyu, dinlen.

        Bilgisayarı kapattıkları zaman her ikisi de kendi şehirlerine, yaşantılarına,  geri dönüyorlardı. 

        Hayatın her noktasında,  karşısına çıkan Dilemma’nın hayali, namaz kılarken de dikiliyordu hocanın karşısına.  Bu olsa olsa şeytanın hilesidir diye düşünse de bu durumla başa çıkması güçleşiyor ve namazına odaklanamıyordu. Prensiplerine bağlılığıyla bilinen hocanın durumu cemaatte bazılarının dikkatini çekse de, kendi aralarında farklı yorumlar yaparak, hocaya olan saygılarından dışarıya yansıtmıyorlardı.

        Dilemma cephesinde de durum farklı değildi. İki dakika önce mutluluktan ışıl ışıl parlayan gözleri şimdi derin bir hüzünle yer değiştirmişti. Çünkü bu ayrılık Dilemma’nın da dayanamayacağı kadar ağır ve belirsizdi. Çaresi sabrederek gündelik hayatına devam etmekti. Dilemma, hocayla bir gün mutlaka kavuşacaklarına içtenlikle inanıyordu.

        Hoca, zaman zaman elli yıllık hayatını gözden geçirerek değerlendirmesini yapıyordu. Yaşamını iki boyutlu değerlendiriyordu; Dilemma’dan öncesi ve sonrası. Dilemma ile olan ilişkisi duygusallık öteye gitmese de o kendini dünyanın merkezindeki en mutlu insan gibi görüyordu. O da tıpkı Dilemma gibi bir gün mutlaka mutlu olabileceklerinin ihtimaline inanıyordu. Sabah namazından sonra öğlene kadar biraz uyuması gerekiyordu.

        Dilemma uyuyamamıştı. Tekrar bilgisayar başına oturup hocadan gelen eski mesajları tekrar tekrar okuyordu. Birçok defa okuduğu bu mesajları hızlı hızlı geçiyordu ki dikkatini çeken kısa bir mesajı fark etti. Sanki onu okumamış yeni bir mesajmış gibi okumaya başladı. Bu mesajda şöyle yazıyordu:

       Biliyor musun Dilemma? Bizler akılcı kararlar alıp planlar yaparak hayatımızın akışını değiştirebileceğimizi zannediyoruz. Nasıl ki balıklar yüzdükleri okyanusu işitemiyorlarsa, insanlarda ne kadar akılcı davranırlarsa davransınlar kaderin önüne geçemezler. Geçebileceklerini zannetseler de sadece kendilerini kandırır, sahte beklentiler ve hüsranlar yaratırlar.

***

       Çeşitli sıkıntılarla yıpranan Turan’ın bedeni, hiç beklemediği amansız hastalığa yenik düşmüştü. O artık hasta yatağında dayanılmaz ağrıların şiddetine var gücüyle dayanmaya çalışıyordu. Öte yandan güçte olsa, geçmişiyle yüzleşerek pişmanlıklarının muhasebesini yapıyordu. Ablası Kardelen ve Hazal’dan başka ziyaretine gelen kimsesi yoktu. Köyde yaşayan yaşlı, anne babası henüz haber almamışlardı. Gerçi ikisi de ileri yaşta ve alzehiemer hastasıydılar. Pek çok şeyi hatırlamıyorlardı. Kardelen kendi işlerinden ve çocuklarından zaman buldukça hemen kardeşine koşuyor, bir ihtiyacı olup olmadığını soruyordu. Hazal ise bir an olsun Turan’ı yalnız bırakmıyor. Her şeyi ile inanılmaz bir özveri ile ilgileniyordu. Kardelen gitmeden önce genellikle telefon eder öyle giderdi. O gün de öyle yaptı önce telefon ederek Turan ile konuştu. Fakat Turan’ın sesi iyi gelmiyordu. Nasılsın dedi Kardelen.

        -İyi değilim abla. Ağrılarım çoğaldı, ayrıca dün gece başım döndü bazı yerlerimi yaraladım.

      

           Ablası üzüldüğünü belli etmeden;

-Birazdan geliyorum konuşuruz.

 Diyerek telefonu kapattı.

        Gözleri dolu dolu olmuştu. Kapıyı çaldığında Hazal açtı. O da üzgündü. Nasıl uyuyor mu? Diye sordu Kardelen. Hazal hayır sizi bekliyor diye yanıtladı.

        Kardelen, Turan’ın yattığı odanın kapısını gülümseyerek açtı. O da ablasını görünce, ışığı azalmış zayıf bir ampul gibi parladı gözleri. Ne iyi ettin de  geldin abla sende olmasan kapımın zilini çalan olmayacak dedi.

       -Haksızlık etme Hazal bütün sülaleye bedeldir. Baksana kızcağız seni bir an yalnız bırakmıyor. Ayrıca sen nasıl becerdin kendini bu hale getirmeyi? Yüzün başın yara bere içinde?

      -Bende bilmiyorum abla, gece boyunca başımın içinde kalabalık isimler. Belirli belirsiz sesler, gölgeler, yüzler. Sinir bozucu ateşböcekleri gibi uçuşup durdular. Yarı uyur, yarı uyanık bir haldeydim. Bundan olsa gerek tuvalete giderken galiba başım döndü ve düşüp başımı çarptım. İşte gördüğün gibi bu haldeyim. Elimde değil abla ben çağırmıyorum  bu kalabalığı, kafamın içi curcuna gibi oysa ben ayaklarımı yeniden yere basmak istiyorum. Kim bilir belki de yeni bir hayat kurarak, dünyaya farklı bir pencereden bakmayı da becerebilirim.

       Dediğim gibi aklım karma karışık. Galiba hüküm verme yeteneğim ve karar mekanizmam zayıflamış. Belki de bu boş hayallerle kendimi avutuyorum.

      Turan’ın gece yaşadığı bu çalkantılı anın arka planın da yirmi yıl önce yaşanmış dramlar ve pişmanlıklar rol oynuyordu. Kaybettiği arkadaşları, vatanın içine düştüğü buhranlara sebebiyet verenlerden biri olmakla birlikte, körü körüne paramparça edilen hayatlar, bütün bu kargaşalar, adeta beynini kemiren yarasalar hastalığın verdiği acılardan daha fazla acı veriyordu.

     Yalancıktan da olsa zaman makinasını geriye sarmak istiyordu ama saramıyordu. Yorgun hissediyor, uyumak hiç uyanmamak istiyordu. Açıkca itiraf ederek;

     -Abla hiç huzurlu değilim. Beynimde birbiriyle çatışan farklı köylerden gelmiş köpekler var. Sürekli birbirlerine havlayarak beynimi işgal etmiş benliğimi ele geçirmişler. Artık bitsin bu işkence, yaşamak istemiyorum.

     Kardelen konuyu değiştirmek istercesine nazikca sözünü kesti.

    -Sen dün gece tuvalete giderken neden Hazal’ı uyandırmadın?

    -Uyandırmak istemedim. Belki ilerde durumum daha kötüye giderse şimdiden bıktırmak istemiyorum. Hem yüzümdeki yaraların ne önemi var. Ben sana yaşamak istemediğimi söylüyorum. 

   -Anlıyorum ama Yüce Yaradanın bize verdiği ömrü sonlandırma yetkisine sahip değiliz. O bizi bu dünyaya gönderdiğinde, bize sormadığı gibi yanına alırken de bize sormaz. Onun bize verdiği canı onun izni olmadan sonlandırmamıza izin vermez.

       Turan çocuksu masum bakışlarını ablasında yoğunlaştırarak.

   -Bilmem farkında mısın? Ben bu dünyaya gelişimle bir fark yaratmadım. Büyük devrimlerin hayallerini kurarken şimdi tükenmiş bir şekilde ölüme hazırlanıyorum. Altyapısını kurduğumu sandığım bütün hayallerim uçup gitti. Ben ise ölmek üzereyim. Ne tuhaf senelerce öylesine ölüm olgusuna alışmış ve kanıksamıştım ki bir gün kendiminde bu şekilde öleceğini, hele de bu hastalıkla yavaş yavaş acı çekerek öleceğini hüç düşünmemiştim.

      

        Turan’ın bakışları ve yüzündeki ifade çok sey anlatıyordu. İç hesaplaşmasının hepsini değilse bile çoğunu bitirdiğini manen olgunlaştığını gösteriyordu. Bu bir anlamda ölüm korkusuydu. Bir başka deyişle ölmeden evvel ölmeyi öğreniyordu.

       Turan yurda döndükten sonra her şey o kadar hızlı gelişti ki her dakika, her saniye ölüme yaklaştığı çok bariz hissediliyordu. Ablasının yüzüne bakarken dudaklarında dökülen kelimeler oldukca dokunaklıydı.

      - Abla bana verilen süre kısalıyor ve ben isyan etme noktasındayım.

      Kardelen kardeşinin ellerini avuçlarının içine alarak fersizleşen gözlerine baktı. Teselli edici sözcükleri bulmakta zorlanıyordu. Kendinin bile inanmakta zorlandığı şu cümleler döküldü dudaklarından ürkek ve kısık bir sesle;

-         Biz seninle birlikte atlatacağız bu hastalığı. Diyordu. 

Ama Turan bu sözlerin samimiyetten çok uzak olduğunu biliyordu.

-         Abla doktorlar çok kısa bir zamanımın kaldığını söylediler. Sence de yanılmış olabilirler mi?

-         Elbette olabilirler. Çünkü son kararı verecek olan doktarlar değil, Yüce Yaradandır. Diyordu Kardelen.

   Sürekli bakışlarını kaçırıyordu kardeşinin üzerinden, Turan’ın sorularına cevap arayan bakışları sürekli ablasının üzerindeydi.

   -Anlamıyorum abla hayatta bir çok şeyle savaşıyor bir çoğunu da kazanıyoruz. Ama anlaşılan o ki kanserle olan savaşımı kazanamıyorum ve galiba kazanan da yok öyle değil mi?

         Kardelen’in sabrı taşıyordu sert bir ses tonuyla kardeşine çıkıştı.

-Rica ederim kes şunu. Kendine yüklenmekten vazgeç her şeyi zamana bırak.

      -Hangi zaman abla? Görmüyor musun benim zamanım tükeniyor.

          Kardelen gözlerinden akan yaşlara engel olamıyor, artık ne dinlemek ne de konuşmak istemiyodu.

      Turan hastanedeki küçük odasında aladığı morfinin etkisiyle, dalgın gözlerini yatmakata olduğu odanın tavanında amaçsızca gezdiriyordu. Sanki kendi zaman tünelinde kısa bir yolculuğa çıkmış gibi.

      Yirmi yıllık hayatında hiçbir zaman şu anki durumunu düşünmemiş olması geçiyordu içinden. Her an kör bir kurşun darbesiyle öleceğini düşünürken, bir yılı aşkın bir süredir ne bir kurşun sesi ne bir barut kokusu olmaksızın, sadece aldığı ilaçların ve morfin kokusundan başka bir koku çekmiyordu burnuna.

     Turan’ın son hastaneye yatışının dördüncü günüydü. Aslında hastanede yapılacak hiçbir şey kalmamıştı ya iş olsun diye bir takım müdahaleler yapıyorlardı. Kardelen ve Hazal bir an olsun başından ayrılmıyorlardı. Birbirlerini tanımadıkları halde birbirlerinden adeta güç alırcasına kenetlenmişlerdi. Turan yatağından güçlükle doğruldu. Zeytin karası gözlerinden yağmur tanelerini aratmayan yaşlar süzülüyordu yanaklarına. Her geçen dakika nefesi biraz daha daralıyor ve azalıyordu. Son zamanlarında köyden gelen yaşlı anne babasıda Turan da kalıyorlardı. İkiside alzehiemer hastası olmalarına rağmen, Hazal’ı takıntı haline getirmiş sürekli didişip duruyorlardı. Ancak Hazal her şeye rağmen Turan’ı bırakmayı düşünmüyor, eğitimli bir köpek sadakatiyle Turan’ın hizmetini yapıyordu. Turan yeniden yatağına uzandı. Uyur gibi gözleri kapandı.

      Kardelen hem kardeşinin sona yaklaşan halini görmemek hem de hava almak için dışarı çıktı. Geçtiği koridorlardan oda kapıları açık olan hastaları gözetliyordu. Hepsinin durumu acınaklıydı. Aralarında dikkatini çeken bir şey vardı. O koridorlardaki hasta yakınlarının birbirlerine en yakın akrabadan daha yakın davranıyor sanki herkes birbirinin gözüne bakıyordu. Birinin yardıma ihtiyacı olduğunda koşarak yardımcı oluyorlardı. Bir başka deyişle oralarda ne sınıf farkı ne sosyoekonomik ne de makam mevki farkı gözetilmiyordu. Orada yaşayan insanların sorunları da acıları da ortaktı. Yaşlısı genci hatta çocuk olanları dahil bir anlamda sıralarını bekliyordu. Kardelen yarım saat sonra odaya döndüğünde orta yaşlı bir doktor ve bir hemşireyle karşılaştı. Doktor ve hemşire yatak örtüsünü hastanın başına çekiyorlardı. Durumu anlayan Kardelen bir an doktorla gözgöze geldi. Doktorun dudaklarından herkesin anlayabildiği klişe sözler dökülüyordu. ‘Başınız sağolsun hastayı kaybettik’. Evet doğruydu Turan bu dünyadan yaşadığı gürültülü hayatın aksine sessizce ayrılmıştı. Turan’ın cenazesi prosedür gereği morga kaldırıldı. Eşe dosta haber verildi.

        Almanya’ da yaşayan Mahir Hocaya, Kardelen haber vermek istiyordu. Hoca genellikle öğle namazıyla ikindi namazı arasında Türk çocuklarına Kur-an ve din dersleri veriyordu. Ders arasında telefonu acı acı çaldı. Arayan numara Türkiye’yi gösteriyordu. Hocayı adalandıramadığı bir telaş sardı. Çünkü onu Türkiye’den kimse aramazdı. Çocukları henüz küçük olduğundan ailesi ile Almanya’da bulunuyordu. Telefonu açarken elleri titriyordu. Tuhaf bir duygu içindeydi. Avizeyi kulağına dayadığında ise sevinsin mi yoksa üzülsün mü bilemedi. Çünkü arayan Kardelen’den başkası değildi. Ablasının sesini duyduğunda boğazına sanki bir yumruk tıkanmıştı. Alacağı haberi tahmin ediyormuşcasına hal hatır bile sormadan birkaç saniye ikiside sessiz kaldılar. İlk konuşan hoca oldu.

       -Abla hayrola? Korktuğum şey mi? Dedi.

      -Ne yani sen Turan’ın hasta olduğunu biliyor muydun?      

      -Elbette biliyorum uzaklardayım diye sizleri unuttuğumu mu sanıyorsun? Ayrıca o Hazal denen kız hiç başından ayrılmıyormuş. Anamla babamda gelmişler İstanbul’a son duyumlarım bunlar.

      -Mahir biliyor musun Turan’ı bu işlere bulaştırdı diye hepimiz Hazal’a kızgınız ama son nefesine kadar bir an olsun başından ayrılmadı. Üstelik anamla babamın hizmetini de yapıyor.

     - Nasıl yani Hazal örgütte değilmiydi. Nasıl gelebilmiş ki?

      - Orasını bilmiyorum. Belki de bir yolunu bulup kaçmıştır. Biliyorsun pişman olanların bazıları bir fırsatını buldular  mı kaçıyorlar. Belki Hazal da öyle bir fırsat yakalamıştır. Bir yıldır Turan’la kalıyordu. Şimdi ne yapar bilmiyorum. Ayrıca sen madem Turan’ın hasta olduğunu biliyordun neden bir kere bile telefon etmedin. Hep senin aramanı bekledi.

-         Hiç sorma abla onu ben de bilmiyorum. Birkaç kez niyetlendimse de yapamadım işte.

-         Peki defnetmeye gelecek misin? Gelmem lazım. Mümkün olan en kısa zamanda ordayım. Abla sende kendini fazla yıpratma. Olan olmuş. Her şeye rağmen  memnun olacağımız bir durum var. Su testisi bu sefer su yolunda kırılmadı. Hak döşeğinde hakka yürüdü abim. Fikir ayrılığı aramıza kalın duvarlar örmüş olsa da şu an canım çok yanıyor. Biz onu yirmi yıl önce kaybetmiştik. Ya da şöyle söyleyeyim o kendini yok etmeyi tercih etti.

        Hocanın sesi acı ve öfke karışıyla yankılanıyordu telefonun diğer ucunda.  

  -Abla kapatıyorum yarın görüşmek üzere.

        Karşı taraftan telefon kapanmıştı ama Kardelen’in elinde avize öylece duruyordu. Tuhaf bir ruh ahali içindeydi. Rahatlama ve sersemleşme duyguları arasında gidip geliyordu. Senelerdir birbirlerinin sesini dahi duymayan iki kardeş. Şimdi biri diğerinin cenazesinde buluşucaktı.

      Büyük bir ihtimalle Turan’ı hoca yıkayıp defnedecekti. Bu nasıl bir acıydı. Senelerdir nerede ve nasıl yaşadığını bilmediği abisini şimdi toprağın çukurlaştırdığı yerin, serin derinliğine gömmeye hazırlanıyordu. Çok yorgun hissediyordu hoca. Sanki iki buçuk saatlik uçak yolculuğuyla değilde, yürüyerek gelmiş gibiydi. Ruhu yerle gök arasındaki boşlukta dolaşıyor, bazende yükseklere çok yükseklere çıkmak bakışları ufkun ötesinde koybolabileceği bir noktaya varmak istiyordu.

        Hoca abisini yıkayıp kefenlerken gözyaşlarına engel olamıyordu. Diğer yandan kısık sesle dudaklarından dökülen sözcükleri sanki mefta duyuyormuşcasına mırıldanıyordu.

    -Ölümün erken oldu. Oysa senin hakkında bildiklerimin daha fazlasını öğrenmek isterdim. Ama artık bu mümkün değil. Kendi hafızamdakilerle başbaşa kaldım. Allah taksiratını affetsin.

        Ertesi sabah bütün hazırlıklar tamamlandı. Turan’ın cansız bedeni ebedi istırahatine doğru yola çıktı. Dikkatelerden kaçmayan bir durumda cenazedeki kalabalıktı.       

       Defin işlemi bittikten sonra mezarlıktaki kalabalık yavaş yavaş çekiliyordu. Mezarın başından hoca ile Kardelen uzun dakikalar ayrılmadılar. Gözlerini bir noktaya Turan’ın henüz gömülmüş olan sıcak toprak yığınına dikmiş. Acılarını yanaklarından aşağı ince ince süzülen gözyaşlarıyla örtmaye çalışıyorlardı. Aralarındaki sessizliği bozan yine hoca oldu. Elinin tersiyle gözyaşlarını sildi. Bakışlarını ablasına çevirerek.

      -Biliyor musun abla omurgamın kırıldığını hissediyorum. Ne tuhaf. Ağabeyimi kendi ellerimle defnedeceğimi hiç düşünmemiştim. Onun bu şekilde bu dünyadan göçeceğinide düşünmedim ama oldu. İlahi takdir böyle olmasını istedi demek ki.

   Kardelen öyle yorgun ve bitkindi ki kardeşinin sözlerini sanki rüyadaymış gibi dinliyordu. Nihayetinde abla kardeş, söz dinlemeyen asi kardeşlerine son görevlerine yerine getirmenin verdiği buruklukla ayrıldılar mezardan.

                                       ***

22 Haziran 2009

 Uzun zaman sonra Mahir ile kızı Gülcan’ın mezuniyet töreninde buluşacaktık. Bu bir anlamda Mahir’inde mutluluktan havalara uçacağı gurur günü olacaktı. Çünkü onun için hayatta çocuklarından en önemlisi de kızından  daha değerli bir şey yoktu. Bütün gayreti, onların okuyup iyi meslekler edinerek, rahat bir yaşam sürmeleriydi.

Bu değere son yıllarda Dilemma da eklenmişti. Dilemma, hocanın hayatına önem katmakla kalmamış, aynı zamanda anlam kazandırmıştı. Bir anlamda hocanın yarım kalan tarafını tamamlamıştı.

 Dün akşam koltukta uzanıp kitap okurken telefonum adeta mutlu bir haber verecekmişcesine çalıyordu. Koşarak ahizeyi aldığımda arayan numara milletlerarasını gösteriyordu. Bu olsa olsa Mahir olur diye geçirdim içimden. Ahizeyi kulağıma götürdüğümde yanılmadığımı anladım. Evet arayan Mahir den başkası değildi. Uzun bir zamandır görüşemiyorduk, beklediğim telefondu ve ben çok mutlu olmuştum. Öyle ki doğru dürüst cümle kuramıyordum. Kelimeler çarpık çurpuk dökülüyordu ağzımdan. Bu durumu Mahir de farketmiş olacak ki :

-Abla heyecanlanma benim benim Mahir. Dedi.

-Ne bileyim işte uzun zamandır aramıyordun ya ondan olmalı dedim.

Kısa bir hal hatır sormanın ardından mutlu bir haber daha veriyordu.

-Abla bir sürpriz hazırlıyorum,senin de bana yardın etmeni istiyorum. Müsait misin? Yani ayıracak vaktin var mı?

-Ne demek sana ayıracak vaktim her zaman var. Sen de biliyorsun gerçi süprizlerden hoşlanmam ama anlat bakalım nedir süprizin? Dünyanın bir ucundasın ne süprizi bu hadi anlat bakalım.

-Bak anlatıyorum. 22 haziranda kızım Gülcan Hacettepe Üniversitesinden mezun oluyor benımde mutlaka mezuniyet töreninde bulunmam lazım. Aksi halde Gülcan da ben de çok üzülürüz. Hem kim bilir belki bir daha görüşemeyebiliriz.

-Bu ne demek Mahir? Daha da uzaklara gitmeyi mi düşünüyorsun?.

-Belli mi olur abla kim öle kim kala? 2 dakika sonramızın garantisi var mı?

-Ay içimi karartma da söyle nedir benden istediğin?

-Az evvelde söyledim ya ricam bana bu süprizi yapmamda yardımetmen.

-İyide nasıl? Sen Pariste ben İstanbul da Gülcan Ankaradayken sana nasıl yardımcı olurum?

-Bak abla, ben sana şimdi Gülcan’ın telefonunu vereceğim sen onu arayıp hal hatır sorarsan oda mutlaka mezuniyet törenınden söz edecektir. Sen de ona eğer isterse törende bulunacağını söylersin. Atlar gidersin Ankara ya. Ertesi gün ben de gelirim bu sürpriz kızımı çok mutlu edecektir. Ne dersin gidecek misin?

-Ne diyeyim kulağa hoş geliyor ancak ne kızın beni tanıyor ne de ben onu. Bu durumda biraz tuhaf olmayacak mı?

-Neden olsun abla? Daha iyi ya bu vesileyle tanışmış olursunuz.

-Peki 22sine iki gün var. Ben yarından itibaren toplanayım. Bir de hediye almak lazım değil mi?

-Abla yardımcı olacağını biliyordum. Çok teşekkü ederim.

-Abartma teşekküre luzum yok o benimde yeğenim. Senin de dediğin gibi bu vesileyle tanışmış oluruz.

Ertesi gün yeğenimi arayarak önce kendimi tanıttım. Ardından kendilerini ziyarete geleceğimi söyledim. Gülcan çok mutlu olmuştu. Çok sevindim hala benim de 22 haziranda mezuniyet törenim var. Babam da gelemiyecek. Sizin gelmeniz beni çok mutlu eder dedi.

Bu da benim için farklı bir duyguydu. 6-7 yaşlarında gördüğüm yeğenimin şimdi mezuniyet törenine gidecektim. Ertesi gün küçük çaplı bir bagaj hazırlayıp otobüs terminaline ordan da Ankara ya gidecektim. Dün akşam Gülcan ile konuşurken program yapmıştık. Ankara atogarından gelip beni alacaktıç fakat ikimizde birbirimizi tanımıyorduk nasıl olacaktı? Heyecandan olacak akşamki konuşmada sormayı unutmuştum. Terminale gitmeden önce tekrar arayıp sordum. Yavrum biz birbirimizi tanımıyoruz ki nasıl buluşacağız dedim. Gülcan hoş bir kahkaha atarak … merak etneyin hala mutlaka ben sizi tanırım babama benzer bir yanınız vardır. Ayrıca gemçliğinizde babamla çektirdiğiniz fotoğraflarınız var. Bu defa gülme sırası bendeydi. Bak kendin söylüyorsun gençliğimde… aradan 30 yıl geçmiş.

Telefonu kapattıktan sonra bir taksi çağırdım, otogara gittim. İstanbul Ankara arası mesafe yaklaşık 5-6 saat sürüyordu akşamüzeri Ankara ya varmıştım. İndim sağa sola bakmama luzum kalmadan yanı başımda dünya tatlısı bir genç kız duruyordu. Gerçektende o beni tanımiştı. O kadar güzeldi ki gülünce adeta yüzünde güller açıyordu. Yanıma yaklaşarak hoşgelniz hala demesiyle şaşkınlığımdan çarçabuk kurtulup, hoşbulduk canım beni gerçekten tanıdın dedim.

-Nasıl tanımam hala babama o kadar benziyorsunuz ki.

İkimiz birlikte bir toplu taşıma aracına bindik. Çok uzun yıllar sonra evlerine gidiyordum. İçeri girdiğimizde annesi evde yoktu. Biraz oturduk, Gülcan hemen bir kahve yaptı. Birlikte havadan sudan konuşarak bir anlamda birbirimizi tanımaya çalışıyorduk. Bir süre sonra Mahir’in karısı Nadire geldi. Gülcan izin isteyerek kapıyı açayım hala annem pazara gitmişti herhalde geldi diyerek kapıya doğru ilerlerken gayri ihtiyarı bende arkasından gittim. Uzun zamandan sonra gördüğüm Nadire yi tanımakta epey zorlandığımı söylemeliyim. Temelde de albenisi olmayan Nadire bambaşka biri olmuştu sanki giyim tarzı, yüz ifadesi ve duruşuyla adeta ruhundaki karmaşayı dışa yansıtıyordu.

Soğuk bir hoş geldinin ardından ayaküstü bir yazarın sözleri geldi aklıma adını hatırlayamöadığım yazar söylediğine göre yaşam puanlar toplanarak ilerlenen bir oyuna benziyormuş. Bazı şeyler kazandırıyor bazılarını kaybettiriyormuş. Fazla eksi puan aldığımızda ise oyundan atılıyormuşsunuz. Sanıyorum hoca da bu evlilik oyunundan fazla eksik puan almış olmalı ki oyundan atılarak, dünyanın ta bir ucunda tek başına yaşam savaşı veriyordu. Ayrıca insanoğluna verilmiş en büyük armağan davranış ve düşünce özgürlüğüdür. Bir başka deyişle seçim yapabilme özgürlüğüdür. O halde hoca seçimini  baştan yanlış yapmıştı. Aynı zamanda yüce yaradan insanlara birden fazla seçenek verir. İstediğinizi seçme özgürlüğü yine sizin elinizdedir. Seçmiş olduğunuz yol ilerki hayatınızda muyluluğunuzu ya da mutsuzluğunuzu belirleyecektir. Aynı zamanda bilinçli bir seçim hem dünya hayatınızda hem de ahiret hayatınızda size fayda sağlayacaktır.

                                     ***

Öteden beri Mahir’in karısı Nadire ile birbirimizden hiç haz etmemiştik. Çünkü beklentilerimiz sürekli çatışıyor. Her zaman aramızda kalın duvarlar olsa da istemeden de olsa yollarımız kesişiyordu. Bu seferki görüşmemizde yeğenimin mezuniyet töreninden dolayı oldu. Mahir’in geleceğinden henüz kimsenin haberi yoktu. Mezuniyet töreninde sadece benim olacağımdan yeğenim buruk bir mutluluk duyduğu her halinden anlaşılıyordu. Akşam yemeğine otorduğumuzda mutfakta sessiz bir huzursuzluk hüküm sürüyordu. Konuşacak paylaşacak hiçbir ortak yanımız yoktu. Yemekten sonra belki de ortamı yumuşatma adına Gülcan çayı balkonda içmemizi önerdi. Dediğim gibi o kadar tatlıydı ki onun hiçbir teklifine hayır demek mümkün görülmüyordu. Annesi ise bütün basit insanlardaki halleri sergiliyor sevinçle keder arasındaki bir duygu arasında sıkışmış görünüyordu. Bir yanda kızı fakülteyi bitirmiş ertesi gün diploma alacaktı. Bir yandan da kafasının içi öyle kalabalıktı ki hocanın kendini aldattığı düşüncesini saplantı haline getirerek yırtıcı bir aslan gibi önüne çıkan her şeye saldırıp belki bir anlamda teselli buluyordu. Bu davranışları hem kendine hem etrafına zarar veriyordu. Köklü çözümler aramaktansa yüzeysel davranarak egosunu beslediğini sanıyordu.

Balkondaki yer minderine oturup çayımı yudumlarken, Mahir’in ortak olduğum sırlarını özgür bırakmak geldi içimden. Ne olacaksa olsu zaten karısıyla kızı kafalarında kurdukları teoriler belki de gerçekten daha abartılıydı. Ayrıca Mahir’in bu sırrını sadece ben biliyordum. Duyduğum huzursuzluk bundan olmalıydı.

Ertesi gün ortalıkta gizemli bir heyecan vardı. Mahir’in oğlu Oğuz ben dışarı çıkıyorum bir isteğiniz var mı diye sordu. Onunda hali tavrı başkaydı gözlerinin içi gülüyordu ciddi görünmeye çalışsada gözleri onu ele veriyordu. Annesi nereye gideceğiini sormuş olsa da nafile… bir cevap alamadı. Fakat ben havalimanına Mahir’i  almaya gittiğini biliyordum. Kısa bir süre sonra Oğuz’un karısı çocuklarını düğüne gidiyorlarmış gibi düdlemiş olarak getirdi. Gülcan iyice şüphelenmeye başladı. Hala neler oluyor? Abim gizemli bir şekilde gittiği yeri söylemiyor. Yengem çocukları süslemiş? Bunlar kesin bir şey çeviriyorlar ya bekleyip görmek lazım. Sanki anahtar sözcük bendeymişcesine hala sen bir şey biliyor musun? Diye sordu. Yok canım ben ne bilebilirim desemde Gülcan’ın antenleri öylesine açıktı ki sürpriz bozulacak diye endişelenmeye başlamıştım. Gülcan’ın sorgulayan bakışlarından kurtulmak adına, balkondaki yer minderine oturup  Gülcan’ada dedektiflik yapmayı bırakta bir kahve pişir ben bu yer minderini de senin kahveni de çok sevdim dedim

-Tamam hala hemen yapıyorum.

Yeğenimin pişirdiği kahveyi yudumlarken gözlerindeki ışıltı dikkatimi çekiyordu. Çok heyecanlısın di mi?

-Evet hala çok heyecanlıyım. Ben mezuniyet diplomamı alırken keşke babamda görebilseydi. Abim de nereye gitti.

Belli ki aklı hala ağabeyinin nereye gittiğinde kalmıştı.

Evde hummalı bir hazırlık vardı. Nadire kızının ütülerini bile kendi yapıyordu. Ana kız bu hazırşlıklarla uğraşırken ben balkonda yine düşüncelerle başbaşa kaldım.  Sürekli aynı şeyi düşünmekten kendimi alamıyordum. Sır saklamak bana göre değildi. Bana sorarsanız bütün sırları özgür bırakarak tavan arasındaki kuşlar gibi uçup gitmelerine izin vermek gerekiyor.

Bu düşünceler arasında, parmağımı kolyemin zincirinde gezdirerek balkondan aşağı bakıyordum. Yanı başımda Gülcan’ın dikildiğini farketmemiş olmalıyım ki. Hala nereye bakıyorsun? Birini bekliyormuşsun gibi bir halin var. Yok canım kimi bekleyebilirim ki öylesine gelen gidene bakıyorum desem de . gülcan beni adeta gözetim altına almıştı. Oysa söylediğim doğru değildi hem Mahir in gelmesini bekliyor hem de içimdeki sese kulak veriyordum. Mahir’in sevda sırlarına ortak olmam doğrumuydu diye soruyordum o sese. O da adeta beni rahatlatmak istercesine kendine bu kadar yüklenme diyordu. Sonuçta Dilemma ile Mahir’i sen tanışmadın ki şimdi ne diye vicdan yapıyorsun anlamıyorum. İnsanlar sevinçlerini kederlerini kendilerine yakın gördükleriyle paylaşmak isterler. Bu insanın doğasında olan bir şey artık istesende geri adım atamazsın. Bu sırra ortak olmuşsun bir kere ayrıca hocanın mutsuz bir hayat sürdüğünü senden başka kimse de bilmiyor. Çünkü hoca aile sırlarına son derece saygılı bir insan olduğundan her şeyi kendi içinde yaşardı. Karısının sokaktaki kedi köpeğe daha çok değer verdiğini de biliyordun. Kaldı ki Dilemma da hocanın evli olduğunun farkındaydı.

 Evin ortasında sincap gibi oradan oraya sıçrayan Gülcan yine başımda dikilmişti.

-Ne o hala düşünceli görünüyorsun iyi misin?

-İyiyim iyiyim yarınki töreni düşünüyordum. Kim bilir ne kadar güzel olacaktır. Tabi senin güzelliğini de unutmamak lazım.

-Ben de yarını düşünüyorum hala ve çok merak ediyorum nasıl gececek acaba haftalardır hazırlanıyoruz.

-Merak etme çok güzel geçecektir.

-Bu ağabeyimde nereye gittiyse bir türlü gelmedi. Onu da merak ediyorum.

-Merak edecek ne var kocaman adam birazdan gelir.

-Biliyor musun hala sen çok rahat görünüyorsun. Sanki biliyorsun ağabeyimin nereye gittiğini.

-Yok canım ben nerden bileyim daha dün geldim unuttun mu?

Bir an Gülcan’ın suratı düştü dudakları küçük bir çocuğunki gibi büzüştü

-Biliyorum babam da gelmedi ya arada böyle saçmalıyorum galiba. Kusura bakma.

Gülcan’ın bu hali bana öyle dokundu ki nerdeyse süprizi açığa vurup, üzülme baban gelecek o hiç senin mezuniyet törenini kaçırır mı diyecektim ki o sırada buna fırsat kalmadan kapı çaldı.

Gülcan yine yerinden sıçradı hah abim geldi diyerek kapıya koştu. Doğruyu söylemek gerekirse ben de heyecanlandım. Çok uzun zamandır Mahir’i göremiyordum.

Oturduğum yer minderinden kalkarak ben de koridora gidiyordum ki Gülcan’ın çığlıkları koridorda yankılandı.

-Babam geldi hala koş, babam geldi.

Süslenmiş torunlar, gelin ve Nadire herkes koridorda toplandı hepimizin gözleri ışıl ışıl parlıyordu. Sadece Nadire her zamanki kjasvetli bakışlarını Mahir’e çevirerek hoş geldin diyebildi. O gün ve akşamı evde adeta bayram havası esiyordu.

Akşam yatma zamanı geldi. Herkes yatak odalarına çekildi ama Nadire kendi yatak odalarını bana hazırladığında çok şaşırdım. Ve ısrarla itiraz etsem de nafile

-Biz aynı odada yatmıyoruz abla, sen rahatına bak. Diyerek kapıyı üzerime kapatıp oda gitti.

Bir süre kafa akrışıklığı yaşasamda öylece uyuya kalmıştım. Ertesi sabah hep birlikte kahvaltı yaptık. Ardından herkes iki dirhem bir çekirdek hazırlanıp Hacettepe Üniversitesinin bahçesinde toparlandık. Görülmemiş bir kalabalık gözleniyotdu üniversitenin bahçesinde. Yediden yetmişe herkes oradaydı. Yaşlı babaanneler,dedeler,dayılar,babalar herkesin heyecanı aynıydı, herkesin gözlerinden mutluluk gözyaşları akıyordu. Altıyüz küsür öğrenci bir anda keplerini havaya fırlatınca gökyüzü adeta karakartalların hücumuna uğramış gibiydi. Milli duygular ve bireysel duygular öylesine birbirine karışmıştı ki gözyaşları sular seller gibi akıyordu. Tören bitip eve döndüğümüzde hepimiz çok yorgunduk. Alkışlamaktan avuçlarımızın içi kızarmıştı. Ama Mahir’in gözünde gurur ve hüzün karışımı bir ifade hüküm sürüyordu. Kızına bakıyor bir şeyler söyleme ihtiyacı hissetsede bir şey söyleyemedi. Dudaklarından kırık dökük birkaç sözcük akıverdi.

-Daha dün oyuncaklarınla oynuyordun. Bugün diplomanı aldın. Sen ne zaman büyüdün? Zaman ne çabuk aktı geçti.

Başta Mahir olmak üzere herkes bir garip davranıyordu. Bir gün önceki bayram havası yerini kasvetli bir havaya bırakmıştı.

Gülcan belli ki hala törenin etkisinden kurtulamamıştı. Arada şaklabanlık yapsa da evin kasvetli havasını değiştiremiyordu. Mahir ortalıkta adeta ruh gibi dolaşıyordu. Sanki, son gelişiymiş gibi evin her köşesini dikkatlice geziyor. Ufak tefek eşyaları eline alıp, enine boyuna inceliyordu. En ufak bir fırsat bulduğunda ise bilgisayarın başına oturuyordu. Gülcan ise çaktırmadan babasını takip etmekten geri kalmıyor. Sinsi bir dedektif gibi babasının peşinde dolaşıyordu. Gülcan’ın antenleri sürekli açıktı bir an olsun babasını yalnız bırakmıyor, onu sürekli izliyordu. Mahir de bunun farkında olmalı ki bilgisayarın başında fazla oturmuyor yada odanın kapısını kilitliyordu.

 O haftayı onlarla geçirecektim. Bazen Mahir ile dışarı çıkıp dolaşıyorduk. Belli ki Mahir de evde sıkılıyordu. O da bir haftalıpına gelmişti ve bir an önce gitmek istediği her halinden anlaşılıyordu. Evde hiç kimseyle paylaşacak bir şeyinin kalmadığı bariz bir şekilde anlaşılıyordu.

Pazar sabahı yine kahvaltı sofrasında toplanmıştık. Sanki bir seferlik mutlu olmak sarjımız varmışta onuda törende bitirmiş gibiydik. Kimsenin keyfi yoktu.

Mahir sanki başka bir alemde yaşıyordu. Sürekli düşünüyor saçı sakalı birbirine karışmış, üstü başı perişan ortalıkta dolaşıyordu. Hayata dair bütün beklentileri bitmiş hiçbir gayesi kalmamış gibiydi. Havayı yumuşatma adına ne bu halin neden gidip tıraş olmuyorsun dedim. Benden sonra Gülcan da aynı tepkiyi vererek evet baba halam haklı gidip tıraş olsana dedi.

Kzıının her söylediğini kanun kabul eden Mahir. Tamam tamam diyerek çay bardağındaki son yudumu da içerek  berbere gitti.

Mahir berberden geldi duşa girdi. Biz hala mutfak masasında çay içip sohbet ediyorduk. Sohbet demek ne kadar doğru olur bilmem. Sanırım Nadire’nin sızlanmalarını, boşanma tehditlerini dinliyorduk demek daha yerinde olur.

Mahir duştan çıkıp mutfağa geldiğinde bizi masanın başında buldu. Siz hala doymadınız mı bari bir çayda bana verin. Dedi.

Nadire bir çayda Mahir’e verirken bir anlamda iletişime geçmişti  denebilirdi. Mahir şimdi adama benzedin diyerek aklınca şaka yapıyordu. Eskiden eşek miydim ki şimdi adama benzedim demesiyle birlikte, günlerdir mutluluktan havalara uçan Gülcan adeta volkan gibi babasına saldırır vaziyette; sen bu kadının her dediğini yanlış anlamak zorunda mısın dedi. Fakat böyle bir öfke bir genç kızda olması hayra alemet görülmüyordu. Gülcan’ın öfkesi kadar Mahir’in suskunluğu da bir o kadar ilginçti. Kızı bağırmaya başladığında Nadire gurur ve öfke arası bir sessizliğe büründü. Gururlanmakta haksız sayılmazdı. Çünkü çocuklar annelerinden aldıkları taraflı terbiye sayesinde akraba olarak bildikleri ve sevdikleri dayıları ve teyzeleriydi. Onların lügatında babaanne, dede, hala, amca diye bir şey yoktu. Babaları ise sadece gelir kaynağı olarak görülürdü.

Gülcan hala esip gürlerken annesi suskun mağduru oynamayı iyi beceriyor, mutfakta kapkacağı toplamakla oyalanıyordu. Bu duruma daha fazla dayanamamış olmalıyım ki; canım onlar karı-koca birbirlerine şaka yaptılar  istersen sen fazla müdahale etme desemde o hala bildiğini okumaya devam ediyordu. Bu durumdan sonra zaten kasvetli olan evin havası daha da çekilmez bir hal aldı. Anlamakta zorlandığım; benım tanıdığım Mahir kızını çok seviyor olsa da bu tür davranışlara sessiz kalmazdı o günde öyle geçti Ankara da.

Ertesi gün ben İstanbul’a Mahir ise Paris’e dönecekti. İkimizinde gitme saati öğleden sonraya denk geliyordu. O sabah Mahir’in Fransa konsolosluğuna gitmesi gerekiyordu. Bir saat sürecek işini halletmek istiyordu. Benimde kendisiyle birlikte gelmemi istedi. Hayır diyemezdim çünkü günlerdir evdeki boğucu atmosferden kafi derecede sıkılmıştım. Benim içinde iyi olacaktı. Hem  Mahir ile hiç başbaşa konuşma fırsatımız olmamıştı. Evden çıkışımızda merak ettiğim ilk soruyu sordum.

-Yatak odanızı neden bana verdiniz uzun zamandır ayrısınız? Kadının hakkı sana geçmez mi sen din adamısın?

 -Haklı olabilirsin abla ama ben 30 senedir neler yaşadım bu evlilikte haberin var mı diyerek konuyu kapattı.

Hava kapalı, bulutlar parça parça, yağmur dökülme hazırlığında görülüyordu. Evden henüz uzaklaşmamıştık. Mahir bana bakarak.

-Yağmur yağacak galiba istersen geri dön evden çok uzaklaşmadık.

Haklıydı yağmur çiselemeye  başlamıştı. Değil yağmur gök delinse geri dönme niyetinde değildim. Hem Mahir’in söylediğine göre mesafe yakınmış. Yürüyerek gitmeye karar verdik. Ancak bizim hesap uymadı. Kısa bir süre sonra gök deliniyormuş gibi yağmur yağmaya başlamıştı. Hal böyle olunca yol düşündüğümüzden daha uzun geldi. Biz ikimizde bir belediye otobüsü durağına varıncaya kadar sanki başımızdan aşağıya kovalarla su boşaltılmışcasına ıslandık.

Nihayet bir otobüs durağına vardık. Yağmur bütün şiddetiyle yağmaya devam ediyordu. Biz de ayaküstü üzerimizdeki ıslak kıyafetlerimizden sular süzülürken yağmurun dinmesini bekliyorduk. Mahir’in söyledğine göre az bir mesafe kalmıştı. Sonunda yağmur dindi.

Mahir dedi ki:

-Abla ilerde bir tren istasyonu var. Oranın kafeteryasında oturup, sıcak bir şeyler içelim. Bu ıslak kıyafetlerle hasta olacağız.

Kabul ettim, hem de çok sevindim hakikaten sıcak bir şeyler içmeye ihtiyacımız vardı. Tekrar yürümeye başladık. Söz konusu istasyona geldik ama Mahir’in söylediği gibi bir kafeterya falan yoktu. Sadece dışarda birkaç sıradan masa vardı. Yanında büfeye benzer bir çay ocağı.

-Ay Mahir senin kafeterya dediğin burası mı?

-Evet ama ben burayı kafetarya sanmıştım.

Sanıyorum Mahir biraz utanmıştı. İkimizde o gün çok gülmüştük, yaşadıklarımıza. Mahir konsolosluktaki işlerini çar çabuk bitirip eve döndüğümüzde, gitme vakti gelmişti.

                                      ***

24 Şubat 2010

Her mevsim değişikliğinde benim ruh halimde de bir takım değişikler olurdu. Nasıl desem yaz sonu beraberinde bir tür tükenmişlik duygusunu  da getiriyor. Yazı hayli geride bırakmamıza rağmen, bu duygu bende hala varlığını sürdürüyordu. İnsanoğlu garip bir varlık, hiçbir şeyden memnun olmuyor. Yazın sıcaktan, kışın soğuktan şikayet ediyor. Parmağı taşa değse hikmet aramaktansa, sızlanmayı daha kolay sayıyor. Her yaz gibi geçtiğimiz yazda oldukça sıcaktı, sonunda ısı nihayetiyle düştü, sonbaharı yakalayabildik çok şükür. Yazın ve sonbaharın rehavetini üzerimden atıp kışa hazırlanayım derken. Bir baktım şubatın sonlarındayım. Bütün bu unsurlarla uğraşırken bir an sıkıldığımı, tebdil-i mekana ihtiyaç duyduğumu anlamakta gecikmedim. Belki şehir dışına çıkıp bir değişiklik yapmak iyi gelecekti.

Aslında dört mevsim arasında sonbaharı çok severim. Sonbahar ılık yüzünü gösterince içten içe hüzünlü bir mutluluk duyarım. Ayrıca neden sonbaharı çok sevdiğimi sık sık kendime sormuşumdur. Acaba bu mevsimde dünyaya geldiğim için olabir miydi? Kısaca her mevsim farklı bir formata giren ruh halim bu mevsimde aynı değişiklikleri gösteriyordu. Böyle midir? İnsan dünyaya geldiği mevsimi sevmeye yatkındır derler. Ama dediğim gibi ben hüznü seviyorum çiçeklerin solması, ağaçların sararmış yapraklarını dökmesi, insanın yüzünü okşayan ılık rüzgar, doğanın adeta kış uykusuna yatması. Bütün bunlar beni derinden etkiliyor.

Pek çok kişi yaşamın birbirinden bağımsız, hava sızdırmayan tren vagonlarına benzetir. Oysa her insan tek başına birey olduğu gibi tek başına birer dünyadır. Bazı şeyler yalnızca bazı insanların yapısına uygundur. Bu tür düşünce biçiminin yaşamları tutsak etmeye, onları tek bir boyuta indirgemeye çalıştıklarını anlamazlar.

Sözün özü bizim kökenimiz bir noktacıktan yaratılmıştır. Zihnimiz ve bedenimizi yüce yaradanın emirlerine adamış olsak, o zaman bir çok yapay sorun bir çok buhran, gereksiz davranış biçimleri ortadan kalmış olurdu.

Oldum olası kış mevsimini hiç sevmem Şubat ayı soğuk vesıkıntılı bir ay. Kış kendini iyiden iyiye hissettiriyordu. Benim sıkıntım ne kış mevsiminden ne de soğuktandı. Ruhumda gizemli bir mutsuzluk hissediyordu bilinçaltım tebdil-i mekanda ferahlık var diyordu ama ben kararımı çoktan vermiştim. Ankara’ya gidecektim. Kafamda plan bile yaptım. Mahir’i de arayacaktım belki o da gelirdi. Böylece yeniden görüşür hasret gidermiş olurduk. Ayrıca Ankarada yaşayan seksen üç yaşındaki amcamıda ziyaret ederim. Kim bilir ne kadar sevinir.

Hiç vakit kaybetmeden, ertesi gün Mahir’i aradım. Ama çok yorgun olduğunu söyleyerek, şu an dinlendiğini akşam beni arayacağını söyledi ve telefonu kapattı. Neden bilmem hayli heyecanlıydım, o gün olduğundan uzun geldi bana. Nihayet akşam olmuştu. Gözüm sürekli telefondaydı. Çok geçmeden Mahir söz verdiği gibi aradı beni.

-Hayrola abla? Sen genellikle çaldırırdın ben seni arardım. Ne oldu her şey yolunda mı?

Diye sordu.

-Çok şükür bir yaramazlık yok. Sadece sana bir şey söylemek istiyorum.

-Söyle abla, bak şimdi merak ettim neymiş söyleyeceğin şey?

-Ben biraz sıkıldım Ankara’ya gitmek istiyorum. Hem amcamı da ziyaret edip, helallik almış olurum. Üzerimde çok hakkı var. Evlenene kadar bir dediğimi iki etmez, beni çok severdi. Hem de sizin eve uğrarım diye düşündüm.

-Eee benden istediğin nedir?

-Yani diyorum ki sende gelsen, ben dört günlük plan yaptım kışın bir de biletler ucuz oluyormuş.

-Bak bak bak. Her şeyide bilir. Sen nerden biliyorsun biletlerin ucuz olduğunu?

-Gecenlerde Fransa’dan bir arkadaşım geldi. O söylemişti söylediğine göre 20 euroya gelmiş bende düşündüm ki belki sende gelebilirsin. Ne dersin gelebilir misin?

- Abla biliyorsun senin isteklerini emir telakki ederim, ama bu sefer üzgünüm o eve gelmek istemiyorum. Son geldiğimde gördüğüm muamele benim o evdeki değerimi anlamamı sağladı. Ayrıca artık kimsenin bana ihtiyacı olduğunu sanmıyorum. Onların ihtiyacı olan maddi desteği imkanlarım ölçüsünde sağladığımı düşünüyorum. Sen git. Herkese selam söyle. Amcamın ellerinden öpüyorum. Bana da hakkını helal etsin. Zaten burada o kadar yoğunum ki anlatamam. Bir konser organize ediyorum. Hem buradaki türk çoçuklarının faaliyetleri sergilenecek, hem de bir anlamda Türkiye’nin tanıtımına katkı sağlamış olacağız. Türkiye’den sanatçılarda gelecek. İzzet Yıldızhan ve Nuray Hafiftaş’ı da bekliyoruz. Hem Türkler hem Fransızların katılımıyla güzel bir katılım olacak insaallah. Dediğim gibi sen git. Programını erteleme.

Bu söylemlerinden anlaşılıyordu ki Mahir ailesinden ve taparcasına sevdiği çocuklarından uzaklaşarak araya kalın duvarlar örmüştü. Sesi oldukca kesin ve kararlı geliyordu. Sanıyorum ki Mahir sözün bittiği yerdeydi.

Telefonu kapattıktan sonra ben de planımı değiştirdim. Dört gün kalacağım Ankara da iki gün kalmaya karar verdim. Neden bilinmez illede gitmem gerektiğine inanıyordum. Ama aklım Mahir de kalmıştı. Artık o eve gelmek istemiyorum demekle ne söylemek istemişti, anlamakta zorlanıyordum. Fakat yapacak bir şey olmadığınıda biliyordum. Ertesi gün sekiz ay aradan sonra Ankara yolcusuydum. Bu sefer kimsenin beni almasına luzum yoktu. Kendim gidecektim, hem de haber vermeden. Sürpriz yapmak istiyordum. Nadire ve yeğenlerimi bilmem ama amcam çok mutlu olacaktı beni gördüğüne.

Ünlü bir flozof der ki sevgi güç ister. Düşünmeden edemiyordum acaba Mahir de Dilemma’nın sevgisinden aldığı güçle mi böyle davranıyordu.

Bazı insanları, orta yaşlarını geçtikten sonra kestane ağaçlarına benzetmek mümkün. Kestane ağaçları yaşları ilerleyince içleri oyulurmuş. İçlerinin oyulması çok yaşlandıklarından değil belli bir süreden sonra gövdelerini saran bir tür hastalıktan dolayıdır. İçleri oyulur ve verimsiz hale gelirler. Bu örnekten yola çıkarak belli bir zaman sonra insan ilişkilerinde  de buna benzer bir tür hastalık olmalı ki geçen zaman zarfında olgunlaşıp, toparlayıcı olmaları gerekirken tam tersi davranışlarla birbirlerini yemeye başlarlar. Yetmezmiş gibi bir çırpıda silip atabiliyorlar, onca yaşanmışlığı.

Ertesi günün akşamı Mahir’in Ankara’daki evinin kapısını çaldım. Pek coşkulu olmasa da ılımlı karşılandığımı söylemeliyim. O akşam ben Gülcan ve Nadire aynı şeyleri konuştuk. Aynı mutfakta yemek yedik. Aynı balkonda, minderde çayımızı yudumladık. Nadire’nin bitmek bilmeyen sızlanmaları, içi boş boşanma tehditleri, ben her ne kadar konuyu değiştirsem de ağır basıyordu. Gülcan da benimle aynı fikirde olmalı ki o da araya girmeyi ihmal etmiyor bana sorular soruyordu.

-Hala ne kadar kalacaksınız bizde?

-Bu gece sizdeyim, yarın amcamı ziyarete gideceğim bir sonraki günde İstanbul’a döneceğim.

Nihayet yatma zamanı geldi. Gülcan odasına çekildi. Ben de salonda yatmayı düşünürken, Nadire geçen defa olduğu gibi yine kendi odasını bana hazırladı. Bu sefer ben de itiraz etmeden gidip yattım. Çünkü erken kalkmam gerekiyordu. Ayrıca yeniden bir polemik yaşamak istemiyordum. Amcamla evleri arasında hayli uzun bir mesafe vardı. O günün yorgunluğuyla yatağa girer girmez uyumuştum. Ertesi sabah herkesten önce ben kalktım. Odamdan çıktığımda Gülcan’ın kapısı kapalıydı. Nadire de kalkmış yatağını topluyordu. Bir yandan da kendi kendine konuşuyordu. Aralık olan kapısını açıp günaydın diyecektim ki, buna fırsat vermeden bağırmaya başladı. Abla ben kararımı verdim Mahir’den boşanacağım. Rüyamda gördüm Mahir beni aldatıyor. Dedi. Zaten senelerdir aynı şarkıyı dinleyen ben, bu defa  sinirlendim. Cehennemin dibine kadar yolun var. Ne halin varsa gör. Demek geçse de içimden diyemedim. Sadece şunu söyleyebildim.

-Ya hu! Kocanı bu kadar kıskanıyorsan neden oralarda yalnız bırakıyorsun? Yanına git.

Bizim sesimizden Gülcan da uyanmış olacak ki, odasından annesine bağırdı.

-Anne yeter artık. Bu kıskançlıkla mezara gideceksin.

Gülcan’ın sesini duyduktan sonra Nadire, süt dökmüş kedi gibi sesini kesti. Ama ortam gerilmişti bir kere. Neden  bilmem ben çok sinirlenmiştim. Nadire’ye dönerek yeni bir güne başladın. İnsan bir günaydın der. Sen bu kıskançlığınla hem kendini bitirdin hem de galiba bu evliliği bitiriyorsun. Sanki yaptıklarından dolayı rahatlamışcasına, hiçbir şey olmalış gibi mutfağa girip kahvaltı hazırlamaya başladı. Bu durum doludan sonra yağan yağmura benziyordu. Çiftçiler hasadın büyümesi için yağmur beklerler, ancak beklenen yağmur yerine dolu yağar. Henüz büyüme aşamasında olan ekinleri yerle bir ettikten sonra, güneş doğar ve yağmur yağar. Bu durum çiftçilerinde bir anlamda sabrını ölçmektedir. İnançlı imanı güçlü olanlar; hikmetinden sual olmaz Ya Rabbim vardır bi hikmetin diyerek teselli bulur. İmanı zayıf olanlar ise isyan ederek ağzına geleni savururlar. İşte Nadire’nin durumu da biraz buna benziyordu. Şu an gayet sakin, pişkin politikacıların tavrını sergileyerek kahvaltı sofrasını hazırlıyordu. Fakat bende kahvaltı yapacak iştah kalmamıştı. Ayak üstü bir bardak çay içip yattığım odaya gittim. Hazırlanıp çıkacaktım. Aradan on dakika geçmemişti ki Gülcan geldi yanıma. Seni kısıktı. Ellerini ovuşturuyor, durgun bir hali vardı. Ben herhalde annesinin yaptıklarından dolayıdır diye düşünürken, yine de ne oldu neyin var diye sordum. Ağlamaklı bir haldeydi bende telaşlandım. Yüzüne baktım, konuşşana evladım dedim. Dudakları titreyerek

-Şey hala, az evvel Paris’ten aradılar. Babam hastalanmış soğuk algınlığından hastaneye kaldırmışlar.

-Allah Allah (c.c.) iki gün evvel konuştum hiçbir şeyi yoktu ne oldu da böyle hastaneye kaldırdılar.

    Hemen telefon ettim ama ne evi ne de ofisi cevap vermiyordu.

-Neyse üzülme yoktur bir şeyi ben yoldan da ararım. Bir cevap alırsam sana da haber veririm. Şimdi gitmeliyim amcama haber vermiştim bekletmeyeyim. Siz de bir haber alırsanız bana bildirin.

 --------------------------------------------------------------------------

 Aradığımda meşgule aldılar, bende endişelenmeye başladım. Aklım almıyordu iki gün önce konuştuğumda sesi gayet sıhhatli geliyordu. Acaba kendini çok mu yordu? Diye geçirdim içimden. Mutlaka yorgunluktan vucut direnci zayıflamıştır diye kendimi teselli etmeye çalışıyordum. Neyse inşallah yoktur birşeyi. Bu telaşı amcama yansıtmam doğru olmaz. Çocukluk ve yaşlılık birbirine benzer derdi babaannem. Her iki durumda da değişik nedenlerle insan savunmasızdır. Artık aktif yaşamın bir parçası değildir. Bu durumda kişinin korunaksız hissetmesi yoğun duygusallığa sebebiyet verir. Hele de 80 yaşını geçtiğinde, eylül sonunda sararmış düştü düşecek bir yaprak gibi hissediyor kendini.

Kapıyı çaldığımda amcam açtı. Buruşuk yüzünü örten beyaz sakallarının arasına saklanan dudaklarındaki tebessüm yüzünü aydınlatıyordu. Yalnız mı geldin, neden oğuz getirmedi seni? Dedi.

-         Ben istemedim amca, kendi işimi kendim yapmayı severim bilirsin. Dedim.

-         Bilirim bilirim çocukken de öyleydin. O yaşında kimseye minnet etmez yapabildiğin ölçüde kendi işini kendin yapardın. Hiç unutmuyorum bir keresinde saçlarını atkuyruğu yapmak istiyor bir türlü beceremiyordun. Ben yardım etmek istedim ama izin vermedin kendin bağladın, fakat gene de beceremedin ellerin küçük olduğundan düzgün toplayamıyordun ona rağmen kimseden yardım kabul etmedin de o gün ortalarda dağınık saçlarla dolaşıp durdun.

-         Eee amca zaman ne çabuk geçti değil mi? şimdi sen 83 ben ise 60 yaşımdayım. Şimdi nasılsın? Zamanın nasıl geçiyor? İyi gördüm seni.

-         Çok şükür iyiyim biliyorsun yengen öldüğünden bu yana yalnızım. Camiye gidiyorum, birkaç arkadaşım var onlarla parkta oturup sohbet ediyoruz, derken akşam oluyor eve gelip yatıyorum Allah (c.c.) sonumuzu hayır etsin. Bazen uykum kaçıyor. Koltuğuma oturduğumda karşımda kocaman bir boşluk çevremde insanı ürküten bir sessizlik, ölmek ve yaşamak arasında kıyas yaptığımda hangisinin daha doğru olduğunu soruyorum kendime ve bu kıyaslamanın doğru olmadığını bu ömrü ve bu yaşamı bana takdir eden benim için de neyin doğru olacağını da biliyordur düşüncesiyle teselli buluyorum.

      Amcamı dinliyordum ama aklımı Mahir’den alamıyordum insan hastanede de olsa cep telefonunu açmaz mı?

Ben bu düşünceler arasında gidip gelirken cep telefonum acı acı çalmaya başladı. Arayan Mahir’dir umuduyla heyecanla açtım, telefonu oğuz arıyordu. Onun konuşmasına fırsat vermeden ben sordum. Oğlum babandan bir haber var mı?

-         Haberler kötü hala amcamı verir misin? Dedi.

   Amcamda sanki telefon kendisineymiş gibi merakla yüzüme bakıyordu. Ben telefonu amcama uzattım. Kim arıyor dedi bende Oğuz arıyor dedim. Amcam telefonu kulağına götürdü bir dakika geçmişti ki amcamın buruşuk yanaklarından aşağıya inci taneleri gibi yaşlar süzülmeye başladı. Telefonu bana uzattığında ise gözlerini bir noktaya dikmiş adeta donmuştu bir kaç dakika içinde amcam adeta 10 yaş daha yaşlanmıştı. Gözlerinden sicim gibi yaşlar aktığını görünce sadece şunu sordum; ‘MAHİR ÖLMÜŞ MÜ AMCA?’ oda evet anlamında başını sallayarak oturduğu koltuğa adeta yığılıp kaldı. Yaşlı yüzü şekilden şekile giriyordu.

    Beni sanki bilmediğim bir güç uzay boşluğuna fırlatmıştı orada debelenip duruyordum. Ciğerlerimin parçalandığını hissediyor, şakayla gerçek arasında boğuluyordum nasıl olur ki bu? Olsa olsa ancak bir şaka olurdu? Hislerimi tanıyamıyordum kısaca o gün dünyamın karanlığa gömüldüğü gündü. Gökyüzü bulutlar hatta güneş bile kararmıştı, etraf zifiri karanlığa bürünmüştü. Bu güne kadar bir çok sevdiğimi kaybetmiştim. Turan’ı da kaybetmiştim ama Mahir’in ölümü bir başka türlü yakıyordu canımı. Sanki 10 şiddetinde bir depremle sarsıldım ve dünyam yıkıldı. Gökyüzü alev almış bulutlar parça parça üzerime düşerek canımı yakıyordu. Okyanusa atılsam dahi bu yangın sönmeyecek belki de ömür boyu canımı yakmaya devam edecekti. Acı gerçeğin alevleri sönmüş olsa da daima canınızı yakmaya devam edecektir. Bende o gün Mahir’in ölüm gerçeğiyle yüzleştim ve canım fena halde yanıyordu. Hep yanacaktı.

    Kara haber tez yayılır derler o gün Mahir’in ölüm haberi adeta ışık hızıyla yayılmıştı. Ertesi gün Ankara’daki evi tanıdık tanımadık insanlarla dolup taşmıştı. Kimse tek kelime konuşmuyor, gözyaşları sular seller gibi akıyordu. Nadire ise başköşeye oturmuş derin düşüncelere dalmıştı. Sanki yatalak ölümü beklenen bir hastayı kaybetmenin sükuneti gözleniyordu yüzünde. Herkes Paris’ten gelecek cenazeyi bekliyordu sessizlik içinde.

    İşte bu hayatın gerçeği ve kaçınılmaz sonuydu. Yaşamın bize hazırladığı olağanüstü sürprizlerden biride ve en gerçeği de ölüm olmalı. Yaşam bize her zaman farklı sürprizler hazırlar biz bir yana gitmeyi düşünürken, o bizi kendi bildiği bizim belki hiç düşünmediğimiz bir yana çeker yıllar geçip gittikçe bir yerlerde var olan gerçek karşımıza dikiliverir. İşte o gerçek ölümden başkası değildir. İnsanoğlu bilgisi ve yeteneği ölçüsünde her soruna bir çözüm bulmuştur. Ölüm hariç. Ölümün çaresi olmadığı gibi ne zaman karşınıza çıkacağı da bilinmez. Mahir’in ölümünü kabullenmek zaman alacaktı. Nasıl ki topraktaki bitkilerin büyümek için doğru ölçülerde suya ve ışığa ihtiyaçları varsa acıları sindirebilmek içinde sabra ve zamana ihtiyaç vardır.

  Acele alınmış kararlar kısa bir zaman dilimi içinde kendi kendini baltalayacaktır. Mahir’de evlilik konusunda acele alınmış bir kararın kurbanı oldu. Boşa geçen 30 yıl, gurbet ellerde sahipsiz feda edilen bir ömür. İşte Mahir Hoca’nın ödediği  bedel.

  Mahir Hoca artık yaşamıyordu. Onu sevenlere göre onun ölüm günü zafere ulaştığı hayatının bayramıydı. Yaşadığı mutsuz hayat, onu daha verimli kılıyor son derece faydalı işlere imza atmasını sağlıyordu. Son görüşmemizde şunları söylüyordu Mahir ; ‘Bütün bir öğleden sonra evde oturdum. İçimi bir sıkıntı sardı. Bunalıma giriyorum duygusuyla hareket etmek istesem de yerimden kalkmak bir türlü içimden gelmiyordu. Böyle kös kös oturmayı sürdürdükçe daha da beter çöküntüye uğradığımı hissediyorum. Anlayacağın abla kendi kuyruğunu yakalamaya çalışan bir kediye benziyor durumum. Günün haberlerini takip etmek için televizyonu açtım, seyrettiğim bütün haberler sanki kapağı kırılmış bir baraj gibi çalışıyor ve üzerime tonlarca acı umutsuzluk ve ölüm boşaltıyor.’

-         Sen gerçektende bunalıma girmişsin Mahir nasıl yaparsın bilmem ama bir an evvel bu duygu yükünden kurtulman lazım. Bunu da biliyorsun sanırım.

     Cenaze arabası kapıya geldi. Hava limanına gidip Mahir’in cenazesini alacaklardı. Sebebini anlayamadığım farklı bir sıkıntı sarmıştı ruhumu. Bu sıkıntı yaşadığım acının ötesinde bir şeydi. Anlamaya çalışsam da anlayamıyordum. Mahir’in evinde bir gün önce yer minderinde çay içtiğim balkonda, şimdi cenaze arabasına takılmıştı yaşlı gözlerim. Araba kapıdan uzaklaştı … ve kayboldu çok geçmeden beynimde adeta şimşekler çakmıştı. Huzursuzluğumun sebebini anladım. Bir saniye bile vakit geçirmeden kalabalığın arasından sessizce sıyrılıp ana caddeye çıktım. İlk gelen taksiye atlayıp doğru Esenboğa havaalanına gittim. Havalimanına vardığımda genellikle çok kalabalık olan havalimanı sanki o gün sadece Mahir’in cenazesini bekliyormuşçasına oldukça sakin ve sessizdi. Kapıya yaklaştığımda iki kişi bekliyordu, biri kır saçlı biride esmer bir adamdı. Sonradan duyduğuma göre bu ikisi de Mahir’in kadim dostlarıymış adamlara yaklaşarak, Mahir’in ablası olduğumu söyleyip kendimi tanıttım. Şayet getirmişse cenazeyi getiren kişiden havalimanına geliş sebebim olan, Mahir’in özel bilgisayarını almak istediğimi söyledim. Bunun üzerine kır saçlı olan adam beklenmedik bir tepki göstererek: Ne münasebet dedi. Mahir Beyin bilgisayarını alamazsınız.

   -Beyefendi yanılmıyorsam az evvel Mahir’in öz ablası olduğumu söyledim. Bizim özel yazışmalarımız olduğunu belirtip, kontrol ettikten sonra, tekrar çocuklarına göndereceğimi söylemiş olsam da adamcağız direnmeye devam ediyordu. Olmaz alamazsınız diyordu. Mahir Beye ait olan her şey ailesine aittir, ayrıca Mahir Beyin ailesinden gizli neyi olabilir ki?

   Kısaca adam benimle kıran kırana muhalefet ediyordu. Ben ise durumu bilen tek kişi olarak kararlıydım, vazgeçecek gibi değildim. Çünkü o bilgisayar Mahir ile Dilemma’nın yazıştıkları görüştükleri bilgisayardı.

   Kardelen üzüntüden ve ağlamaktan o kadar yorgundur ki adama laf yetiştirecek gücü bulamaz. Ancak o da başka bir çözüm bulması gerektiğini düşünerek susmayı tercih eder. O sırada cenazeyi Paris’teki federasyon başkanının getirdiğini öğrenir. Kardelen ile kır saçlı adam çıkış kapısında başkanın çıkmasını beklemektedirler. Adam bir anlamda haddini aşarak sesli düşünmeyi sürdürüyordu; Allah Allah (c.c.) Mahir Beyin ailesinden gizli neyi olabilir ki? Mahir Bey son derece dürüst bir insandı. Diyerek şaşkınlığını da gizleyemiyordu. Çok geçmeden kapıdan orta boylu gözü yaşlı elinde küçük siyah bir el bagajı olan bir bey çıktı kapıdan. Kardelen iç seslerine kulak vererek, başkan bu olsa gerek düşüncesiyle adımlarını adama doğru hızlandırdı. Arkasından kır saçlı ve arkadaşı da adama doğru yaklaşıyorlardı. Kardelen başkan olduğunu anladığı adama yaklaşarak kim olduğunu bile sormadan hocanın ablası olduğunu söyleyerek kendini tanıttı ve iki dakika konuşabileceklerini rica etti başkan son derece saygılı ve anlayışlı davranarak; ‘elbette konuşabiliriz ne demek’. Dedi. Kapıdan biraz uzaklaştılar adının Erşan olduğunu söyleyen başkan, bu ağır görevi bana yüklediler diyerek kendini yeniden tanıttı. Erşan Bey Kardelen’in yüreğindeki acıyı hissetmişcesine, gözyaşlarını silerek konuşmaya başladı. Hocamızı geç tanıdım, çabuk kaybettim abla. Hocayı tanıyalı şurada 10 ay olmuştu. Ayrıca ben gıyaben sizi tanıyorum hocamız sizden çok söz ederdi, buyurun sizi dinliyorum. Nasıl yardımcı olabilirim?

  Kardelen’in gözyaşları bir saniye bile dinmiyordu. Boğazına, sanki kocaman bir yumruk tıkanmışcasına zor konuşabiliyordu.

  -Şey Erşan Bey ben sizden kardeşimin bilgisayarını rica ediyorum. Şayet getirdiyseniz, yanlış anlaşılmasın sadece kontrol edip çocuklarına iade edeceğim.

 Erşan Bey elbette abla lafı mı olur? Dese de kır saçlı komşusu hala direniyordu. Bilgisayarı vermek niyetinde değildi ancak Erşan Beyde böyle bir günde adamın bu davranışını anlamsız bulmuş olmalı ki adama dönerek; bakın beyefendi bu abla hocamızın ablası ayrıca böyle bir günde bu konuyu tartışmanın sırası değil.

   Hem ağlıyor hem de adamı ikna etmeye çalışıyordum. Sanıyorum adamcağız ortamı daha fazla germemek adına, aklına gelen bir anısını paylaştı. Hocamız sanki öleceğini hissetmiş gibiydi. Yaklaşık bir hafta önce birlikte yürüyüşe çıkmıştık. Öylesine havadan sudan konuşurken birden konuyu değiştirerek bana dedi ki; Erşan Bey biliyorsun iki dakikanın garantisi yok. Şayet bana bir şey olursa benim bilgisayarımı ablama verirsin.

- Allah (c.c.) esirgesin hocam ölümde nerden çıktı maşallah turp gibisiniz. Dedim.

-         Dedim ya Erşan Bey iki dakika sonrasını bilemeyiz ölüm hastaya sağlıklıya bakmaz. Atalarımız ne demişler yatan ölmez yeten ölür.

-         Ben sana ne diyorsam onu yap ve bana söz vermeni istiyorum dedi.

Benden söz aldı onun için sizde böyle bir günde zorluk çıkarmayın. Abla buraya gelmeseydi de ben kendisine bilgisayarı verecektim.

Erşan Beyin bu sözleri kır saçlı adamın susmasını sağladı. Hem de bilgisayarı bana vererek söylediğine göre hocaya verdiği sözü yerine getirmiş oldu Allah (c.c.) kendisinden razı olsun.

Kardelen bu zorluklarla bilgisayarı aldı ama havalimanından ayrıldığında adeta tükenmişti, akan gözyaşlarından yüzü kızarmıştı. Bu nasıl bir acıydı? Bütün iç organlarının parçalanıp her bir parçasının bir yere savrulduğunu hissediyordu. İnanmakta güçlük çekiyordu. Mahir, dünya denen bu sahtekar hanın ilk kapısından girmiş son kapısından da sessizce çekip gitmişti. Cenaze arabası yaşadıkları sitenin önünde durmuş, ailesinden ve katılımcılardan helallik istenmesinin ardından defnedildi. Öğlen sonrasını çok geçmişti,  yakınlarının toplanıp cenazeye katılanlara lahmacun ve ayran ikram edilmesi gerektiğine karar verildi. Ancak misafir sayısı hayli kalabalık olduğundan söz konusu olan lahmacun ve ayran hatırı sayılır bir meblaya tekabül ediyordu. Yakın akrabalar aralarında bir fon oluşturarak bu masrafı aralarında paylaştılar.

    Mahir Hocanın ani ölümü vazife yaptığı çeşitli teşkilatlara adeta ışık hızıyla yayılmıştı. ‘Gurbet elde bir hal geldi başıma’ dercesine tek başına kutsal bir vazife başında, kalp krizi sonucu hayata gözlerini yuman, Mahir Hocanın ölüm haberi Almanya, Stazburg, Tunus ve Paris’teki ülkü ocakları teşkilatlarında derin üzüntüye sebebiyet verdi. Bu ülkelerdeki arkadaşları, meslektaşları gerek sosyal medya gerekse telefon aracılığıyla birbirleriyle haberleşerek acılarını ve geçmişteki hoca ile yaşadıkları anıları paylaşıyorlardı.

   Lion Türk Kültürü Derneği Ülkü Ocağı Başkanı; Hacı Şahan Uysal:

-         Kardeşimle sohbet ederken acı haberi aldım. Ailesinin hala haberi yok galiba, yarın haber verecekler. Allah gani gani rahmet eylesin. Yalnız başına iken mi ölmüş?

-         Hakkın takdiri. Elden ne gelir?

-         Hakkın takdiri tabii ki ama böyle ani ölümler insanı sarsıyor. Hikmetinden sual olmaz fakat vakitsiz ölüm, son derece sağlıklı görünüyordu. Genç ve dinçti.

-         Evet hocam aktif biriydi. Hem vakitsiz hem de garip bir ölüm.. Önceki yıl hacda birlikteydik. İki yıl birlikte görev yaptık Rabbim sevdikleriyle cennette kavuştursun.

-         Amin. O bir gurbet şehidi oldu.

-         Strazburg’da Paris’te gönül sohbetleri sıcaklığıyla ısıttığımız soğuk gurbet gecelerini, hüzünle hatırlıyorum. Gerçekten şu an ne konuşacak ne de ayrıntılı yazacak halim yok. En güzeli bir Yasin tilaveti. Belki sizlerde bir Fatiha üç İhlasla birlikte hayır dualarınızı esirgemezsiniz efendim.

Ötüken’in Melekleri:

  Mahir Hocamız dün Ankara Sincan’daki Cemşit Köyü Mezarlığında, diyanetin ve teşkilat mensuplarının hazırladığı törenle toprağa verilmiştir. Diyanet Camiasındaki arkadaşları, hizmet verdiği gurbet ellerinden dernek temsilcileri, merhuma son vazifelerini yerine getirmek için cenaze namazında ve mezarlıkta bir araya geldiler.

   Tunus, Paris, Ötüken Ülkü Ocaklarındaki gençler toplanarak karar vermişler. Mahir Hocamızın başlattığı çalışmalara ara vermeden, bıraktığı yerden sanki o başımızdaymış gibi faaliyetimiz devam edecek. Ayrıca hocamızın manevi hatırasına, saygı programları düzenleyeceğiz. Hocamızın başlattığı ilahi grubumuz, tiyatro topluluğumuz, şiir okuyanlar, müzik ve folklor ekibimizle aynı anlayışla, çalışmalarımıza devam edeceğiz. İnanıyoruz ki hocamızın ruhu haberdar olacak ve o bizleri görüyor olacaktır. Her ne kadar Fransız vatandaşı olsalar, hatta bazıları isimlerini değiştirmiş olsa da, yüreklerinde ay yıldızlı bayrak ve Türkiye sevgisi taşıyan bu gençleri saygıyla selamlıyoruz.

   Fransa Türk Federasyonu ve özellikle Strazburg, Tunus, Paris ve Türk toplumunun, hepimizin başı sağ olsun. Mahir Hocamıza da Allah cennetini cemalini nasip etsin inşallah. Yerin doldurulmayacak Mahir Hoca.

   Hakkı Çakır’dan gelen yorum:

  Arkasında defalarca secde ettiğim Mahir Hocanın cenaze namazını kılacağım hiç aklıma gelmezdi. Ne söylenebilir ki işte hayatımız. Ezan ile sela arasında diyenler ne kadarda doğru söylemişler. Kardeşten aziz bildiğim Mahir Hocanın ölüm haberini aldığımda dünyam başıma yıkıldı. Mahir Hocam sevdiklerinle bir daha görüşmek ahrete kaldı. Fani varlığın aramızdan ayrılsa da hatıran dost gönüllerde kalacaktır. Emin ol ki Mahir Hocam yükselen bayrak inmeyecek, yaktığın ateş sönmeyecektir. Nur içinde yat.

    Ölen ölüp gidiyor.

    Başın alıp gidiyor.

    Kalanlar üç gün sonra.

    İşe dalıp gidiyor.

Dünyanın kanunu biraz böyle, yaşantıları ve icraatları ile dünyada iz bırakan insanlarda vardır. Sevgili Mahir kardeşimiz hizmetleri ile yad edilecektir. Arkasından hayır dualarımız eksik olmayacak, bir güzel insandı. Avrupa’nın çeşitleri kentlerine bağlı teşkilatlarındaki hizmetleri asla unutulmayacaktır ve yeni nesillere örnek teşkil edecektir. O sıradan bir hoca değil iyi bir eğitimciydi. Bıkmadan yorulmadan, korkutarak değil sevdirerek gurbetteki çocuklarımıza ve gençlerimize dinlerini, dillerini öğretmeye çalışıyordu. Burada dediğim gibi ona sadece bir imam demek haksızlık olur. O bir Türkçe öğretmeni gibi vazife yapıyordu. Vazife yaptığı bütün teşkilatlardaki Türkler, onu adeta bir sevgi çemberi ile kuşatmışlardı.

    Telefonla acılarını paylaşan Başkan Mükremin ve eşi Züleyha Hanım ile Mehmet Küpeli ile eşi de hocanın arkasından gözyaşı dökerek ona olan sevgilerini ve saygılarını dile getirenler arasında yer alıyorlardı. Tunus Ötüken Türk Derneği çatısı altında Ülkü Ocaklı ruhuyla bütünleşen gurbetçi vatandaşlarımızın ortak acılarına tercüman oluyorlardı.

  sabırhersey.com sitesinde yayımlanan mesajda ise dostlar sağ olsun, henüz ellisini bitirmeden gurbet ellerde, kutsal vazife başında Hakka yürüdü.

   Bu siteye, birlikte çalıştığı bir başka hocadan gelen mesajda ise Mahir Hocanın kişilik özelliklerinden şöyle bahsetmişti: Allah rahmeti ile cennetini nasip etsin. Cömert ve alçak gönüllüydü. Fikirleri açık ve berraktı. Konuşkandı, ondan çok şey öğrenmiştim. Çok şeyi paylaştık birlikte. Geceleri geç saatlere kadar sohbet ederdik. Akşam ve sabahları yürüyüşe çıkardık. Bir süre sonra farklı şehirlere atandık. Daha sonra uzun bir zaman birbirimizden haber alamadık. En son altı ay önce bir sosyal mecradan bulmuş beni. Nasıl sevindiğimi anlatmaya kelime bulamıyorum. Mahir Hocaya beni hatırlayıp bulduğun için sana nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum dedim. Ailene selamlarımı ilet belki tekrar bir yerlerde karşılaşırız diye cevap yazmıştı. Ama sözünde durmadı hepimizi bırakıp gitti. İnşallah öteki tarafta güzel bir yerde karşılaşırız hocam, nurlar içinde yat. 

  

Mahiri ebedi istirahatına uğurladıktan sonra herkes gibi bende evime İstanbul’a geldim mahir iki gün içinde arkasında tonlarca acı bırakarak toparlanıp gitmişti evime geldiğimde ilk işim mahirin bilgisayarını açarak dilemmaya mesaj yazmak oldu.

     Sevgili Dilemma Mahir’i ebedi istirahatına gönderdik. Rabbim kabir rahatlığı versin inşallah. Dilemma seninle henüz tanışmıyoruz ama ne yazık ki şu an ikimizin yüreği de aynı acıyla kavruluyor. Seni bilmem ama ben mahirin ölüm haberini aldığımda sanki dünya başıma yıkıldı anlatamayacağım kadar acılar çekiyorum seninde aynı acıyı çektiğine inanıyorum. Dilemma bilmemiz gerekir ki büyük değerler ölseler bile asla yok olmazlar aksine onların değeri yok olduklarında bile artarak devam eder Dilemma sende istediğin sürece ben seni    Mahir’den bana kalan tek ve değerli bir hatıra olarak görmek ve konuşmak isterim biz bu acıyı ancak birbirimize sıkıca sarılarak bir nebze olsun hafifletebiliriz lütfen acılar her zaman içimizi yakar canımızı acıtır ama zaman içinde olgunlaşmamızı yaratana yaklaşmamızı da sağlar yüce yaratanın insana bahşettiği sevme sevilme duygusunu Mahir hayatının bu döneminde seninle tattı ama buraya kadarmış demek ki. Emir büyük yerden boyun eğmekten başka çare yok sen hep demez miydin? Zaman en iyi ilaçtır bizim acımızda zaman denen ilaçtan fayda görecektir inşallah. Kendine dikkat et deminde dediğim gibi sen Mahir’den bana kalan tek hatırasın görüşmek üzere Allah’a emanet ol çok geçmeden Dilemma’dan da mesaj geldi çok perişan olduğu yazılarından anlaşılıyordu ilk cümle şöyle başlıyordu hem sarsılmış hem de isyankar satırlardı.

   -Gördün mü abla? Sanal alemde ki şu kadarcık mutluluğu bile çok gördü yaradan sanki biz onun kulu değiliz sanki biz günah işlemişiz sanki bizim şu kadarcık mutluluğa hakkımız yokmuşçasına alıp götürdü Mahir’i hem de çarçabuk.

-Dilemma toparlanmalısın Mahir bu sözlerini duysaydı çok üzülürdü, biliyorsun değil mi? Ben uzaklardayım neler olup bittiğini sadece Paris’ten gelen bir telefonla öğrendim.

-Abla Allah senden razı gidip o bilgisayarı almışsın bizim sevdamız talihsizdi fakat tertemiz saygıya layıktı eğer o bilgisayar ortaya çıksaydı basit ve ucuz insanlara dedikodu malzemesi olacaktı. Eminim Mahir’inde ruhu haberdar olmuştur.

-Haklısın ama bu benim başarım değil yüce yaradan öyle olmasını istemiş olmalı ki benim aklıma getirip gidip almamı sağladı. Sen nasılsın? Kendini bırakma bak sende gurbet ellerde yalnız yaşıyorsun.

-Abla benim artık yaşadığımın veya yaşamadığımın hiçbir önemi yok. Mahir’den sonra ben zaten fiilen öldüm.

-Son görüştüğümüz gece çok mutluyduk. Sanki aramızdaki bütün engeller kalkmışçasına bir başka bakıyorduk hayata aramızda ne kilometreler nede bilgisayarın ekranı yokmuşçasına coşkuluyduk tıpkı 18 yaşındaki gençler gibiydik. O akşam son görüşmemiz olacakmış ki hayat bize ufacık bir opsiyon tanımıştı. Mahir bir türlü ekrandan ayrılmak istemiyordu. Ertesi gün öğlenden önce bilgisayardan değil telefonda görüştük saat 12`ye yaklaşıyordu sanki bunun bizim son görüşmemiz olduğunu biliyormuşçasına, adeta veda eder gibi bir hali vardı.

-Dilemma belki bir daha görüşemeyiz Allah’a emanet ol dedi ve telefonu kapattı.

-Her zaman olduğu gibi, namazdan sonra aradım cevap vermedi. O gün aralıksız sürekli aradım ne cep telefonu ne sabit telefonu cevap vermiyordu. Bilgisayarı da kapalıydı, kendimce yorumlar yaparak bir anlamda teselli oluyordum. Kesin elektrikler kesilmiştir veya bir arıza vardır diye düşünsem de içim içimi yiyor, yerimde duramıyordum. Ayrıca o gün mevlüt kandiliydi. Belki biraz rahatlarım düşüncesiyle bir yıl önce Mahir’in görev yaptığı camiye gitmek istedim. Camiden içeri girdiğimde henüz kandil programı başlamamıştı fakat hoca  hazırlanmıştı. Mikrofonu eline alarak: “Değerli Müslümanlar Kandil Programına başlamadan önce sizlere acı bir haber vereceğimin bunun ağırlığı altında eziliyorum. Bir sene evvel bu camide vazife yapan Mahir Hoca hakkın rahmetine kavuşmuştur. Rabbim taksiratlarını affetsin nur içinde yatsın inşallah.”

 Bu anonsu duyduğumda sanki vucuduma tonlarca vatt elektrik verilmiş gibi kas katı kesildim sadece “OLAMAAAZZZZZ” diye bağırdığımı hatırlıyorum. Oradaki cemaatin çoğu Mahir’i tanıyor ve onun grubundaki hacılardan oluşuyordu. Bizim ilişkimizi bilen hacı arkadaşlardan biri koluma girerek sessizce beni camiden uzaklaştırarak evime getirdi. Ne yapmalıydım bilmiyordum bu koskoca kainatta tek başına kalmıştım. Her şey Mahir ile anlam kazanıyordu… Ben şimdi Ne yapacaktım? Paris’deki teşkilattan kimseyi tanımıyordum. Camideki anons yalan veya yanlış olabilir miydi? Beni evime getiren arkadaşın eşi Hacı Ağabey Ankara`yı yani Mahir’in evini aradı, telefona oğlu Oğuz çıktı “Oğlum biz bir şey duyduk ama inanamadık birde sana sorayım dedim.”

‘Evet evet maalesef doğru. Babam hakkın Rahmetine kavuşmuş. Cenazesi yarın Türkiye’ye getirilecektir yapacak bir şey yok dualarınızı bekliyoruz.’

 Bir süre sonra kendimle ve dayanılmaz acımla baş başa kaldım.

Kardelen;

-Evet dilemma bu acı dayanılmaz bir acı ama Rabbim mutlaka katlanacak sabrı verecektir. Mahir benimle de son görüşmesinde garip davranıyordu. Önce benden dua istedi bende güldüm her zaman olduğu gibi, dalga geçtim oğlum hoca olan sensin ben sana nasıl dua edebilirim dedim.

-Olsun abla Allah katında kimin duasının makbul olacağını biz bilemeyiz dedi.

- İyide ben sana nasıl dua edeceğim ki? Dedim.

-İçinden nasıl dua etmek geliyorsa öyle dua et.

 Ben hala onu ciddiye almıyor gibi yarı şaka yarı ciddi Allah seni dünya ve ahrette muvaffak etsin. Öyle bir içten “ALLAH  Razı olsun” dedi ki görmeliydin sonra söz gene dolaşıp gelip sizin ilişkinize dayandı. O zamanda:

-Abla bizim aşkımızı yazsana. Dediğinde ben gene gülmeye başladım.

- Ne gülüyorsun abla ben ciddiyim.

-Ya Allah aşkına ne aşk yaşamışsınız ki neyi yazmamı istiyorsun sanal alem de aşk diye ben dalga geçtim?

-Abla farkında değilsin ama ben ciddiyim bak şimdiye kadar senden hiç bir şey istemedim hadi bana söz ver yazacaksın di mi ?

- Mahir’i ciddiye almasam da onu memnun etmek adına ‘Tamam tamam’ deyip geçiştirdim.

Dilemma;

-Abla bende senden bir şey isteyebilir miyim?

-Ne isteyeceksin ki Dilemma?

-Mahir’in bilgisayarını bana verir misin? Bende hiçbir hatırası yok bir tane kazağı bile bende olsaydı onu koklar teselli olurdum. Bütün hatıralarımız o bilgisayardaydı onu da sen silmişsin.

-Dilemma bilgisayarını veremezdim hem temizledikten sonra çocuklarına gönderdim sana vermem hem doğru olmaz hem de etik değil.

- Mahir’e ait olan her şey çocuklarına verilmeliydi. Zaten o bilgisayarı almakla yeterince zan altında kaldığımı düşünüyorum. O kır saçlı adam boşuna mı benimle muhalefet etti sanıyorsun? O da benim bilgisayara el koyacağımı düşündü. Üzgünüm keşke yapabileceğim bir şey istemiş olsaydın?

HAZİRAN

   Mahir’in ölümünün üstünden 4 ay geçmişti. Dilemma’dan bir telefon geldi hal hatır sormanın ardından

-Abla sen hani bana demiştin ya? Keşke yapabileceğim bir şey isteseydin?

-Evet. Dedim.

-Şimdi senden yapabileceğin bir şey istiyorum abla?

 -Söyle dilemma elbette yapabileceğim bir şeyse neden olmasın. Dilemma sana 4 ay öncede söylediğim gibi, sen bana Mahir’den kalan bir hatırasın.

-Abla ben birkaç gün içinde Türkiye`ye geliyorum senden isteğim beni Mahir’in mezarına götürmen bunu benim için yapar mısın?

 -Elbette yaparım Dilemma. Bu vesileyle bende kardeşimi ziyaret etmiş olurum hem de seninle yüz yüze tanışmış oluruz.

      Dilemma söylediği gibi birkaç gün sonra İstanbul`a geldi bir gece misafirim oldu. Sanki Mahir o gün ölmüşçesine ikimizin de canı çok yanıyordu. Birbirimizi henüz tanımıyorduk ama senelerdir tanışıyormuşuz gibi sıcak ve samimiydi birbirimize sarıldığımızda ikimizin de kalbi aynı acı içinde yandığını hissedebiliyorduk. Ertesi gün birlikte otobüse binerek Ankara`ya doğru yola çıktık. Gece sabaha kadar uyuyamadık çünkü yol boyunca kısaca her dakika her saniye Dilemma’nın dilinden düşmeyen Mahir ve Dilemma Mekke Medine sanal alem de sanki kelime haznesinde Mahir’den başka sözcük yokmuşçasına sadece Mahir’den söz ediyor. Telefonuna kaydettiği değişik zamanlarda çekilen fotoğraflara bakıp ya ağlıyor ya da Mahir karşısındaymış gibi neden kendini bırakıp gittiği için sitem ediyordu her halükarda Mahir’le kendi hikayesini anlatan sözcükler dökülüyordu çatlamış, kurumuş, kabuk tutmuş dudaklarından dilinin altında hiçbir engel yokmuşçasına bıkmadan, yorulmadan konuşuyordu. En ince ayrıntıyı dahi atlamadan anlatıyordu.

  Anlaşılan oydu ki Dilemma’yı ikna edecek hiçbir teselli sözcüğü lugata girmemişti. Konuşmalarının şuurlu ya da şuursuz olduğundan emin olmasam da dinliyordum onu yol boyu kucağında sıkıca tuttuğu küçücük bir valizi kucağından bir türlü bırakmıyordu. Ankara’da ne kadar kalacağımızı bilmiyordum. Dilemma ne kadar kalmak isterse o kadar kalacaktık. Dilemma ile bu konuya dair bir şey konuşmamıştık. O ne isterse ben ona uyma zorunluluğu hissediyordum.

Anladığım kadarıyla dilemma zamanın ötesinde yaşıyordu. Şu haline bakılırsa Mahir’in ölümünü kabulleneceğe de benzemiyordu. Birkaç saniye de olsa dilemmanın zihnini dağıtma amacıyla sordum :

-Dilemma o elindeki küçük valizde ne var ki öyle sıkı sıkı tutuyorsun? Ağlamaktan kızarmış gözlerini üzerimde yoğunlaştırarak şunları söyledi

-Ne yok ki abla? O valizde ne yok ki ? Söylenmemiş sözler, yapılmamış eylemler, yerine getirilmemiş vaadler, içimdeki ukteler, bitmeyen hasret daha söyleyeyim mi abla?

-Yok yok sayma anladım. Birde şey Ankara’da kaç gün kalacağız?

-Bilmem ki abla keşke imkanın olsa da beni de Mahirin yanına gömüpte dönsen İstanbul’a.

    Ankara’ya vardığımızda henüz öğlen olmamıştı sora sora Bağdat bulunur sözünde olduğu gibi bizde sora sora Cemşit Köyü Mezarlığını bulduk.

Mezarlığa vardığımızda vakit öğleni geçiyordu. Dilemma baştan aşağıya siyahlar giyinmişti. İnci tanelerini andıran gözyaşları siyah giysilerini adeta süsler gibiydi. Mezarlığın kendine has uhrevi atmosferi insanı nurlu bir yorgan gibi sarıp sarmalıyor, ruhumuza inanılmaz bir rahatlık veriyordu. Mezarlar sanki rütbelerine ve ölüm sebeplerine göre tasarlanmıştı. Girdiğimiz ilk sokağın sağında şehitlik yazıyordu. Hepsinin yeni mezarlar olduğuna bakılırsa terör saldırılarında şehit olan asker vs. mezarlarıydı. Sokağın solundaysa protokol yazıyordu sanıyorum burası da diyanet mensuplarına ait bir mezarlıktı. Kısaca mezarlığı bütünüyle değerlendirecek olursak son derece muntazam tasarlanmış hepsinin üzerinde çeşitli bitkiler birbirleriyle adeta gülümseyen rengarenk açan çiçekler süslüyordu. Öte yandan küçük ve şirin bir camiden etrafa yayılan Kuran`ı Kerim ve Türkçe meali ayrıca güzel bir farklılık katıyordu atmosfere. Ben sağa sola bakınarak birilerine Mahir’in mezarını sormaya çalışırken, Dilemma adeta eğitimli bir polis köpeklerini aratmayacak bir şekilde alıp başını gidiyordu, beni arkada unutmuşçasına. Karşıdan gelen görevliye Mahir’in mezarını sorduğumda ise adam dedi ki “ Abla içeri geçelim bilgisayardan bakmamız gerekiyor.” Mezarlığın girişinde lojman tarzı bir binaya girdik. Orada çalışan birkaç kişi daha vardı, onlar da el birliğiyle yardımcı oldular ve Mahir’in mezarına bir harita çıkardılar. Ben çıkarken görevli peşimden geldi. Ben size yardımcı olayım diyerek, benimle birlikte mezarlığın içinden geçen geniş araba yolundan devam etti. Mahir’in mezarını ararken biraz ilerlediğimizde Dilemma’yı Mahir’in mezarının bulunduğu yerde diz çökmüş hem ağlıyor hem dua ederken durduğunu gördük. Bana yardımcı olmaya çalışan adam Dilemmayı öyle görünce “ Abla bu bayan galiba mezarı tanıyor baksana sizin aradığınız mezarın birkaç adım gerisinde duruyor.” Dedi. Ben sesimi çıkarmadan Dilemma’nın yanına giderek “Gel gidelim bu adam bize yardımcı oluyor bizi Mahir’in mezarına götürecek” dediğimde Dilemma; kimsenin yardımına ihtiyaç yok, az ilerde Mahir’in mezarını ben gördüm baş taşında adı yazıyordu dedi. Ben iyice şaşırmıştım. Sen, daha önce bu mezarlığa geldin mi Dilemma? Dememek için kendimi zor tutuyordum, bizde yaklaştık birkaç adım ötede Mahir adı soyadı doğum ve ölüm tarihi yazılı mezar taşını gördük. Görevli bizi bırakıp gitti. Mahir’in mezarı kısa zamanda yapılmıştı ancak diyanet mi yaptırmış yoksa ailesi mi yaptırmış onu bilmiyordum. Kim yaptırırsa yaptırsın bu mezar hiçte Mahir’in istediği gibi yapılmamıştı. Her sohbetinde mezarların gösterişli olmasına karşı çıkıyordu ayrıca bu şekilde yapılan mezarların ölen kişiye hiçbir faydası olmadığı gibi lüzumsuz harcama olarak değerlendirilir ve sadece ölü sahibine psikolojik rahatlamaktan başka hiçbir işe yaramıyor derdi. O harcamayla daha kalıcı bir hayır yapılması yerinde bir karar olurdu ayrıca meftanın üzerine bir ton beton yığmanın da hiç şık bir yanı yoktu.

     Dilemma mezarın üstüne kapanarak öyle yüksek sesle hıçkırıklarla ağlıyordu ki insanın yüreği parçalanıyordu. Bir kenara çekilip içini boşaltmasını seyretsem de sonunda dayanamayıp yanına gittim. Elimi omzuna koyarak sabırlı ol Dilemma şayet Mahir seni görüyorsa bu kadar üzülmeni istemezdi. Bu gidişle sende hasta olacaksın dedim. Islak gözlerini bana çevirdi, derin bir iç çekerek yüzüme baktı “Abla neden beni anlamıyorsun? Mahir’den sonra yaşamışım ölmüşüm ne önemi var söyler misin? Anlaşılan oydu ki hiçbir söz Dilemma’yı teselli etmeye yetmeyecekti. Ben gene her sözü denemeye kararlıydım. “Bak Dilemma klişe bir söz ama hayat devam ediyor. Şimdiye kadar ölen kişinin ardından kimse ölmedi, lütfen kendine gel.” Dedim. Cevabıysa “Abla lütfen beni Mahir’le yalnız bırakır mısın? ” Ben biraz daha kenara çekilip, herhangi bir mezarın kenarına dayanıp, çaresizce onu bekledim. Dilemma sanki Mahir karşısındaymış gibi onunla konuşuyor, bazen sitem ediyor, bazen sorguluyor bazen de derin bir duygusallıkla gözyaşlarını siliyordu.

      Beni gördüğünden eminim Mahir biliyor musun gözlerimdeki damlalar içimde kuduran nehirlerin zerrecikleridir. Haince gidişin öğretti bazı aşkların aşka ihanet olduğunu. Her ayrılık her yara da ayrı kanarmış benim yaram, şimdi bir başka kanıyor. Derdimi kimseye anlatamıyorum anlayan dinlemiyor, dinleyen anlamıyor. Ben hep ağlıyorum. İçimde açtığın yara sürekli kanıyor. Soranlara gözümden akan kalbimin kanıdır diyorum. Madem gidecektin, keşke hayatının yarım kalan romanını yazarken kalem olarak beni kullanmasaydın.

 Giderken hiçbir şey söylemedin, zaten söyleyeceğin hiçbir söz yetmezdi gidişine. Şaka sanmıştım gidişini oysa şaka değilmiş gidişin şimdi burada bu beton yığınının altındasın. Baş taşında adın soyadın doğum ve ölüm tarihin yazıyor. Önce Ankara’ya gittin geldin kalmayı beceremedin. Ardından Strazburg`u terk ederek Paris`e gittin. Senin her gidişinde ben kahroldum. Kendime sordum; ben neyin ve kimin mağduruyum? Cevabını bulamadım. Bu da son gidişin oldu. Sonunda adam gibi çekip gittin. Adam gibi adamdın ayrıca beni hiç sorma, şimdi ben senin bıraktığın yerde perişanım. Sensizlik ölümden beter. Hayattan vazgeçebilen ama ölüme de yürümeye cesareti olmayan biriyim. Sen gittikten sonra duygularım şekil değiştirdi. Yeniden gelsen ve bana aşkı öğretsen… Çünkü ben aşkı da sevmeyi de senden öğrendim. Ben seninle aşka kimsenin cesaret edemediği yerden başladım. Yani senden başladım oldu mu? Şimdi bu yaptığın çok zalimce ve haince. Var mıydı bırakıp gitmek? Bana söylediğin sözler sıra sıra geçiyor beynimden. Bir tanesi var ki hiç çıkmıyor aklımdan: ‘ Günü gelince herkes gibi bende gideceğim bu dünyadan.’ derdin ve susardın. Sanki seni ödünç almıştım. Bak şu halime demek ki beni sana getiren aşk seni benden götürdüyse, ikimizden birinde yanlışlık mı var? Oysa her ikimiz başka şehirlerdeydik. Gene daha beraberken yaşadığımız yalnızlık şimdi içine düştüğüm boşluktan daha kalabalıkmış meğer yokluğunla anladım yokluğun çok zor hocam kendin gittin bari beni de götür oraya demek ki iki aşık istemeden de olsa birbirlerine muhteşem zararlar verebiliyorlar  tıpkı senin plansızca çekip gitmenin bana verdiği zarar gibi öldüğüne hala inanmasam da bana şaka yapıyorsun gibi hissetsem de şu an mezarının kıyısında tamda ayak ucunda oturuyorum mezar taşındaki yazıları defalarca okudum daha önce söylediğim gibi adın soyadın doğum ve ölüm tarihlerin yazıyor. Kalbim tıpkı yanardağlardan fışkıran lavlar gibi yanıyor. Yalnızlık rüzgarı saçlarımı sağa sola savuruyor gökyüzünü kara bulutlar kaplamış sanki. Benim matemime eşlik edercesine yağmur çiseliyor. Bilesin artık ağlamıyorum. Çünkü göz duvarlarım kurudu. Sadece sana kızgınım beni bırakıp gittiğin için. Biraz ilerde ki bir mezarın kenarına ilişip Dilemma’yı dinlerken, endişeliydim. Çünkü Dilemma şuurlu görünmüyordu. Yanına yaklaşarak çökmüş omuzlarına elimi koydum. Dilemma çok yorgun görünüyorsun. Kendine daha fazla yüklenme artık. Gidelim şehir merkezinden çok uzaktayız bir an evvel gidip temiz bir otel bulmalıyız. Ağlamaktan kızarmış gözlerini silerek mahsun bakışlarını bana çevirdi “Haklısın abla gidelim.” Dedi oturduğu yerden zorlukla kalkarak son bir kez Mahir’in mezarına baktı. Nurlar içinde yat sana kızgın olsam da dualarım seninle. Belki bir gün bir başka alem de görüşmek nasip olur bilinir mi? Bizi getiren taksi dış kapıda bekliyordu kendisinden bizi temiz bir otele götürmesini istedik.

   Gittiğimiz otel mütevazı ve temizdi. Odamıza çıktığımızda Dilemma son derece bitkin görünüyordu. Hava kararmış şehrin ışıkları yanmaya başlamıştı. Bazı dükkanlar, kepenklerini kapatıyordu. Dilemma mezarlıkta söylediği gibi, artık ağlamıyordu. Hem yorgun hem de kızgın görünüyordu. Herkese her şeye kızıyordu. En çokta kendine hayat ne gariptir diyordu fısıltılı bir sesle. İnanmadan güldüğümüz bir şaka gibi. Sanki yanlış adama sevdalanmış, sonra da yaradan tarafından cezalandırılmıştı. Bakışları,duruşu,davranışı en önemlisi de haykırışları bu duyguyu çağrıştırıyordu. Dilemma’ya göre bu aşkın karşılığı, karşılık almamak olmuştu. İki kişilik otel odasında öyle bitkindim ki yatağa uzandığımızda, ben çoktan uykuya dalmıştım. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Sabah ezanını okuyan imamın sesiyle uyandım.  Odanın içinde imamın sesini bastıran bir ses daha vardı. Bu ses daha ziyade inilti halindeydi. Yatağımdan doğrulup katlığım da ise söz konusu iniltinin Dilemma’dan geldiğini fark ettim.

Kalkıp yanına gittiğimde beni fark etmedi bile hala inliyordu. Yavaşça seslendim dilemma uyan neyin var, neden inliyorsun? Diye sordum. Uyanıp yüzüme baktığında yine ağlamaya başladı. Bu sefer kaygılıydı, sanki başka bir sebepten ağlıyormuş gibiydi. Neden ağladığını sorduğumda sol göğsünü gösterdi. Bir şey anlamasam da bir açıklama bekliyordum.

-Dilemma artık toparlanmalısın.

-Abla, ben bu gece hiç uyumadım senide uyandırmak istemedim ama canım çok yanıyor.

-Dilemma daha açık konuşsana neden uyumadın hasta mısın?

-Pek emin değilim abla, sol göğsümde kocaman bir kitle var. Ve çok ağrı yapıyor. Dedi.

  Elimle dokunduğumda evet bir patates büyüklüğünde bir kütleydi.  

-         Hemen telaşa kapılma zararlı kitleler ağrı yapmazmış derler. Kalk hemen toparlan gidelim İstanbul`a ama önce bir kahvaltı yapalım. Dünden beri bir şey yemedik İstanbul’da seni bir doktora gösterelim. İnşallah ciddi bir şey yoktur.

 Dilemma yeniden yağmurda ıslanmış kedi yavrusunu andıran bakışlarını üzerimde yoğunlaştırdı

-Gene ne var Dilemma? Dediğimde ise:

-Abla bir kez daha mezarlığa gidelim mi? Belki bir daha gelmek kısmet olmaz.

Benim cevabım kesindi:

 - Hayır Dilemma hemen toparlanıp gidiyoruz. Bir değil bin kez dahi gitsen faydasız. Mahir geri gelmez. Hadi sana ne diyorsam onu yap toparlan. Aşağıya inelim önce kahvaltı ardından otogara gidiyoruz bir an evvel seni doktora göstermemiz lazım.

  Dilemma direnmenin nafile olacağını anlamış olmalın ki toparlanıp aşağıya indik. Alel acele bir şeyler atıştırıp resepsiyona bir taksi çağırmasını istedik. Çok geçmeden taksi geldi otogara. Oradan da İstanbul`a geldik. İlk işimiz Dilemma’yı tam teşekküllü bir hastaneye götürerek muayene ettirmekti. Doktorlar bir takım tahliller yapılması gerektiğini söylediler. Ancak bu tahliller neticesinde bu kütlenin ne anlama geldiğini söyleyebileceklermiş. Neticeyi öğrenmek için birkaç gün beklememiz gerektiğini söylediler. Söylendiği tarihte gittiğimizde ise, aldığımız haber hiç iç açıcı değildi. Dilemma meme kanserine yakalanmıştı. Fakat bu haberin bir iyi bir de kötü yanı vardı. İyi yanı erken teşhis konulmasıydı. Henüz dört aylık bir zaman diliminde oluşmuştu. Kötü yanı ise hızlı yayılan türden oluşuydu.  Ertesi gün Dilemma apar topar Strazburg’a gitti. Bir süre telefon görüşmelerimiz devam etse de benim için yeterli değildi. İstediğim zaman Dilemma’dan haber almak istiyordum. O kendini iyi hissettiği zaman beni arayabiliyordu. Dilemma kemoterapiye başlamış, memesinin biri alınmıştı. Aklım hep Dilemma’daydı. Dediğim gibi bizi birbirimize bağlayan şey Mahir’in hatırasıydı. Görünen oydu ki ne kanser ne de başka bir şey Dilemma’ya Mahir’i unutturmayacaktı. O her aradığında, ben onun hastalığını merak ederken o sürekli Mahir’den söz ediyor, gözyaşları Mahir için akıyordu.

    Mahir ölümünün üzerinden dört yıl geçmişti. Dilemma ise zor bir dönem geçiriyordu. Memesinin alınmasının ardından, karaciğerinin yarısı bir süre sonra da omurilikten çeşitli ameliyatlar olmuş, tedavisi hala devam ediyordu. Artık eskisi gibi beni de aramıyordu. Cennet adında manevi bir kızı vardı. Çok merak ettiğimde Cennet’ten haberini alıyordum. Son zamanlarda Cennet’te iç açıcı haberler vermemeye başladı.

    Bir hafta sonu erkenden, telefonum ciyak ciyak çalıyordu. Baktığımda arayan Cennet’ten başkası değildi. Cennet’in telefonunu dört gözle beklediğim halde, bu telefonu açmak bir türlü içimden gelmiyordu. Israrla çalan telefonu, çaresiz açtım.

   Cennet hıçkırıklarla ağlıyordu. Maalesef ikinci bir acı haber de Strazburg’dan geldi. Dilemma da hakkın rahmetine kavuşmuştu.

    Kanser o kadar sıkıntılı, ızdıraplı bir hastalık ki o hastalığı çeken birini kaybettiğinizde öldüğünden çok, çektiği acıya üzülüyorsunuz. Dilemma’nın Mahir’in ölümünden sonra dört yıl boyunca çektiği bu acıya üzüldüm. Allah rahmetini ikisinden de esirgemesin.

    

gulserengunana@gmail.com